Ο γραφειοκρατικός Νέο - Επιθεωρητισμός

[ Του Γιώργου Καρανάσιου ]

 

Όσο πιο αδύναμη είναι η κυβέρνηση,

τόσο πιο δυνατή η γραφειοκρατία.

Gustave Le Bon

Γάλλος Ψυχολόγος

 

Είναι γνωστό σ’ όλους μας, ότι διαμορφώνεται μ’ έναν άγαρμπο τρόπο, ένα φτηνό σχολείο μ’ όλα τα αρνητικά του στην εξαθλιωμένη κοινωνία (Unicef, 4 στα 10 παιδιά στην Ελλάδα κάτω από το όριο της φτώχειας). Εξαθλιωμένη κοινωνία με φοβισμένους και υποτακτικούς αυριανούς υπηκόους …

 

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες φτώχειας και σε μία αντιεκπαιδευτική, πολιτική, με στοιχεία αντιφατικότητας, προσωπικών εκπαιδευτικών πολιτικών και πελατειακών εξαρτήσεων, υπάρχουν και θύματα, όπως είναι φυσικό, οι μαθητές, οι οικογένειες των μαθητών, οι εκπαιδευτικοί, η κοινωνία γενικότερα – 1.500 εκπαιδευτικοί που λείπουν τώρα, συνεπάγεται ότι κάθε εβδομάδα χάνονται περισσότερες από 30.000 διδακτικές ώρες. Αντίθετα, ο γραφειοκρατικός έλεγχος αυξάνεται, μαζί του και ο εκπαιδευτικός αυταρχισμός και δεν αφήνουν τη Δημόσια διοίκηση και το Δημόσιο Σχολείο να αναπνεύσει. 

 

Το έργο της «καταπολέμησης της γραφειοκρατίας», της ελληνικής πολυνομίας και κακονομίας, που συντηρεί το πελατειακό καθεστώς - υπάρχει χρόνια και ενισχύεται ποικιλοτρόπως σε κάθε ευκαιρία. Οι αρχιτέκτονες του φτηνού σχολείου, συντηρούσαν την υπάρχουσα γραφειοκρατία, περιμένοντας, όμως, έντεχνα και την κατάλληλη επικοινωνιακή ευκαιρία, να τη συνδέσουν με την νέο-επιθεώρηση. Η ευκαιρία δόθηκε, ήταν βούτυρο στο ψωμί τους, όταν και οι Διευθυντές Σχολείων έτρεξαν να επιμορφωθούν, για να αξιολογήσουν-επιθεωρήσουν το διδακτικό προσωπικό τους μετά από δεκαετίες. Μαζί με το αναπαλαιωμένο και ενισχυμένο παλιό μοντέλο του νέο-επιθεωρητισμού, που θεσμοθετήθηκε, επόμενο ήταν, να φορτωθούν γραφειοκρατικό έργο, χωρίς ουσιώδη περιεχόμενο… Αναπαλαίωση, χωρίς ασφυκτικές γραφειοκρατικές συνταγές και απειλές δε γίνεται.

 

Τώρα τα στελέχη της Εκπαίδευσης με τη συνειδητή συμμετοχή τους σε επιμορφώσεις νέο-επιθεωρητισμού και με την πίεση των συνεχών υπουργικών αποφάσεων, που ενισχύουν τα πλοκάμια της ελληνικής γραφειοκρατίας, έχουν τη δυνατότητα να διαχειρίζονται τη φτώχεια – το 2,75% του ΑΕΠ για τη δημόσια παιδεία, που κατηγοριοποιεί σχολεία, λόγω εξαθλίωσης, που διαλύει υποστηρικτικές εκπαιδευτικές δομές, που χάνονται χιλιάδες διδακτικές ώρες, που εξοντώνει εργασιακά, που απαξιώνει εκπαιδευτικές ειδικότητες, που επιβαρύνει άνευ λόγου γραφειοκρατικά τη σχολική μονάδα, κ.ά. 

 

Οι Διευθυντές των σχολικών μονάδων, θα επιβαρύνονται με ακόμη μία γραφειοκρατική εργασία (επακόλουθο της νομοθετημένης γραφειοκρατίας του νέο-επιθεωρητισμού, θα ακολουθήσουν και άλλες), τη χορήγηση άδειών στους εκπαιδευτικούς του σχολείου τους, με το συνηθισμένο παλιό διοικητικό τρόπο, στην εποχή της ηλεκτρονικοποίησης των πάντων, του λογισμικού… αφού πρώτα προηγήθηκαν υπουργικές δηλώσεις για «γραμματειακή υποστήριξη» των μεγάλων σχολικών μονάδων. Συμπέρασμα, οι Διευθυντές, αφού «γνωρίζουν τις ανάγκες των εκπαιδευτικών…» νοείται, ότι θα γνωρίζουν και τον τρόπο αναπλήρωσης στη χορήγηση αδειών… όταν στα σχολεία υπάρχουν χιλιάδες εκπαιδευτικά κενά με ανυπολόγιστες χαμένες διδακτικές ώρες για μαθητές, οικογένειες…

 

Είναι, ένας ακόμη έξυπνος, πολιτικάντικος τρόπος, η μεταφορά της εκσυγχρονισμένης γραφειοκρατικής συνταγής στη σχολική μονάδα, για να λογοδοτούν οι υπεύθυνοι Διευθυντές για τις χαμένες διδακτικές ώρες, από τις άδειες, που χορηγήθηκαν και δεν αναπληρώθηκαν και για την αναστάτωση, που θα προκαλείται στη σχολική κοινότητα. 

Τα πολιτικά γραφεία και η εξαρτημένη διοίκηση, που απασχολούν εκπαιδευτικούς, μακριά από τις τάξεις τους – πελατειακή και προνομιακή μεταχείριση, δεν επηρεάζονται από κανένα νομοθετημένο και εκσυγχρονισμένο σύστημα νέο-επιθεώρησης. Θα «αξιολογούνται» από τους πολιτικούς τους προϊστάμενους… Τελευταίο παράδειγμα άκρατου ρουσφετιού και σαπίλας, η ψήφιση τροπολογίας στη βουλή, όπου οι Περιφερειακοί Διευθυντές ( δεν υπάρχει για αυτούς ποσόστωση στην αξιολόγηση, μόνο στην κομματική τους επιλογή, 2-2-1… ), οι οποίοι μετά τη θητεία τους, θα γίνονται Επιθεωρητές - Ελεγκτές στις ελεγκτικές υπηρεσίες ή Σώματα Επιθεώρησης, που υπάγονται, ή εποπτεύονται από το υπουργείο Παιδείας, ή…

 

Είναι ένα παράδειγμα, από τα πολλά, πώς οι εκπαιδευτικές πολιτικές των υπευθύνων της κατάντιας, καταπολεμούν τη γραφειοκρατία με το νέο σύστημα «αυτοξιολόγησης της σχολικής μονάδας» και πού γράφουν τους θεσμούς οι πολιτικάντηδες και οι συνοδοιπόροι τους… Η αναξιοκρατία και η πελατοκρατία, είναι πάντα το πρώτο μέλημα του σαπιο-συστήματος. 

 

Οι Διευθυντές μέσα σ’ αυτό το σαπιο-σύστημα θα επιθεωρούν ποσοτικά και ταυτόχρονα, σύμφωνα με το ρόλο τους θα «δημιουργούν φιλικό, συνεργατικό και συναδελφικό κλίμα στο σχολείο τους…», αλλά και θα επιθεωρούνται από την κομματική ηγεσία για την αποτελεσματικότητά τους στην σχολική μονάδα, δηλαδή, πόσο πέτυχαν στη διαχείριση της φτώχειας, στον «κοινωνικό αυτοματισμό», το λεγόμενο συναδελφικό αλληλοφάγωμα και στη διαχείριση της ελληνικής νομοθετημένης γραφειοκρατίας στα σχολεία, για να διατηρείται το σάπιο, πελατειακό σύστημα… 

 

Πιέζουν μ’ όλους τους τρόπους - εκπαιδευτικός αυταρχισμός, να βρουν «πρόθυμα στελέχη εκπαίδευσης», για να ολοκληρώσουν τη «δουλειά τους». Επιθυμούν να ικανοποιήσουν και να δικαιολογήσουν θεωρητικά και εκείνους, που προθυμοποιήθηκαν γρήγορα στην υλοποίηση του νεο-επιθεωρητισμού, προτείνοντας την «πάταξη της γραφειοκρατίας» και την «αυτοαξιολόγηση», ορολογίες, που ως δολώματα, επικοινωνιακά τεχνάσματα, έλκουν με το πρώτο τους ανάγνωσμα. Και, όπου, δεν θα πίπτει ο επικοινωνιακός λόγος, θα πίπτει συμμόρφωση με τη φοβέρα της επανεκλογής ως στέλεχος εκπαίδευσης και ακόμη της απόλυσης...

 

Η λύση είναι μία, σε πολιτικάντηδες αποφάσεις και στα βολέματα των δικών τους παλικαριών, που οδήγησαν τη δημόσια παιδεία σε διάλυση : οι Διευθυντές των Σχολικών Μονάδων δεν πρέπει να συμμετέχουν σε επιμορφώσεις νεο-επιθεωρητισμού, που σκοπό έχουν την κατευθυνόμενη και ελεγχόμενη γραφειοκρατία στα σχολεία τους, δηλαδή τη χειραγώγηση. Πρώτον, πρέπει να αποτιμήσουν τα νέα αποκαλυπτικά γραφειοκρατικά δεδομένα, με τις υποκριτικές, γραφειοκρατικές πολιτικές και διοικητικές επιβολές και στη συνέχεια, να προτείνουν και να διεκδικήσουν τη συλλογική συμμετοχή τους, δυναμικά, σε ουσιαστικές, αναγκαίες επιμορφώσεις, που αναβαθμίζουν ποιοτικά το καθημερινό, διδακτικό και εκπαιδευτικό έργο της σχολικής μονάδας - βελτίωση της εργασίας μέσα στο δημόσιο σχολείο, άρα και της σχολικής κοινότητας ( εκπαιδευτικούς, μαθητές, οικογένεια, κοινωνία ). 

 

Όλα τ’ άλλα είναι χαμένος χρόνος, χαμένα κονδύλια εκατομμυρίων ευρώ, που πληρώνονται για επιμορφώσεις της πλάκας. Κάθε νέα εκπαιδευτική πολιτική – κοπτοραπτική, προσωπική, ή συλλογική, που ανακοινώνεται και πληρώνεται από το φορολογούμενο πολίτη, με επικοινωνιακά λογότυπα (για το θεαθήναι), του τύπου, «τ’ αλλάζουμε όλα», ή «συνεχίζουμε τις μεταρρυθμίσεις», «νέο σχολείο», «όλα είναι θέμα παιδείας», κ.α. είναι, για να συντηρείται η γραφειοκρατία με την εκπαιδευτική ανοργανωσιά. Η ελληνική γραφειοκρατία βγαίνει κάθε φορά ενισχυμένη, αυτή τη φορά, προς όφελος του νέου πελατειακού γραφειοκρατικού νεο-επιθεωρητισμού.

 

Υ.Γ. Πριν στεγνώσει το μελάνι, ο υπουργός Παιδείας ξαναχτύπησε ρουσφετολογικά: Με (ν)τροπολογία για τους Περιφερειακούς Διευθυντές Εκπαίδευσης μετά την κομματική αξιολόγηση επιλογής τους με το περιβόητο σύστημα 4-2-1της τρικομματικής, θα γίνονται με τη βούλα «Επιθεωρητές Ελεγκτές Δημόσιας Διοίκησης και Σύμβουλοι του αυτοτελούς Επιστημονικού Γραφείου Συμβούλων του υπουργείου Παιδείας…» εκτός από το προνόμιο να γίνονται και Σχολικοί Σύμβουλοι ... Δυστυχώς, σε κάποιους αρέσει ΑΚΟΜΗ ο βούρκος και η σαπίλα… Κάθε φορά που τελειώνει μια ΕΠΟΧΗ τα σημάδια είναι τα ίδια. 

Καρανάσιος Γεώργιος

gkaranasios24@gmail.com