Εθνική γιορτή!!! Αλήθεια πως την γιορτάσαμε?

Είναι πρωί της 28ης Οκτωβρίου, και απολαμβάνω το καφεδάκι μου σε καφετέρια της πλατείας, περιμένοντας να τελειώσει η λειτουργία, για την μετέπειτα καθιερωμένη δοξολογία στο μνημείο των ηρώων συμπολιτών μου και την σχετική επετειακή παρέλαση των σχολείων.

Έξω ψιλοβρέχει και δεν φαίνεται βελτίωση.

Στην καφετέρια επικρατεί απόλυτη ησυχία, και είμαι απόλυτα αφοσιωμένος, ίσως για πρώτη φορά, παρακολουθώντας στιγμιότυπα ιστορικού αρχείου ενός καναλιού από την την ηρωική προσπάθεια των φαντάρων μας ενάντια στους φιλόδοξους και απρόσκλητους φασίστες εισβολείς.

Κάποιες απ' τις σκηνές, είναι συγκλονιστικές.

Συγκλονίστηκα δε από μία σκηνή, όπου κάποιοι ηρωικοί φαντάροι μας, προσπαθούσαν με δυσκολία και υπό καταιγίδα να περπατήσουν παραμερίζοντας με τα χέρια το χιόνι που έφτανε ως τη μέση τους.

Ο τελευταίος της ομάδας, ίσως πληγωμένος και φανερά εξουθενωμένος από την προσπάθεια, δεν μπορούσε πλέον να κινηθεί. Φαινόταν ότι από στιγμή σε στιγμή θα εγκατέλειπε την μάχη για τη ζωή αυτή τη φορά, μετέχοντας σε μια μάχη για τη δική μας και της Πατρίδας λευτεριά.

Κάποια στιγμή, ανήμπορος πλέον, έστρεψε με συμπόνια το βλέμμα του στους άλλους της ομάδας και άπλωσε  το χέρι του ελπίζοντας σε βοήθεια, με την αγωνία ζωγραφισμένη στο σπασμένο από τις κακουχίες προσωπό του.

Εις μάτην όμως, γιατί και αυτοί δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι.

Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, ο άγνωστος ήρωας φαντάρος εγκατέλειψε την προσπάθεια, φάνηκε να  ψιθυρίζει κάτι, ύψωσε το βλέμμα του στον ουρανό και έγειρε το κεφάλι του αργά - αργά στο χιόνι. Ήταν νεκρός.

Οι υπόλοιποι της ομάδας αργότερα με πολύ κόπο τα κατάφεραν και τράβηξαν τον δρόμο τους για την επόμενη αποστολή που έμελλε να εκπληρώσουν, πάλι υπό τις ίδιες άντίξοες συνθήκες.

Στο σημείο αυτό τις σκέψεις μου διακόπτει η είδηση αναβολής των εκδηλώσεων λόγω καιρικών συνθηκών και ότι η δοξολογία έγινε στην εκκλησία.

Αν και είμαι κάποιας ηλικίας, με δεδομένη τη σημασία των εκδηλώσεων αυτών, δεν θυμάμαι αναβολή τους για κάποιο λόγο.

Κοιτάζοντας έξω, δεν μπόρεσα να δικαιολογήσω την είδηση, αφού το ψιλόβροχο, επαναλαμβάνω το ψιλόβροχο, συνεχιζόταν και για όλους σχεδόν δεν ήταν απαγορευτικό για την συνέχιση των εκδηλώσεων.

Τα καφέ, τα καφενεία και τα ουζερί της πλατείας είχαν εν τω μεταξύ γεμίσει ασφυκτικά από κόσμο που περίμενε υπομονετικά.

Απογοητευμένος από την είδηση και σοκαρισμένος ακόμα από το μεγαλείο της συγκλονιστικής σκηνής του θανάτου του άγνωστου στρατιώτη ήρωα και υπό μεγάλη συναισθηματική φόρτιση, το βλέμμα μου στράφηκε μηχανικά και με συμπάθεια στο μνημείο των ηρώον.                          

Ένοιωσα δέος αλλά και ντροπή, ενώ διάφορες σκέψεις άρχισαν να περνούν από το μυαλό μου.

Άγνωστε, ήρωα φαντάρε πατριώτη, για τη δική μας λευτεριά δεν δείλιασες ποτέ.

Ώρες, μέρες, μήνες στα βουνά επάνω, πολλές φορές μούσκεψες απ' τη βροχή τον ιδρώτα και το χιόνι, αλλά ποτέ δεν έκανες πίσω και το πλήρωσες με τη ζωή σου.                             

Το αίμα των προγόνων σου μίλησε στο μυαλό σου, έβαλες την πατρίδα πάνω από την οικογένεια, το σπίτι, τα αγαπημένα πρόσωπα και τους φίλους σου, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος.

Ο υπέρ πατρίδος αγώνας ήταν το μεγάλο σου ιδανικό. Η λέξη  ΟΧΙ, συνέχιση του «Μολών λαβέ», ρίζωσε στην ψυχή σου, κύλησε στο αίμα σου και όταν χρειάστηκε έγινε εγερτήριο, εμβατήριο για την πατρίδα και όλους σήμερα εμάς.

Για σένα και όλους τους συναγωνιστές σου ταιριάζει απόλυτα το «τ' αντριωμένου ο θάνατος, θάνατος δεν λογιέται». Θεία θα είναι η δάφνη που σε σκεπάζει.

Κι' εμείς για σένα?  Τι?  Που?  Γιατί?

Τίποτα απολύτως, ανυπαρξία σκέφτηκα και ένοιωσα ντροπή και απογοήτευση !!!

Έναν ολόκληρο χρόνο περίμεναν τα ονόματά σας στο μάρμαρο του μνημείου τον «φόρο τιμής» από εμάς τους σύγχρονους μοντέρνους πατριώτες, αλλά εμείς τίποτα.

Μας κιότεψε ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΨΙΧΑΛΑ και δεν μπορέσαμε να αντέξουμε ούτε λίγα λεπτά ενός πρωινού από τις 365 μέρες του χρόνου, για 50 μέτρα παρέλαση (από το φοίνικα μέχρι το κρεοπωλείο) και μία κατάθεση στεφανιών έστω και κάτω από μία ομπρέλα.

Ειλικρινά, άγνωστε της Πατρίδας πατέρα και αδερφέ αγωνιστή ντρέπομαι, είμαι απογοητευμένος και λυπάμαι πολύ.

Δέξου τουλάχιστον από μένα, εκ μέρους πιστεύω και πολλών άλλων, ένα ταπεινό «συγνώμη» για ότι έγινε με την υπόσχεση ότι θα κάνω ότι μπορώ για να μην αυτό ξανασυμβεί, τουλάχιστον υπό τις ίδιες συνθήκες.

Η πρόταση αναβολής, απ' όπου κι' αν αυτή έγινε, και η αποδοχή της απ' όποιους αυτή έγινε, ήταν λίαν επιεικώς επιπόλαιη.

Θα ήθελα όμως, όπως και πολλοί άλλοι, να μάθουμε την αιτία της αναβολής, από ποιόν αυτή εκτιμήθηκε και αν υπήρχε περιθώριο για εφαρμογή εναλλακτικής λύσης σε περίπτωση κακής εκτίμησης.

Με δεδομένο δε ότι οι υπεύθυνοι είναι γνωστοί, η αναβολή προτάθηκε από την εκπαιδευτική κοινότητα και έγινε αποδεκτή από το δήμο, ή αντίστροφα?

Δεν έχω με κανέναν τίποτα, και δεν προτίθεμαι να προβώ σε ενέργειες που ο ίδιος δεν υιοθετώ.

Αλίμονο, άνθρωποι είμαστε και λάθη και κακές εκτιμήσεις θα κάνουμε.

Σε τέτοια όμως σοβαρά υπαρξιακά θέματα, πρέπει να είμαστε περισσότερο σοβαροί, προσεκτικοί, ευαίσθητοι και περισσότερο πατριώτες.

Έχω την εντύπωση ότι μία ειλικρινής έντιμη ανακοίνωση θα έλυνε το γρίφο και θα ήταν καλόπιστη και καλοδεχούμενη απ' όλους.

Θα κλείσω με το «ας μην ντρεπόμαστε να πούμε αυτό, που δεν ντρεπόμαστε να σκεφτούμε», με την ελπίδα ότι η απαξίωση των πάντων, η αδιαφορία και η απάθεια δεν πρόκειται να αποκτήσουν επικίνδυνες επιδημικές τάσεις.

Ευχαριστώ για το χώρο και το χρόνο σας.

Ένας δημότης, κάτοικος Μώλου