Αρκούν οι βίαιες αλλαγές;

Τι αλήθεια περιμένουμε να συμβεί στο εγγύς μέλλον; Να υπάρξει μια νέα Ελλάδα, με περιορισμένο δημόσιο τομέα, μια κάποια παραγωγική βάση, μικρότερο έλλειμμα και λιγότερο χρέος;

Αρκούν οι αλλαγές που επέρχονται βίαια μέσω Μνημονίων και ελέω τρόικα;

Η αλήθεια είναι πως όχι!

Για όσο οι Έλληνες πολιτικοί θα κουβαλούν τη νοοτροπία του ρουσφετιού και των πελατειακών σχέσεων.

Για όσο θα αρκούνται στην αξιοποίηση των "κολλητών" και όχι των άξιων. 

Για όσο αντί της αξιοκρατίας στη στελέχωση του κράτους και των υπηρεσιών ή ακόμη και των ιδιωτικών επιχειρήσων θα επικρατεί η επιβίωση και το βόλεμα των "ημέτερων".

Για όσο η πρόοδος της χώρας θα υποτάσσεται στο κομματικό συμφέρον και στη θέση του αλτρουισμού θα καλοκάθεται το προσωπικό κέρδος, δεν υπάρχει δυνατότητα ή πιθανότητα η Ελλάδα να αναρριχηθεί από τις τελευταίες στις πρώτες θέσεις στη λίστα με τις αναπτυγμένες χώρες.

Αν όσα γίνονταν έως τώρα, συνεχίσουν να γίνονται σε ένα μικρότερο κράτος που θα είναι υποτίθεται πιο οργανωμένο και παραγωγικό, ένα και το αυτό! Παρά τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες και τον θεσμικό αναπροσανατολισμό της χώρας, η επιστροφή στο ντροπιαστικό χθες δεν θα είναι και τόσο δύσκολη.

Παρατηρώντας προσεκτικά τι λένε ή πώς αντιδρούν μεγαλοστελέχη των κομμάτων, θα μπορούσε κάποιος να βγάλει το συμπέρασμα πως το πολιτικό σύστημα δεν διδάχθηκε τίποτα! 

Ακόμη κι αν οι κλέφτες, όλοι όσοι οδήγησαν τη χώρα στην απόλυτη απαξίωση και τον εξευτελισμό, παραμένουν ανεξέλεγκτοι.

Ακόμη κι αν ούτε ένας πολιτικός δεν καταδικάσθηκε για ατασθαλίες.

Ακόμη κι αν ο ελληνικός λαός δέχτηκε μια σκληρή, επώδυνη επίθεση φανφαρόνοι στη νοοτροπία και τα καταναλωτικά πρότυπά του, κυρίως όμως στο εισόδημά του, που τον οδήγησε στη φτώχεια ή στα όριά της, αρκετοί πολιτικοί παραμένουν παγερά... αδιάβαστοι.

Αρνούνται να πουν ένα απλό, αλλά αληθινό συγνώμη για όσα τραγικά διέπραψαν.

Αρνούνται να καταδικάσουν όλα όσα χρησιμοποίησαν ως μέσα για να αναρριχηθούν στην εξουσία.

Διατηρούν την ίδια νοοτροπία: μια εγωκεντρική, εγωπαθή, συμφεροντολόγα αντίληψη που τους κρατάει δέσμιους στο παρελθόν που τόσο εύκολα και φανφαρόνικα καταδικάζουν. 

Μήπως έφτασε η ώρα, για μια αληθινή επανάσταση στο εσωτερικό των κομμάτων;