Η Αννα, ο Αρης και η Συναίνεση: πρόβα για επιβίωση ενός ανάξιου θιάσου

Η “συναίνεση” είναι καταρχήν θετική έννοια. Η “συνεργασία”, η “συζήτηση” επίσης. Μάλιστα πολλές φορές εδώ έχουμε αναφερθεί στο έλλειμμα συνεννόησης στον πολιτικό κόσμο για πολύ βασικά, εθνικού χαρακτήρα θέματα.

 

Και να που η πρόσφατη εξέλιξη μας διέψευσε: στην ψήφιση του νέου νόμου για τα ΑΕΙ αλλά και στο τελικό στάδιο της υπόθεσης για το ούτως ειπείν σκάνδαλο Ζήμενς, το πολιτικό σύστημα συντονίστηκε πλήρως και ομονόησε. Μάλιστα στο Κοινοβούλιο, στην ψηφοφορία για τον νόμο των ΑΕΙ, η συναίνεση αυτή πήρε τη μορφή εναγκαλισμών ανάμεσα σε βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ κι ένας στεναγμός ανακούφισης βγήκε από τα χείλη τους. Μια γελοία εικόνα που αποκάλυψε ότι οι πολιτικές διαφορές δεν υφίστανται επί της ουσίας αλλά οι κορώνες και οι φιλιππικοί εκατέρωθεν ανταλλάσσονται χάριν θεάματος και για να δικαιολογηθούν, βρε παιδί μου, οι βουλευτικές θέσεις των αντιπροσώπων.

 

Για το θέμα της Ζήμενς, οι αντιπρόσωποι τελικά κατέληξαν ότι δεν μπορούν να βρουν τίποτα μεμπτό και συνεπώς τζάμπα τα ταξίδια της δικής μας Τσόνογλου στο Μόναχο και χαμένες τόσες ώρες συσκέψεων στην σχετική επιτροπή της Βουλής. Δηλαδή, εμείς οι πολίτες στείλαμε τους αντιπροσώπους μας (τους βουλευτές) να μάθουν να μας πουν που πήγαν τα λαδώματα της Γερμανικής εταιρείας κι εκείνοι που είχαν δηλώσει επανειλημμένα την θέληση τους έως βεβαιότητας για την αλήθεια, τώρα, χωρίς ντροπή, χωρίς απολογία, συνεχίσουν την πολιτική τους βόλτα ως εάν να μην υπήρξε τίποτα και όλα έγιναν “περί όνου σκιάν”.
 

Προφανώς και οι πολίτες θέλουν την συναίνεση αλλά αυτό που είδαμε δεν ήταν η συναίνεση που έχει ανάγκη ο τόπος. Πιο πολύ το θέμα θύμιζε την συμφωνία απαλλαγής συνενόχων δια της με θράσος ομοφωνία τους ότι τελικά “όλοι είμαστε ίδιοι και αφού εμάς εκλέγεται αρκεστείτε στις δηλώσεις μας και πάμε παρακάτω”. 

 

Για το θέμα αυτό μια πρώτη απάντηση – σχόλιο θα βρείτε εδώ . Τέτοιο πολιτικοί αντιπρόσωποι δεν μας κάνουν. Μας είναι άχρηστοι. Με την στάση τους μάλιστα αυτή, είναι εκείνοι που εκπέμπουν μηνύματα μηδενισμού και γενικής απόρριψης των θεσμών προς τους νέους ανθρώπους.

Το θέμα του νέου νόμου για τα ΑΕΙ όμως έχει την σημασία του ακόμα και για εμάς που περάσαμε απέξω από το Πανεπιστήμιο. Δεν θα αναφερθώ στην ουσία του νόμου αλλά στην διαδικασία προς την ψήφισή του. Διότι η όλη μεθόδευση από μέρους της Κυβέρνησης αλλά και της ΝΔ δείχνει ότι η εξουσία δεν κοιμάται και ότι όταν πρόκειται για την υλοποίηση ειλημμένων αποφάσεων για αλλότρια συμφέροντα, η εργασιομανία είναι γεγονός. Αποκαλυπτικό είναι το δημοσίευμα σε εφημερίδα της Κυριακής 

Είναι γεγονός ότι ο χώρος των Πανεπιστημίων στην χώρα μας, είναι χώρος που πιο εύκολα εμφανίζονται κινήσεις και πολιτικές αντιδράσεις στις επιλογές της εξουσίας κυρίως από τους νέους, τους φοιτητές. Παρόλο που η πλειοψηφία των φοιτητών τα τελευταία χρόνια ψηφίζει την φοιτητική παράταξη της ΝΔ, έστω και με ακραίους τρόπους μερικές φορές εκφράζονται οι “άλλες απόψεις” οι αντίθετες στην κυρίαρχη λογική. Στο πανεπιστημιακό χώρο δηλαδή εκδηλώνονται πολιτικές ευαισθησίες που τις έχουμε ανάγκη, ακόμα κι αν διαφωνούμε μαζί τους.

Η παραδοσιακή “αριστερή” λογική θέλει το Πανεπιστήμιο να παράγει την ιδεολογία της άρχουσας τάξης. Για αυτό και η λαϊκίστικη άποψη των “επαναστατών” ότι “καλό πανεπιστήμιο είναι το κλειστό πανεπιστήμιο”. Το ίδιο λέγεται και για τα σχολεία. Όμως, ειδικά στην χώρα μας αυτό μάλλον δεν ισχύει. Ιδεολογία, όταν δεν είναι εισαγόμενη και κακοχωνεμένη, πλέον παράγουν τα ΜΜΕ διότι το λαίφ στάιλ είναι που τελικά μετράει, το πολιτικό κουτσομπολιό και η φημολογία. Διότι τελικά ο πολιτικός σχεδιασμός των κομμάτων περιορίζεται και εξαντλείται σε κινήσεις μικροτακτικής ενόψει των επόμενων εκλογών που γίνονται πάντα πριν περάσουν τα τέσσερα (4) χρόνια. Αντίστοιχα διαμορφώνονται και οι πολιτικές αξίες των πολιτευτών και των κομμάτων: “Καλό” είναι ότι συμφέρει την επανεκλογή του βουλευτή (σε προσωπικό επίπεδο) ή στην εκλογική ενίσχυση (σε κομματικό). “Καλό” δεν είναι ότι αποβλέπει σε μακροπρόθεσμες αλλαγές, που αν και δυσάρεστες, δημιουργούν προϋποθέσεις ανάπτυξης για τους πολίτες της χώρας. Είναι πολυτέλεια η οραματικού χαρακτήρα πολιτική που αποβλέπει σε κοινωνικούς μετασχηματισμούς σε βάθος χρόνου. Η ρηχότητα αυτή αντανακλάται και στην προσωπική ποιότητα των πολιτικών εκπροσώπων οι οποίοι με ελάχιστες εξαιρέσεις είναι “κύμβαλα αλαλάζοντα”.

Δυστυχώς ο “τακτικισμός” αυτός δεν αφήνει ανεπηρέαστα και τα κόμματα της Αριστεράς που ενώ παραδοσιακά διακηρύσσουν την θέλησή τους να αλλάξουν τις συνειδήσεις των πολιτών για να αλλάξουν τον κόσμο, στην πραγματικότητα περιορίζονται κι αυτά στο να αντιδρούν στις επιλογές της εξουσίας, χωρίς σχεδιασμό και χωρίς σοβαρά κριτήρια αλλαγής πολιτικού συσχετισμού. Τα γκάλοπ, τα τηλεοπτικά πάνελς, είναι πιο σημαντικά από την πολιτική ανάλυση και την καταγραφή της πραγματικότητας στις πόλεις και στα χωριά, χωρίς δογματισμούς και με αντικειμενικότητα.

Στο χώρο του Πανεπιστήμιου ειδικά, οι πολιτικές αντιλήψεις αυτές αποκαλύφθηκαν τα τελευταία χρόνια. Στις κυβερνητικές επιλογές υποβάθμισης του Δημόσιου Πανεπιστήμιου, ο αντίλογος ήταν η στείρα άρνηση και ο μηδενισμός του ρόλου του. Το Πανεπιστήμιο γνώριζε μια μορφή πάλης: την κατάληψη. Δηλαδή τη διακοπή της λειτουργίας του και αυτό παρουσιαζόταν μονότονα ως η πιο αποτελεσματική μορφή “για να μην περάσουν τα σχέδια της αντίδρασης”, που τελικά πάντα σχεδόν περνούσαν! Και λογικό ήταν, διότι η εξουσία είναι εκείνη που θα επιβάλλει την άποψη της στο πολιτικό σύστημα, έστω και με προσαρμογές. 

Ας αφήσουμε κατά μέρος δε, το ότι κάθε  “επαναστικοφανής” διακήρυξη περί της απόλυτης δύναμης του λαϊκού κινήματος συντηρεί την κατεστημένη αντίληψη στους πολίτες ότι μπορούν να έχουν κάποιες στιγμές κάποια δύναμη για να αποτρέπουν δυσμενείς για αυτούς αποφάσεις, οπότε στο μεταξύ μπορούν να παραμένουν πολιτικά στο μαντρί των κυβερνητικών κομμάτων.

Στο μεταξύ, κάθε φορά που το Πανεπιστήμιο έκλεινε, η σκληρή προσπάθεια ορισμένων ερευνητών τιναζόταν στον αέρα αλλά για αυτό κανείς δεν φρόντιζε να απολογηθεί.

Και ιδού τώρα, που η λεγόμενη Ακαδημαϊκή κοινότητα (πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και φοιτητές) εμφανίζεται απροετοίμαστη και χωρίς εκείνες τις κοινωνικές συμμαχίες (εκτός Πανεπιστημίου) για να επιβάλλει εκείνες τις ελάχιστες αλλαγές που χρειάζεται πράγματι το ελληνικό πανεπιστήμιο. Με την βεβαιωμένη πολιτική συμμαχία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και τα κόμματα της Αριστεράς να παίζουν το καθένα το χαβά του, άντε να διαμορφώσεις αντιπολίτευση! Και αυτό ακριβώς είναι το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί: αρχίζει να διαμορφώνεται η εικόνα της λεγόμενης “εθνικής συνεννόησης” αλλά με τους πολίτες στο περιθώριο.

Την ώρα που η Διαμαντοπούλου και οι συν αυτή μεθόδευαν την συκοφάντηση πανεπιστημιακών δια του “αντικειμενικού” Τύπου και διαμόρφωναν τις συμμαχίες τους, οι υπόλοιποι περιορίστηκαν στη σύνοδο των Πρυτάνεων και “στις προτάσεις που κατέθεσαν”, τις οποίες φυσικά η Υπουργός αγνόησε επιδεικτικά διότι άλλα έχει κατά νου να δρομολογήσει.

Δυστυχώς ακόμα και τώρα το Πανεπιστημιακό -λεγόμενο- κίνημα φαίνεται ότι θα περιοριστεί σε αντιδράσεις παραδοσιακού τύπου: κλείσιμο των Σχολών! Κι έτσι θα παιχτεί το παιχνίδι της εξουσίας και θα δούμε στα “μίντια” αγκαλιασμένους κι ενωμένους τους “σοβαρούς” βουλευτές των “νομιμοφρόνων” κομμάτων και όλους τους άλλους, “αναρχικούς” και “θεωρητικούς” να βολοδέρνουν στις πλατείες.

Για εμάς, αγρότες και λοιπούς, το δίδαγμα είναι ότι τα πράγματα είναι και θα γίνουν ακόμα πιο σοβαρά κι ενώ οι “υπάλληλοι της εξουσίας” ήδη συσκέπτονται και καταστρώνουν τα σχέδια τους, εμείς μακάριοι περιμένουμε να τελειώσουν τα μπάνια του λαού και τα πανηγύρια του για να μετρήσουμε τις δικές μας δυνάμεις και να αποφασίσουμε -κι αυτό είναι το πιο σημαντικό- το τι θέλουμε.

Βοήθειά μας και καλό Φθινόπωρο