Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. του αύριο: Η παγίωση της ιδεολογικής κυριαρχίας της αριστεράς στη σύγχρονη εγχώρια και ευρωπαϊκή πραγματικότητα

[ Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΑΡΑΚΙΩΤΗ ]

Στην πολιτική το timing είναι παράγοντας καθοριστικής σημασίας και χρειάζεται να διαθέτει κανείς μεγάλη εμπειρία στη διαχείριση του ώστε η εκάστοτε παρέμβαση να έχει και την προσδοκώμενη απήχηση. Καθίσταται αναγκαία έτσι η απόπειρα ενός απολογισμού εν όψει του 2ου συνεδρίου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μιας και βρισκόμαστε σε μία περίοδο όπου οι πολίτες έκαναν «ταμείο» μετά και τα όσα εξαγγέλθηκαν στην 81η Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης από τον Πρωθυπουργό και αντίστοιχα τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως. Σε μία περίοδο που, θέλοντας και μη, κάθε ένας προβαίνει στις φυσιολογικές συγκρίσεις.

Ξαναγνωριζόμαστε λοιπόν, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, μιας και ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, έκανε ότι μπορούσε για να υπενθυμίσει στους πολίτες ποιος πραγματικά είναι, με:

-Τις παλινωδίες των επιχειρημάτων. Τη μία αποκαλούμαστε «δογματικοί και αμετανόητοι». Την άλλη προσπαθούμε να φορέσουμε τα κοστούμια του «μεταρρυθμιστή». Τη μία προσάπτουν αυταρχικότητα ενώ ταυτόχρονα εκείνο το πάλαι ποτέ γνωστό «εκπάγλου πολιτικής αισθητικής και προοδευτικής αντίληψης» δόγμα «νόμος και τάξη» επανεμφανίσθηκε ως «νέο» στη ρητορική ενός πολιτικού αρχηγού του 21ου αιώνα.

-Τον ρεβανσισμό και το διχαστικό λόγο. Ποιος δεν πρόσεξε την – προαναγγελθείσα – μεταχείριση των εκπροσώπων της δημόσιας ραδιοφωνίας και τηλεόρασης κατά τη συνέντευξη Τύπου του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας; Ποιος δεν πρόσεξε ακόμη μία έκφανση των δημοκρατικών αντιλήψεων του κ. Μητσοτάκη, για τις οποίες τόσο καυχιέται; Ποιος δεν πρόσεξε την υποτίμηση του κριτηρίου των πολιτών που κάθονται και παρακολουθούν έναν «μηχανισμό προπαγάνδας» όπως ο ίδιος είπε;

-Την υποκρισία, χαρακτηριστικό των μεγαλοαστικής καταγωγής κληρονόμων που μετά από 40 χρόνια στην πολιτική ζωή του τόπου, ξύπνησαν και ξάφνου «κόπτονται» για τους «ξεχασμένους Έλληνες», την πάταξη του «πελατειακού κράτους» που δημιουργήθηκε τυχαία και την αποκάλυψη των «κακοπληρωτών», μη εξυπηρετούντων δανειακές υποχρεώσεις, που επειδή άλλαξαν γειτονιά νομίζουν ότι αμνηστεύτηκαν. Κι αν το τελευταίο σε εκείνους δεν θυμίζει κάτι, θυμίζει στους «ξεχασμένους», που δεν ξεχνιούνται πια.

-Την υποσχεσιολογία (του κατ’ επίφασιν πολέμιου της), με 120.000 θέσεις εργασίας κατ’ έτος (ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΟΥ μορφής και διαρκείας), 30% μείωση του ΕΝΦΙΑ σε δύο χρόνια, αλλά ΜΕΣΟΣΤΑΘΜΙΚΑ (μην ορεγόμεθα και όλοι), μειώσεις φορολογικών συντελεστών (μεγαλο)επιχειρηματικών μόνο κερδών από 29% στο 20%, χωρίς να αναφέρεται ότι αυτό το 9% θα κοπεί από δαπάνες του κοινωνικού κράτους που εξυπηρετούν ευάλωτες ομάδες, κτλ.

-Τον ψευδεπίγραφο σεβασμό στο ρόλο και την ανεξαρτησία της ελληνικής δικαιοσύνης, που τάχα ο Τσίπρας προσβάλλει, αλλά τα διαδικτυακά τιτιβίσματα του Αντιπροέδρου της ΝΔ, κ. Χατζηδάκη (19/09/2016, 1:36 μ.μ.) υμνούν και υπερασπίζονται.

-Τέλος, την καταφανέστατα ακόρεστη όρεξη για κατάληψη των θώκων εξουσίας και οι χρονίζουσες οδύνες λόγω της απεξάρτησης των επίδοξων (επανα)κτητόρων της από αυτή.

Όλα αυτά, όχι μόνο δεν μένουν ασχολίαστα από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, αλλά δεν είναι ικανά να πείσουν ούτε το ίδιο το κομματικό ακροατήριο του κ. Μητσοτάκη, γεφυρώνοντας το ιδεολογικό, συνειδησιακό, αισθητικό και πολιτισμικό χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στους θύλακες του – όπως τον αποκαλούν – κοινωνικού φιλελευθερισμού και σε μία νεοπλασματικού τύπου πρόσμιξη ακροδεξιών και σκληρά νεοφιλελεύθερων στοιχείων.

Αλήθεια πόσα σιωπηλά «ωχ» ακούστηκαν στην αίθουσα του Βελλίδειου στο άκουσμα των απόψεων του κ. Μητσοτάκη; Κι εφόσον ακούστηκαν, φανερώνει αυτό «μεταρρυθμιστικό σθένος», το οποίο ο ίδιος αξιώνει από τα στελέχη του;

Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτή η εσωτερικής φύσεως απομάκρυνση από ορισμένες καθεστηκυίες ιδεολογικές νόρμες που χάραξαν ιστορικές πολιτικές φυσιογνωμίες του τόπου. Δεν είναι οι υποθήκες που καταγράφει για την πολιτική σταθερότητα η αναφορά του προέδρου της ΝΔ για «αντικρουόμενες κυβερνητικές φράξιες».

Το χειρότερο είναι αφενός η απόσταση από την κοινωνία, απόρροια του ελιτισμού και της διαφορετικής ταξικής – κοινωνικοοικονομικής αφετηρίας από την οποία ξεκινούν τον αγώνα της ζωής οι όψιμοι κήνσορες της αριστείας κι αφετέρου ο αγνωστικισμός απέναντι στα πραγματικά προβλήματα της. Αγνωστικισμός ή παντελής άγνοια, τα οποία αμφότερα έγιναν πασιφανή, αρκεί κανείς να θυμηθεί τις απαντήσεις του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως, στις ερωτήσεις εκπροσώπου των περιφερειακών ραδιοτηλεοπτικών μέσων της Στερεάς Ελλάδας και εκπροσώπου έντυπου Μέσου Επικοινωνίας της Θεσσαλίας αντίστοιχα.

Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται το πρόσφορο πολιτικό έδαφος, στο οποίο πρέπει να φυτευθεί ο  αριστερός σπόρος, εμπλουτισμένος από νέα στοιχεία, μέσα από έναν ιδεολογικό αναστοχασμό με στόχο την κατάρτιση μίας νέας πολιτικής στρατηγικής για το κόμμα, την κυβέρνηση, την Ελλάδα και την Ευρώπη. Έναν αναπροσδιορισμό και μία ανατοποθέτηση επί τη βάσει των σύγχρονων απαιτήσεων. Απαιτήσεις που επιτάσσουν αφενός την απαγκίστρωση από μονοδιάστατες προσεγγίσεις κι αφετέρου ευελιξία, σύμπραξη στην κατεύθυνση της οικοδόμησης ενός νέου προοδευτικού πολιτικο-κοινωνικού τοπίου.

Η διαφορετικότητα και το συγκριτικό πλεονέκτημα του γενετικού κώδικα της αριστεράς, ως εκ τούτου και του ΣΥΡ.ΙΖ.Α, έγκειται – μεταξύ άλλων πολλών – στη διορατικότητα. Διορατικότητα που είχε ο Πρωθυπουργός όταν τότε, ως υποψήφιος πρόεδρος της Κομισιόν, μιλούσε επιμόνως για την ανάγκη εμπέδωσης μίας άλλης συλλογικής ευρωπαϊκής θεώρησης. Για κάτι πιο βαθύ από το απλοϊκό «άνθρωποι εναντίον αριθμών». Σε εκείνο το σημείο, ο Αλέξης Τσίπρας έβαλε τις βάσεις για τον υπαρξιακό υπερβατισμό της αριστεράς.

Ο υπερβατισμός αυτός συναρτάται με την αποφασιστική διάχυση ενός σύγχρονου αριστερού, εν τοις πράγμασι μεταρρυθμιστικού πλαισίου πολιτικής σκέψης και δράσης στους αρμούς της κοινωνίας και την ανάγκη για ανάγνωση της γλώσσας των τεχνοκρατών που δρουν αυστηρά και επικουρικά εντός του ευρωπαϊκού κανονιστικού πλαισίου. Αυτό ήταν και ένα από τα στοιχεία που έκανε τα ώτα της γηραιάς ηπείρου πλέον ευήκοα, για να φτάσουμε σήμερα να διαδραματίζουμε σημαίνοντα ρόλο στα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα.

Πλέον, δεν μας ερωτεύονται μόνον, αλλά και μας παντρεύονται!

Και μας παντρεύονται οι ιδεολογικοί μας σύμμαχοι, όχι μόνον γιατί υιοθετούν (βλέπε διακήρυξη EUMED Summit) αυτό που έλεγε ανέκαθεν ο τότε «ριψοκίνδυνος» Αλέξης Τσίπρας, περί εμπέδωσης μιας κοινωνικής ατζέντας, αλλά πλέον συντάσσονται σταδιακά μαζί μας ολοένα και περισσότεροι, προτιθέμενοι να συμβάλλουν στην «αιμοδοσία» του αναιμικού ευρωπαϊκού οργανισμού με ένα νέο προγραμματικό στρατηγικό σχεδιασμό και κατ’ επέκταση με αλλαγή στρατηγικής. Κοντολογίς, η ιδεολογική «φρεσκάδα» της σύγχρονης ευρωπαϊκής αριστεράς «γοητεύει» και έχει όλα τα εχέγγυα να εγκολπώσει πολυδιάστατες προοδευτικές τάσεις προκειμένου να δικαιωθούν οι αγώνες τόσων και τόσων γενεών.

Το διακύβευμα ορθώνεται ευκρινώς.

Το χρέος είναι προφανές.