 |
| Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΑΝΑΣΙΟΥ |
Κάθε φορά, που η εκάστοτε εξουσία θεσμοθετεί για τις επιλογές στελεχών στην εκπαίδευση ( Διευθυντές Σχολείων, Διευθυντές Εκπαίδευσης, Σχολικούς Συμβούλους, Περιφερειακούς Διευθυντές ) γίνεται ντόρος. Συζητήσεις, αρθρογραφίες, σχόλια επί σχολίων, που εστιάζονται πιεστικά πλην ελάχιστων εξαιρέσεων σε δευτερογενή προβλήματα.
Αυτά γίνονται αντιληπτά, γιατί δημοσιοποιούνται. Κατά καιρούς έχουν δημοσιευθεί συζητήσεις στη Βουλή για συναλλαγές, που γινόντουσαν μεταξύ των κομματικών στρατών. Φαντάζεται ο καθένας, πώς σχεδιάζεται το κάθε νομοσχέδιο για τις επιλογές στελεχών, αφού οι πιέσεις είναι μεγάλες από κομματικούς και συνδικαλιστικούς φίλους της πολιτικής εξουσίας.
Είναι σίγουρα, σοβαρό ζήτημα να νομοθετείς για την διοίκηση και την καθοδήγηση των εκπαιδευτικών, αλλά τα ζητήματα της εκπαίδευσης είναι πολυσύνθετα και αλληλένδετα, που αλληλοεπηρεάζονται από πολιτικές, που αφορούν την Εκπαίδευση.
Οι κυβερνήσεις δεν βλέπουν τα ζητήματα της εκπαίδευσης συνθετικά, ολιστικά με κεντρικό σκοπό την αναβάθμισή της. Νομοθετούν αυτοσχεδιάζοντας, σκεπτόμενοι να ωφεληθούν κομματικά τα μέγιστα. Γι΄ αυτό τα 35 περίπου χρόνια μετά την κατάργηση του επιθεωρητισμού έχουν ψηφίσει 10 νομοσχέδια για τις επιλογές στελεχών στην εκπαίδευση. Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και οι αντιπολιτευτικές απαντήσεις σε κάθε νομοσχέδιο, αφού έχουν υπόψη την εναλλαγή της εξουσίας.
Όλες αυτές τις δεκαετίες, τα ¨δικά μας παιδιά¨, βρίσκονται σε θέσεις διοίκησης, σ΄ ένα εκπαιδευτικό σύστημα ασφυκτικά συγκεντρωτικό και γραφειοκρατικό με βραχίονές εξουσίας. Η διατήρησή του χρειάζεται, στελέχη παροπλισμένα, λόγω των ελάχιστων αρμοδιοτήτων που έχουν, να είναι πρόθυμα, υπάκουα, αχυράνθρωποι, να εναλλάσσονται και να συναλλάσσονται στις καρέκλες της εξουσίας...
Εν ονόματι της διατήρησης του συστήματος έχουν γραφτεί για την ιστορία της εκπαίδευσης κωμικοτραγικά συμβάντα σε συμβούλια επιλογών, ισάξια του παλιού επιθεωρητισμού, αλλά και πλήθος εφευρετικών τεχνασμάτων, όπως για παράδειγμα, το τελευταίο στάδιο της δοκιμασίας, να το κατέχει η περιβόητη συνέντευξη, ή δεύτερο παράδειγμα, οι εξετάσεις πολλαπλών επιλογών…κ.λ. Η συνέντευξη επανήλθε και πάλι στο νέο νομοσχέδιο επιλογών ( που ψηφίστηκε 25/05/2017 ) και μάλιστα σε ποσοστό βαρύτητας στο 25% ως ασφαλιστική δικλείδα του νέου συστήματος επιλογών.
Ο κομματικός διακόπτης επιλογών με θεσμική βούλα, ενίσχυσε τα λεγόμενα ¨μετρήσιμα αντικειμενικά κριτήρια¨ - χρόνια υπηρεσίας, διδακτική εμπειρία, επιστημονικά προσόντα, προηγούμενες θέσεις διοίκησης, σε συμβούλια και την περιβόητη συνέντευξη - δίνοντας αθροιστικά τα ποθητά αποτελέσματα στους κομματικούς σχεδιαστές. Επήλθε κορεσμός, επόμενο είναι, με τόσους ¨μετρήσιμους¨ νεοφιλελεύθερης επινόησης και αρίστους δημοσχεσίτες, που πιέζουν και απαιτούν τη θέση τους στο σύστημα, που το ίδιο τους κατασκεύασε.
Η κυβέρνηση με το τελευταίο νομοσχέδιο, που ψηφίστηκε στις 25/5/2017, άλλαξε παντελώς σκεπτικό, από τις δειλές θεωρίες για ¨συμμετοχική δημοκρατία¨ , κ.λ. ή από συμβουλές του τύπου…"ότι αν οι εκπαιδευτικοί δεν επιλέξουν τους αξιότερους για Διευθυντές, αλλά επιλέξουν με βάση τα κομματικά ή άλλα κριτήρια θα την πληρώσουν οι ίδιοι ", επιστρέφει μέσα από την Αναπαλαίωση, στην παλιά απανεμιά και σιγουριά της πελατοκρατίας, θέτοντας ως βάση το παλιό σύστημα επιλογής του 2010 ( Ν. 3848/2010 ) με κάποιες έντεχνες τροποποιήσεις. Το σύστημα επιλογής το 2010 πολεμήθηκε από τα τότε στελέχη της κυβέρνησης με δυναμισμό και συνδικαλιστικά, αλλά και κοινοβουλευτικά. Οι εποχές αλλάζουν και μαζί αντιστρέφονται και οι ρόλοι.
Ο λόγος, προφανής, το προηγούμενο σύστημα επιλογών, του 2015 ( κ. Μπαλτά ), που επελέγησαν οι σημερινοί Διευθυντές σχολείων και οι Διευθυντές Διευθύνσεων με μυστική ψηφοφορία ( ¨σώματα εκλεκτόρων¨), απέτυχε, γιατί εκλέχτηκε και πάλι το 80%, περίπου, που είχε επιλεγεί με το προηγούμενο σύστημα επιλογής του 2010 ( κ. Διαμαντοπούλου ), εκτός εκείνων που συνταξιοδοτήθηκαν. Τα κομματικά κέρδη ελάχιστα. Στοχοποιήθηκε η εκπαίδευση, δίχασε συλλόγους διδασκόντων, όπως και προηγουμένως η αυτοαξιολόγηση.
Επιβραβεύτηκε για άλλη μία φορά η αθλιότητα των μετρήσιμων ¨χαρτιών¨, ως εμπόρευμα - βιομηχανία τίτλων και οι ¨θέσεις¨, που έχουν δοθεί κατά καιρούς, ως λάφυρο, από την εκάστοτε εξουσία.
Παροπλίστηκαν ικανότατοι εκπαιδευτικοί , που τους έχασε η Τάξη. Ξευτελίστηκαν και οι έννοιες της αξιοκρατίας, της μεταρρύθμισης, της αναβάθμισης, της συμμετοχικής δημοκρατίας, κ.λ.
Επί της ουσίας, χάθηκε, ίσως η μεγαλύτερη ευκαιρία να γίνει μία πραγματική μεταρρύθμιση, να αναβαθμιστεί η εκπαιδευτική διαδικασία και να ξεκαθαρίσει επιτέλους αυτό που ακούγεται δεκαετίες, για κίβδηλα κριτήρια επιλογής στα στελέχη της εκπαίδευσης.
Δυστυχώς μέσα σ΄ αυτό το ¨καλπικομέτρημα¨, δεν ξεκαθαρίστηκε τι μετράει, πώς βεβαιώνεται η χρηστικότητά του στην εκπαίδευση, ποια η εκπαιδευτική του και η κοινωνική του αξία, ποιες οι πρωτοβουλίες, οι δημοσιεύσεις, οι καθημερινές δράσεις, συνεπώς έχασαν και αυτοί, που μορφώθηκαν κοπιαστικά για να ανταπεξέλθουν στους εκπαιδευτικούς τους και διδακτικούς τους ρόλους. Όλοι στο ίδιο τσουβάλι. Δεν ωφελήθηκε η Εκπαίδευση, το ουσιαστικό ζητούμενο. Δυστυχώς και το κύρος της Βουλής των Ελλήνων, όταν νομιμοποιεί τη συνεχιζόμενη φαυλότητα σε καιρούς κρίσης.
Υ.Γ. 1. Κατά καιρούς με σειρά άρθρων, έχουν αναλυθεί οι αιτίες των φαινομένων της αναξιοκρατίας και της φαυλοκρατίας και έχουν καταγραφεί προτάσεις με βάση τις αιτίες που τα προκαλούν. Υ.Γ. 2. Η ποιότητα και η αξιοκρατία στην εκπαίδευση, είναι συνταγματική υποχρέωση και ηθική υποχρέωση όλων εμπλεκομένων. Υ.Γ.3. Η ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ γενικά, βρίσκεται μεταξύ της μιας ομάδας, που θεσμοθετεί φωτογραφικά νομοσχέδια, στην ασφάλεια του γλειψίματος, στην αηδία της ικεσίας και στους άλλους, που προσδοκούν ν΄ αλλάξει η εξουσία, για να λάβουν θέσεις στην τσόχα,που θα ξαναμοιράσει με νέα σημαδεμένα χαρτιά την τράπουλα.
Καρανάσιος Γεώργιος
gkaranasios24@gmail.com
Ο ορισμός της αξιοκρατίας στο τέλος τα είπε όλα.
ΑπάντησηΔιαγραφή