Αντώνη σκέψου, αλλιώς καληνύχτα Ελλάδα...

Η τραγωδία της Ελλάδας, που παρακολουθήσαμε σε ζωντανή σύνδεση με τις Κάννες τα μεσάνυχτα της Τετάρτης, πολύ φοβάμαι ότι μπορεί να εξελιχθεί σε φαρσοκωμωδία της πολιτικής, με τακτικισμούς και ελιγμούς που μοναδικό γνώμονα θα έχουν το κομματικό και προσωπικό συμφέρον ενός εκάστου, την ώρα που η χώρα βουλιάζει.

 

Ένας ακυρωμένος από τους ηγέτες της Ευρώπης πρωθυπουργός, παραδομένος στη χλεύη από την αντιπολίτευση,  βουλευτές του κόμματός του και ΜΜΕ, κατάφερε να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης μόνο γιατί υποσχέθηκε (!) ότι θα φύγει -γεγονός πρωτοφανές στην ιστορία. Ταυτόχρονα, έθεσε τέτοιους όρους για τον σχηματισμό κυβέρνησης ευρείας συναίνεσης που ήταν απίθανο -σε πρώτη φάση, τουλάχιστον- να γίνουν αποδεκτοί από τον Αντώνη Σαμαρά.  

 

Με ένα σμπάρο, λοιπόν, πέτυχε δυο τρυγόνια. Πρώτον, έδειξε στους βουλευτές του ότι είναι (;) έτοιμος να θυσιαστεί για το γενικό καλό, αφοπλίζοντας (προς το παρόν;) τους επιθετικότερους εξ αυτών. Δεύτερον, έφερε τη μπάλα στο γήπεδο της ΝΔ, με τρόπο που να μπορεί -πειστικά για πολλούς- να της επιρρίψει την ευθύνη για το ενδεχόμενο ναυάγιο των προσπαθειών σχηματισμού κυβέρνησης εθνικής ενότητας.

 

Αν και είναι, ακόμη, νωρίς να υποστηριχθεί ότι έχουν ήδη διαψευστεί όσοι προεξοφλούσαν το πολιτικό του τέλος, σίγουρα μπορεί να επισημανθεί ότι ο κύριος Παπανδρέου βρίσκεται σε σαφώς καλύτερη θέση από εκείνη της Πέμπτης και της Παρασκευής.

 

Θα ρωτήσετε, και ποιον ενδιαφέρει η προσωπική κατάσταση του κυρίου Παπανδρέου; Ελάχιστους, συμφωνώ. Εκείνο που απασχολεί την τεράστια πλειοψηφία είναι η κατάσταση της χώρας -η οποία είναι τραγική. Τα όσα έκανε και πρότεινε ο πρωθυπουργός έχουν σημασία μόνο στο μέτρο που είναι ειλικρινή. Μόνο στο μέτρο που αποκαλύπτουν την αληθινή πρόθεσή του να παραδώσει την πρωθυπουργία, ώστε να ανοίξουν οι εξελίξεις.

 

Αν αξιολογήσουμε τα βήματά του από το πρωί της Πέμπτης μέχρι τα μεσάνυχτα της Παρασκευής, είναι εύκολο να συμπεράνουμε ότι άλλα πρόσταζε η καρδιά του και άλλα προέκρινε η πραγματικότητα. Κάθε άλλο παρά σκεφτόταν να εγκαταλείψει την καρέκλα του. Είχε τη μεταφυσική βεβαιότητα ότι θα ξεπερνούσε, χωρίς μεγάλες απώλειες, τον εθνικό διασυρμό των Καννών.  Τον ταρακούνησε, όμως, η άγρια αποδοκιμασία  υπουργών και βουλευτών. Διολισθαίνοντας, λοιπόν, έφτασε στην πρόταση της Παρασκευής που ανοίγει την πόρτα για έξοδό του από την πρωθυπουργία.

 

Ακόμη κι αν είναι εξώφθαλμο το γεγονός ότι διατυπώνει την πρόταση με στόχο να απορριφθεί από τον αρχηγό της ΝΔ, η εικόνα δεν αλλάζει. Εμφανιζόμενος ως πρόθυμος να οδεύσει στο θυσιαστήριο, εκ των πραγμάτων, μεταθέτει στους ώμους του αντιπάλου του την ευθύνη της απόρριψης μιας κυβέρνησης συνεργασίας -τον σχηματισμό της οποίας, υπενθυμίζω, επιθυμεί η παμψηφία των Ελλήνων, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις.

Όλοι αντιλαμβάνονται ότι, αν η ΝΔ δεχθεί να στηρίξει τέτοιο κυβερνητικό σχήμα, θα αναλάβει μερίδιο της ευθύνης για αποφάσεις που όχι μόνο δεν έχει πάρει αλλά και έχει καταγγείλλει.

 

Το ερώτημα είναι πόσους ενδιαφέρει σήμερα το κομματικό κόστος που θα καταβάλλει -αδίκως, έστω- η ΝΔ. Κανέναν, πιστεύω. Γι αυτό και ο Σαμαράς είναι τώρα στριμωγμένος από την κίνηση Παπανδρέου. Αν επιμείνει στο «όχι«, θα του καταλογιστεί από πολλούς ότι μπορούσε να βοηθήσει αλλά προέταξε το κομματικό από το εθνικό συμφέρον. Αν πει «ναι«, θα απειληθεί με νόθευση η αντιμνημονιακή του γραμμή (ήδη ΚΚΕ και Συνασπισμό τον κατηγορούν ότι υποκρινόταν) και, ίσως, θα μπει στην οικογενειακή φωτογραφία της αποτυχίας –έστω στην άκρη της. 

Ταυτόχρονα, όμως , ο κύριος Παπανδρέου  θα δικαιούται να υποστηρίζει ότι έκανε τα πάντα αλλά δεν βρήκε ανταπόκριση. Στην περίπτωση αυτή θα φτάσουμε να συζητάμε το λάθος του κυρίου Σαμαρά και όχι την κορυφαία δική του ανευθυνότητα , που έχει φέρει την Ελλάδα ένα βήμα πριν την έξωση από την Ευρωζώνη.

 

Με οδηγό το συμφέρον του τόπου πιστεύω ότι ο αρχηγός της ΝΔ πρέπει να κάνει την υπέρβαση. Να δείξει περίσσευμα γενναιότητας και να αναλάβει ένα τμήμα του κόστους –έστω και αν δεν του αναλογεί. Οι στιγμές είναι οριακές και οι πολίτες ζυγίζουν τις πράξεις και τις παραλείψεις όλων.

 

Αλλιώς, ας ετοιμαστούμε να ζήσουμε για τους υπόλοιπους μήνες με κυβέρνηση Παπανδρέου και υπουργούς εκείνους που υπεραμύνονταν του αυτοκτονικού Δημοψηφίσματος αλλά και τους άλλους που το κατήγγειλαν. Ή με κυβέρνηση άλλου στελέχους του ΠΑΣΟΚ-στην περίπτωση που παραιτηθεί ο πρωθυπουργός. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, θα μιλάμε για κυβέρνηση με ελάχιστη κοινωνική στήριξη.

 

Και τότε… Καληνύχτα Ελλάδα…

lamiafm1