Η πελατοκρατία ξαναχτυπά

Η απεργία των εκπαιδευτικών άρχισε και τελείωσε εντελώς απλά. Μία απεργία φτιαγμένη για να συντριβεί. Να συντριβεί ακόμη και η συμμετοχή 20.000 εκπαιδευτικών ( βάση ), που συμμετείχαν στη διαδικασία των αποφάσεων για την απεργία.

Η τρικομματική κυβέρνηση περίμενε στο ξέφωτο από καιρό τους εκπαιδευτικούς, μάλιστα είχε καθορίσει τον χρόνο, τον τόπο και όλες τις λεπτομέρειες του παιχνιδιού. Το παιχνίδι είχε στηθεί γύρω από το πτώμα της εκπαίδευσης και απ’ ότι φαίνεται εκ του αποτελέσματος, κέρδισε άλλη μία φορά, το πελατειακό σύστημα και έχασε η Παιδεία με την ευρεία έννοιά της, που θα αναπτυχθεί παρακάτω, όσο το επιτρέπει ένα ενημερωτικό άρθρο, για να θυμηθούμε παλαιό λογότυπο των κυβερνώντων, ότι, «όλα, είναι θέμα Παιδείας».

Ο χώρος της δημόσιας εκπαίδευσης ήταν και είναι ιδανικότατο πεδίο του πολιτικού συστήματος, για εκδουλεύσεις, για συνθήματα «αγάπης» προς τους μαθητές και τους νέους, όταν το πελατειακό σύστημα τους θυμάται σε περιόδους κρίσης, γενικώς  πεδίο για επιτυχημένες πελατειακές σχέσεις : μεταθέσεις, αποσπάσεις, μεταπτυχιακά, μαϊμού πτυχία, στελέχη εκπαίδευσης, συγχωνεύσεις, υπεράριθμοι, φωτογραφικοί νόμοι, προστασία επίορκων, αργόμισθων, αδιάφορων ( αρκετοί με επιβραβεύσεις του συστήματος ) βιομηχανία πτυχίων κατάλληλων για διορισμό και ανέλιξη, ο καθένας εν δυνάμει εκπαιδευτικός.

Το πελατειακό σύστημα διατήρησε τα προνόμιά του, αφού τσάκισε και εξέθεσε τη βάση των εκπαιδευτικών ( στόχος ), μία αδύναμη, εύκολη και ανοργάνωτη γραφειοκρατική « συντεχνία»,  πριν καν σκεφθεί την απεργία, αφού πρώτα για δεκαετίες την έχει αλώσει πελατο-κομματικά, ταυτόχρονα έδειξε τα δόντια του σε κάθε εξαθλιωμένο, που θα τολμήσει να τα βάλλει  μόνος του με το σύστημα της παρεοκρατίας και συστημικής πελατοκρατίας.

Αντίθετα, δεν έκανε το ίδιο και γι’  άλλες, πράγματι, ισχυρές συντεχνίες, των φαρμακοποιών και των δικαστών, πριν από λίγο καιρό. Το σκεπτικό, πρώτα ο ασθενής, ή ο αδικημένος, όπως «πρώτα ο μαθητής», δεν ισχύει για αυτές τις κοινωνικές κατηγορίες.

Το δικαίωμα των αποσπάσεων το έχει δια νόμου, πλέον, το ενωμένο πελατειακό δίχτυ, αφού ψήφισε πρόσφατα σχετικό νομοθέτημα, που μπορεί κάποιος με προστασία, να αποσπάται σε υπηρεσίες του Υπουργείου μέχρι δύο τριετίες και μάλιστα μοριοδοτούμενος. Κάπως, έτσι, άρχισαν πριν δεκαετίες όλα τα κακώς κείμενα της Παιδείας, που αναφέρονται τώρα, ως παραδείγματα προς αποφυγήν  από το υπουργείο και τους αξιωματούχους του, ανεξάρτητα αν συνεχίζουν το βιολί τους. Πάνω από 4.500 χιλιάδες ψηφαλάκια, εκπαιδευτικοί βρίσκονται εκτός αίθουσας διδασκαλίας και την ίδια στιγμή χάνονται χιλιάδες διδακτικές ώρες. Και χιλιάδες υπεράριθμοι με την υπογραφή του υπουργείου, της διοίκησης και των συνδικαλιστο-πατεράδων.

Οι πανελλαδικές εξετάσεις, της παπαγαλίας, της πελατειακής εμπορίας ( μπίζνας ), που επηρεάζουν αρνητικότατα όλο το εκπαιδευτικό σύστημα ( υποσυστήματα ), σχεδιάστηκαν, να παραμείνουν και να παράγουν, παραπαιδεία, φροντιστήρια, ιδιαίτερα μαθήματα, ειδικούς στην αποστήθιση, παραοικονομία στην εκπαίδευση, άδειες αίθουσες από μαθητές της Γ΄ Λυκείου από τον Ιανουάριο και μετά, κ.λ.  Να κάνουν πανάκριβη αυτή την Παιδεία, που υπερασπίζεται, ξερούς αριθμούς. Διυλίζει τον κώνωπα, αλλά καταπίνει ολόκληρη καμήλα.

Ένα χρεοκοπημένο σύστημα πανελλαδικών εξετάσεων, που όλα έχουν σχεδιαστεί γύρω απ’ αυτό, για να συγκαλύπτει διαχρονικά τις πάγιες και διαρκείς παθογένειες του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Την αδυναμία παροχής υψηλού επιπέδου υπηρεσιών εκπαίδευσης στη μαθητιώσα νεολαία. Την αδυναμία για κριτική και δημιουργική σκέψη, για συνείδηση της κοινωνικής ευθύνης, για αυτοσεβασμό και σεβασμό στον συνάνθρωπο, στον πολιτισμό, το φυσικό περιβάλλον.

Μέσα στο πελατειακό δράμα της εκπαίδευσης βρίσκονται και οι κομματικοί στρατοί με επαγγελματίες  κομματικο-συνδικαλιστές αρχηγούς, κυβερνητικούς συνδικαλιστές, που χαίρονται, να τους διαψεύδουν, όταν αποκαλούνται έτσι, παίζοντας με την εξουσία των προνομίων. Μπαινοβγαίνουν στο συστημικό κόμμα, πότε από την εξώπορτα και συμμετέχουν σε αποφάσεις για το κοινωνικό καλό μας και πότε από την μπαλκονόπορτα προς το  συνδικαλιστικό μετερίζι του αγώνα,  για το καλό τούτη φορά των εργαζομένων. 

Γίνονται αγωνιστές, ενισχύουν το κομματικό βιογραφικό, ιδιαίτερα, όταν διαγράφονται από το κόμμα, προστάτη. Πρόσφατα, το πελατειακό σύστημα 7- 4 - 2 ( πρώτη μεταρρυθμιστική ενέργειά του), αξιολόγησε ενεργούς συνδικαλιστές ως Περιφερειακοί Διευθυντές, οι οποίοι διαφορετικά τα έλεγαν στο συνδικάτο τους από την πολυθρόνα της εξουσίας.

Ζήτω και πάλι το πελατειακό κράτος και το νέο ήθος αξιολόγησης. Οσονούπω και το νομοσχέδιο για την αξιολόγηση στη σχολική μονάδα με πρότυπο τη νέα κουλτούρα.

Χαίρεται η κορυφή της πυραμίδας του πελατειακού κρατιδίου, να έχει απέναντι μία όμοια αναξιόπιστη κομματικο-συνδικαλιστική ηγεσία, για να διασώζονται χέρι, χέρι στο σύστημα της πελατοκρατίας. Χαίρεται, να διατηρείται, η απέχθεια της βάσης, η απογοήτευση προς την γραφειοκρατική συνδικαλιστική ηγεσία με διασπασμένους και απογοητευμένους τους εργαζόμενους.

Χαίρεται, να επενδύει εκπαιδευτικά στην μετριοκρατία, στην πελατοκρατία, που βύθισε τη χώρα και τη γέμισε, ανεργία, κοινωνικές ανισότητες, ρατσισμό, ναζισμό, οσφυοκαμψία, υποκρισία και φοβισμένα ανθρωπάκια.

Όλοι εναντίον όλων. Ο κοινωνικός αυτοματισμός σε δράση σ’ όλα τα εργασιακά επίπεδα. Κάθε επαγγελματική και κοινωνική ομάδα, να παίζει το παιχνίδι του σάπιου συστήματος και να στρέφεται κατά της άλλης, προσπαθώντας να την τραβήξει κι αυτήν προς τα κάτω.

Προκάλεσαν μεγάλη θλίψη οι συζητήσεις που έγιναν, όχι για τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια των τηλεοράσεων και των φυλλάδων, ούτε το επίπεδο των επιχειρημάτων του αναξιόπιστου πολιτικού συστήματος ( ούτε τα παιδιά τους δεν εμπιστεύονται στο δημόσιο σχολείο, που έφτιαξαν ) και του καταγγελτικού συνδικαλισμού, πλην εξαιρέσεων για να επιβεβαιώνεται ο κανόνας,  αλλά η συζήτηση, άρχιζε και τελείωνε με την διεξαγωγή των πανελλαδικών εξετάσεων, λες και είναι ο αυτοσκοπός της δημόσιας εκπαίδευσης, για να κρύψει το πελατειακό κράτος τα προνόμιά του, τις καλυμμένες συμμαχίες του, βάζοντας ασπίδα τους ανέτοιμους εκπαιδευτικούς.

Η δημόσια εκπαίδευση, ως δημόσιο αγαθό, περιλαμβάνει καθημερινές δραστηριότητες με σκοπό την καλλιέργεια του ανθρώπου, « την ολόπλευρη, αρμονική και ισόρροπη ανάπτυξη των διανοητικών και ψυχοσωματικών δυνάμεων των μαθητών, ώστε, ανεξάρτητα από φύλο και καταγωγή, να έχουν τη δυνατότητα να εξελιχθούν σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες και να ζήσουν δημιουργικά».

Καμία αναφορά στα παραπάνω, πόσο μάλλον στην πράξη, αλλά και στη συνταγματική επιταγή, για  δωρεάν παιδεία, που εξαναγκάζεται η ελληνική οικογένεια ( όποια το αντέχει ακόμη ) να πληρώνει πάνω από 5 δις ετησίως για ιδιωτικές δαπάνες για την Παιδεία, καμία αναφορά και κανένα μέτρο για την κοινωνική εξαθλίωση από την ανεργία, τη φτώχεια, την ανισότητα. 500.000 νοικοκυριά βρίσκονται κάτω από το όριο φτώχειας και η ανεργία στους νέους ανθρώπους αγγίζει το 65%, αποτέλεσμα των πελατειακών εκπαιδευτικών πολιτικών.

Καμία αναφορά, για το πώς θα διδάξουν εξαθλιωμένοι εκπαιδευτικοί, όταν μερικοί θα στέλνονται ανά την επικράτεια. Καμία αναφορά, σ’ όλα εκείνα τα υποσυστήματα της εκπαίδευσης, που επηρεάζονται άμεσα από την πελατειακή νοοτροπία δεκαετιών – Αναλυτικά Προγράμματα, μέθοδοι διδασκαλίας, επιμόρφωση, επαγγελματικός προσανατολισμός, ενιαία παιδαγωγική αντιμετώπιση, αντισταθμιστική εκπαίδευση, πραγματική αξιολόγηση, τεχνική εκπαίδευση, ξένες γλώσσες, προγράμματα δράσεων, διοίκηση, καθοδήγηση, κ. λ.

Το εκπαιδευτικό μας σύστημα, πέρα του ότι, είναι ένα καλούπι, που γεννάει συνεχώς γραφειοκρατία, πελατειακές σχέσεις, όπως λειτουργεί, είναι και ένα σύστημα παροχής τυποποιημένων γνώσεων αποστήθισης, εν πολλοίς ξεπερασμένες και άχρηστες, που υπηρετούν την τελική κούρσα των εξετάσεων και δεν βελτιώνουν την ηθική και πνευματική υπόσταση του νέου ανθρώπου.

Η τυποποιημένη γνώση παράγει τυποποημένους ανθρώπους, των οποίων η συμπεριφορά τους είναι προβλέψιμη, άρα ελεγχόμενη από τo σύστημα της πελατοκρατίας.

  

Η πατριωτική συνείδηση του καθενός δεν επαρκεί. Όλες οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα βρίσκονται στην ουσιαστική Παιδεία. Για να μην είναι, όλα θέμα πελατοκρατίας και κάλπικης Δημοκρατίας, αλλά Παιδείας με κεφαλαίο, χρειάζεται, όπως έγραφε ο Αλέξης Δημαράς, αλλαγή προσανατολισμού, κυριάρχηση ενός νέου πνεύματος απ’ όλους τους εμπλεκόμενους.

   

ΚΑΡΑΝΑΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

gkaranasios24@gmail.com