Η μοίρα και οι μοιραίοι του συνδικαλισµού

Σε προηγούµενη αρθρογραφία, «Το µπάχαλο δεν έχει τελειωµό» ( 17/10/2012 ), τονίστηκε, ότι η κρατική εξουσία δεν προστατεύει και δεν εξυπηρετεί την κοινωνία. 

Το Πολίτευµα προστατεύει τους « ολίγους », το υπάρχον Σύνταγµα, έχει γίνει κουρέλι και το πολιτικό σύστημα ( πολιτικοί, κρατικός µηχανισµός, διαπλεκόμενα συμφέροντα, συντεχνίες ) είναι ένα κλειστό σύστημα εξουσίας, διεφθαρµένο, που συνεχίζει τις µονόπλευρες και βάρβαρες πολιτικές του, µε σκοπό περαιτέρω την εξαθλίωση και τη διαίρεση της κοινωνίας.

Οι τελευταίες ψηφοφορίες στη Βουλή για µία σειρά άρθρων, έδειξαν, ότι οι κυρίαρχες συντεχνίες και οι εργολάβοι είναι οι ευνοούµενοι του πολιτικού σαπιο-συστήµατος.

Η κοινωνία συνεχίζει να ιδιωτεύει και να παρακολουθεί την κοινωνική ισοπέδωση.

Υπάρχει το µεγάλο πρόβλημα της επιβίωσης των βασικών αναγκών του, που πρέπει να λύσει. Και όταν τελικά, αποφασίζει να βγει ειρηνικά, να δείξει την αγανάκτησή της στους δρόµους, στις πλατείες, το πολιτικό σύστημα έχει τη λύση, ξύλο, χημικά, πλαστικές σφαίρες, Χρυσή Αυγή, τους γνωστούς αγνώστους, τους κουκουλοφόρους, κ.λ.

Το συνδικαλιστικό κίνημα ( ως συνολική εικόνα – πάντα υπάρχουν και διαφορετικές φωνές ) έχει γίνει από δεκαετίες μέρος του προβλήματος, με χαρακτηριστικά παρτι-καλισμού και κομματο-συνδικαλισμού. Το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να πετάξει από τις πολιτικές τάξεις το συνδικαλιστικό κίνημα ( οι στυμμένες λεμονόκουπες, είναι πλέον άχρηστες ), το οποίο είναι πλέον εμπόδιο στην προσπάθεια να διατηρήσει την αυτονομία του και να διασώσει το σάπιο πολιτικοοικονομικό καθεστώς της χώρας μας.

Το υπάρχον πολιτικό σύστημα, είναι όμως και η εικόνα της κοινωνίας µας. Αυτό το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα επιθυμούμε, αυτό έχουμε. Οι πρόσφατες εκλογές το αποτύπωσαν, όταν όλοι µας γνωρίζαμε την εικόνα της χώρας µας και τις πολιτικές προοπτικές.

    

Δεν υπάρχει πιο µεγαλειώδες και ουσιαστικό από το να ορίζεται η μοίρα των ανθρώπων από τους ανθρώπους. « Οι άνθρωποι, ορισμένες φορές, είναι κυρίαρχοι της µοίρας τους » ( Σαίξπηρ ).

Οι µοναδικές πολιτικές δυνάµεις, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν ν’ αλλάξει η µοίρα του τόπου, είναι οι συνδικαλιστικές οργανώσεις µε τα εκατομμύρια µέλη τους.

Αλλά ποιες συνδικαλιστικές οργανώσεις; Αυτές που έγιναν εφαλτήρια για πολιτικές καριέρες;

Ποια συνδικάτα, όταν και αυτά είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση με το υπάρχον πολιτικό σύστημα;

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, που έγιναν παραρτήματα κομματικά και οι ηγεσίες τους συνδιοίκηση με την κρατική εξουσία και εγκατέλειψαν την κοινωνία;

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που έγιναν ρουσφετοδέκτες και ένα σώμα με το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα;

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που δεν εμπνέουν τα μέλη τους;

 

Δυστυχώς, όλοι αυτοί εκλέγονται από εμάς, όπως και οι κυβερνήσεις µας.

 

Υποτίθεται, ότι ο συνδικαλισμός δημιουργήθηκε, για να προστατεύονται τα συμφέροντα των εργαζομένων, αλλά εδώ και πολλά χρόνια προστατεύει τα συμφέροντα ολίγων συνδικαλιστών, µε τρόπο, που στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι εις βάρος των άλλων πολιτών, ακόµα και των περισσότερων εργαζομένων του κάθε συνδικάτου.

Υποτίθεται, ότι οι συνδικαλιστές αντιδρούν δυναμικά και µε ποµπώδες ύφος για αδικίες συναδέλφων και ορθώς πράττουν, αλλά δεν αντιδρούν ανάλογα, σε αντίστοιχες αδικίες και εξευτελισμούς συναδέλφων, όταν δεν λαμβάνουν και το αντίστοιχο αντίτιμο.

Υποτίθεται, ότι οι συνδικαλιστές πρέπει να αντιδρούν δυναμικά και σε παράλογες απαιτήσεις ικανοποίησης συναδέλφων, όταν εμφανίζονται περιοχές µε δεκάδες και εκατοντάδες εκπαιδευτικούς, που κάνουν ελάχιστες ώρες μάθημα, ή όταν υπάρχουν εικονικά διδακτικά κενά και λειτουργικές ανάγκες, σε εικονικό αριθμό μαθητών, σε αποσπάσεις πολιτικών γραφείων, αφήνοντας διδακτικά κενά, σε φωτογραφικά νομοσχέδια, που βρίσκονται οι ίδιοι στο κάδρο, σε συμφωνίες κάτω από το τραπέζι µε πολιτικούς, που έγιναν και συζητήθηκαν στη Βουλή, µε συμβούλια επιλογής, κ.λ. Έχουν μάθει να αντιδρούν ακόμη και σε ό,τι φαίνεται να επιδιώκει τη βελτίωση της υπάρχουσας κατάστασης.

Αυτές τις ημέρες οι εκπαιδευτικοί της χώρας, παίρνοντας µία ημέρα άδεια, θα ψηφίσουν, για να αναδείξουν τα αιρετά τους µέλη (περιφερειακά και κεντρικά ). Θα πάρουν τη μοίρα (από το « μοιράζω ») στα χέρια τους και θα τη μοιραστούν και µ’ άλλους συνανθρώπους τους, πολίτες για το καλό αυτού του τόπου.

Τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιες και πάλι νοοτροπίες, αντιλήψεις και τακτικές δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αλλαγής νοοτροπιών. Ο κοµµατο-συνδικαλισµός των προνομίων συνήθισε και θέλει συγκαλυμμένα  να ταΐζει το θηρίο, το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα.

Αγωνιστικότατες και µεγαλεπήβολες εξαγγελίες για κλαδικούς αγώνες, καταντούν  εκφυλιστικές απεργίες της μιας ημέρας από τις συνδικαλιστικές εξουσίες, δικαιολόγησης των προνομίων και της καρέκλας.

Τις πρώτες εντυπώσεις για το τι θα επακολουθήσει, τις αντιληφθήκαμε στην τοπική συνέλευση του Οκτωβρίου. Ανούσιες συζητήσεις, μορφές αγώνα και ηρωικές κραυγές για τις εντυπώσεις, που δεν εμπνέουν, επιχειρήματα που περιστρέφονται σε διαδικαστικά θέματα, παράπονα προς αιρετούς για «ταλαίπωρους» συναδέλφους, που η υπηρεσία τους «αδίκησε», όταν επιδιώκουν όλοι, οι μεταθέσεις, οι διορισμοί και οι αποσπάσεις να διαρκούν πάνω από ένα χρόνο, για τους γνωστούς λόγους, κομματικά επιχειρήματα συνδικαλιστών, που μαζί με τα παραπάνω διώχνουν τους συμμετέχοντες στις συνελεύσεις.  Το χειρότερο, απαξιώνουν τις συνελεύσεις οι υποκρισίες των συνδικαλιστών, αφού έκαναν, ό,τι ήταν δυνατόν, εργολαβικά, για δεκαετίες να εξευτελίσουν το θεσμό « του συνδικαλίζειν », επιστρέφουν συνδικαλιστικά µ’ άλλο προσωπείο, του «ανεξάρτητου συνδικαλιστή» και της ανεξάρτητης ετικέτας, προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν και πάλι τις συγκυρίες, παραδειγματισμένοι από τους ομοίους τους πολιτικάντηδες.

Καμία λοιπόν παραίτηση συνδικαλιστή από τα συνδικαλιστικά όργανα, για τις τεράστιες ευθύνες της κατάντιας των συνδικαλιστικών οργανώσεων και του συνδικαλιστικού κινήματος.

Δεν μπορείς να παραμείνεις σ’  ένα αξίωμα, όταν κατ΄ επανάληψη προκύπτει, ότι δεν μπορείς να πετύχεις τους στόχους σου. Δεν ισχύει μόνο για τους πολιτικούς, ισχύει για όσους μετέχουν στην πολιτική με την ευρύτερη έννοια.

 

Οι εκπαιδευτικοί αντικειμενικά, είναι οι πιο αδικημένοι συγκρινόμενοι μ’  άλλους δηµόσιους υπαλλήλους, ίδιων προσόντων. Πέρα από τα οικονομικά ζητήματα, ο ίδιος ο κλάδος των εκπαιδευτικών δεν έχει κάνει τίποτα μέχρι τώρα, για να ενισχύσει τα δίκαια αιτήματά του (την προστασία των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων), προβάλλοντας συγχρόνως ένα νέο προφίλ, που να δείχνει, όχι για το θεαθήναι, ότι κινείται προς µία κατεύθυνση βελτίωσης της καθεαυτής εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Επειδή οι επιλογές, θα ορίσουν και τη μοίρα µας, αυτή τη φορά ο κοινωνικός « Αρµαγεδώνας » δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο, αν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις δεν αποκτήσουν γνήσια και αυτόνομη συνδικαλιστική κουλτούρα και παραμείνουν συγκαλυμμένα παραρτήματα, ιδιοκτησίες κομμάτων και ιδιοκτησίες των μοιραίων επαγγελματιών συνδικαλιστών.

 ΚΑΡΑΝΑΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

gkaranasios24@gmail.com