«ΚΑΘΗΚΟΝ… ΑΛΗΘΕΙΑΣ»

[ Του Μπάμπη Μώκου ]

    Δίκιο, πόσο δίκιο είχε εκείνος ο σώφρων Ιωάννης ο Ακτήμονας όταν πρότεινε την περιβόητη MAGNA CARTA ,σαν απαραίτητη για συντεταγμένη πολιτειακή ευνομία. 

Μυαλό φωτεινό, με προβλεψιμότητα για ευταξία και απόδοση δίκιου με βάση ανθρωπιστικά αλλά και δικανικά  δεδομένα, στηρίξεις και διαθέσεις που ακόμα και σήμερα νομικοί κύκλοι εκθειάζουν.

        Οι νομικοί όμως είναι νομικοί .Δεν είναι κριτές επί παντός επιστητού. Μέγιστος κριτής για ευζωία και ομαλή δημοκρατική πολιτειακή τάξη είναι ο λαός.Αυτός , ο πλατύς λαός, που, χωρίς εξειδικευμένες γνώσεις, διαθέτει εκ των πραγμάτων το κριτήριο,το μέγιστο κριτήριο, για όσα του υπαγορεύονται ,του διατάσσονται η του προτείνονται από την εκάστοτε πολιτειακή ηγεσία.

    Και προκύπτει εύλογα το ερώτημα :Είναι ειλικρινείς οι πολιτικοί;Είναι επαρκείς να διαφεντεύουν τις τύχες ανθρώπων; Ο Αριστοτέλης το είπε κα θαρά: «Δει τον αιτούντα το εμόν ψηφίον ,επαρκέστερον εμού εστίν»!

Δηλαδή ,αυτός που γυρεύει  την ψήφο μου, πρέπει να είναι επαρκέστερος από μένα, ασκώντας εξουσία, να διαχειριστεί τη ζωή μου, τις τύχες μου…

                 

Και επάρκεια για τον πολιτικό σημαίνει σύνεση, γνώση ,εξειδίκευση, εργατικότητα ,ηθος και ,προπαντός ειλικρίνεια. Δηλαδή πίστη-ακλόνητη πίστη σε «καθήκον αληθείας». Όχι διακηρύξεις μονοσήμαντης ανεδαφικότητας, σολοικισμοί, και ασυνάρτητα ευχολόγια.Οχι επικοινωνιακό καμουφλάζ,όχι ιδεοληψίες λογοκρισίας στον αντίπαλο.

     Καλός πολιτικός είναι εκείνος που με φρόνηση, σύνεση εθνική πατριωτική συναίσθηση, χωρίς αφετηριακές αβελτηρίες, αντιμετωπίζει τις μεγάλες δυσκολίες με τις μικρότερες δυνατές απώλειες.

Με λίγα λόγια, για κάθε κριτική για κάθε ζήτημα, κάθε πρόβλημα που αφορά τον λαό απαιτείται αντιστροφή του κριτήριου απόδειξης και όχι από πλευράς των πολτικών ταπεινωτικές,εξοντωτικές, δόλιες επιχειρήσεις προσέγγισης και …εξευγενισμού  για παραπλάνηση σε καίρια ζητήματα που αφορούν  το λαικό στοιχείο. Σε αντίθετη περίπτωση-το εχει αποδείξει η ιστορία-η καταστροφή προκύπτει ανεξέλεγκτη,ασύμετρη ,αφού τα διάφορα μοντέλα διακυβέρνησης εχουν ηδη εκμετρήσει τον χόνο τους. Κανείς  κυβερνήτης  δεν μπορεί να κοροιδεύει τους πάντες για πάντα.

  

   Οι σημερινές συνθήκες υπαγορεύουν πως οφείλουμε να ξεφύγουμε από την μεταπολιτευτική δημαγωγική αθλιότητα. Αντιτάσσουν βέβαια κάποιοι για τον λαό  τους Αβδηριτισμούς και Συβαριτισμούς σαν επιχείρημα που μας εχει οδηγήσει στην σημερινή αβεβαιότητα.Κάποιοι βέβαια εγραψαν και μίλησαν και για ελληνικά «Κηφηνεία».Σε ό,τι αφορά μάλιστα κάποιους σημερινούς πολιτικούς, κάπως …όψιμα θυμήθηκαν και την «καθολική εθνική ευθύνη».Μήπως όμως εκείνοι είναι που πρώτοι –εκ καθήκοντος-είχαν την υποχρέωση να την εμπνεύσουν στον ελληνικό λαό; Κάποιος θα μιλήσει για δείκτες μόχλευσης.

Είναι έτσι; Ποιος σύννομος πολίτης  αποδέχεται αιτιάσεις συνενοχής;

Συνακόλουθα , κατ’ αυτόν τον τρόπο, οδηγούμαστε σε μονιμοποίηση της ελληνικής τραγωδίας σήμερα που οι εξελίξεις είναι αστάθμητες και ο δρόμος  ακανθώδης; Σήμερα που ζούμε σχεδόν εθνική κενότητα με  πολιτικα επινοήματα με εντάσεις ,τάσεις και προεκτάσεις αθλιότητας; Που μπερδέψαμετους πανάξιους με τους …ανάξιους; Που εξακολουθούμε  να υποφέρουμε από τα διάφορα εκκολαπτήρια πελατοκρατείας; Οι καιροί απαιτούν πως  οι πολιτικοί οφείλουν να …αποφορτίσουν την κοινωνία.

Απαιτείται λοιπόν απ΄αυτούς «Καθήκον αληθείας» η όχι;

Ας φροντίσουμε να το επιβάλλουμε, αλλιώς κυβερνηση και λαός θα διανύουμε το «Πράσινο Μίλι».