Γιατί ¨κύριε¨, παίζεις πολιτικά παιχνίδια με την παιδική μου αθωότητα;

Εν ονόματι της γλυκιάς εξουσίας και του κέρδους κάποιοι πολιτικάντηδες δεν έχουν το θεό τους. Ηθικός και πολιτικός ξεπεσμός, μαζί με γελοιότητα, πανικό, αλλά και μίσος.

Σπέρνουν φόβο, τρομοκρατούν, ψευδολογούν, εκβιάζουν, θέτουν ψευτοδιλήμματα, που αλλάζουν κάθε φορά, ανάλογα με την περιρρέουσα κατάσταση και τώρα στο πανικό τους, προβάλλουν απαράδεκτα προσβλητικά πολιτικά σποτάκια με πρωταγωνιστές αθώες παιδικές ψυχές.

Εκμεταλλεύονται το φάρμακο των βαριά αρρώστων, την υγεία του κόσμου, τις λίγες οικονομίες για ώρα ανάγκης στην τράπεζα και τελευταία, την παιδική αθωότητα με το πιο αισχρό, εξευτελιστικό και ελεεινό τρόπο, για να κερδίσουν, υποτίθεται μία χούφτα ψήφους.

Είδαμε  αυτό το προεκλογικό σποτάκι της Ν.Δ. με τους φοβισμένους, τρομοκρατημένους  μαθητές, σε μία σχολική αίθουσα ενός «έξυπνου σχολείου» (από αυτά που άφησε ¨προίκα¨, ο εμπνευστή του, Ε. Στυλιανίδης, πρώην Υπ. Παιδείας) και ένα υπαλληλίσκο, μίζερο, αμήχανο δάσκαλο, μπροστά από τον πράσινο κλασικό πίνακα με την κιμωλία (για τα λαϊκά στρώματα και όχι εικόνες από τα δικά τους κολέγια), να απαριθμεί στα παιδιά ποιες χώρες είναι στο ευρώ… και τα παιδιά τον ρωτάνε τρομοκρατημένα: «Και η Ελλάδα κύριε δεν είναι; Γιατί κύριε; Γιατί;». Το τηλεοπτικό σποτ κλείνει με τη φράση δίδαγμα – μήνυμα, «με το μέλλον των παιδιών μας δεν παίζουμε».  Μία σκηνή εξαθλίωσης και προσβλητική ( για μαθητές, εκπαιδευτικούς, γονείς,  κοινωνία ) από το παρελθόν, που υποτίθεται απαντά στο μέλλον.

Ένα άθλιο, βαθύτατα προσβλητικό, γλοιώδη, κίτρινο, πολιτικό προεκλογικό διαφημιστικό σποτ της Ν. Δ. που οι εκμεταλλευτές των παιδικών ψυχών (θύματα), επιχειρούν, την παιδική αθωότητα και το φοβισμένο βλέμμα να τα παρουσιάζουν στους πολίτες από τη τηλεόραση, ως προϊόν πολιτικό, προκαλώντας φόβο, τρόμο στις ευρείες λαϊκές μάζες, που δεν έχουν άλλο εναλλακτικό τρόπο πληροφόρησης από την τηλεόραση του καναπέ.

Το σκεπτικό τους, τα σκηνικά τους, η αισθητική γενικά, τα μηνύματα  που περνούν οι εκμεταλλευτές πολιτικάντηδες, ακτινογραφούν και την ποιότητα όλων των υπευθύνων, μία οπισθοδρομική, ξεπερασμένη, παλαιοδεξιά αντίληψη, όχι μόνο στα πολιτικά πράγματα της χώρας, αυτό φαίνεται καθαρά από το μπάχαλο που δημιούργησαν, αλλά και ένα μεγάλο χάσμα με την κοινωνική πραγματικότητα.

Πόσο υποκριτές μπορεί να είναι οι πολιτικοί μας, για να ισχυρίζονται, ότι για το μέλλον των παιδιών μας, ενδιαφέρονται και φροντίζουν αυτοί, όταν:

Παιδιά έχασαν τους γονείς τους, γιατί δεν μπορούσαν να ζήσουν την οικογένεια.

Παιδιά λιποθυμούν από την πείνα.

Γονείς που παίρνουν μισθό 600 ευρώ, αν δεν είναι άνεργοι  προσπαθούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους.

Οικογένειες,  ζουν από τα συσσίτια και από τους κάδους σκουπιδιών.

Και την ίδια στιγμή, οι υποκριτές και Φαρισαίοι, που ρήμαξαν τα πάντα, πληρώνουν τους κερδοσκόπους, τους τοκογλύφους στο ακέραιο, ενώ κουρεύουν τα αποθεματικά, για μόρφωση, υγεία, ασφάλιση, κ. α. Όσο για τα δικά τους παιδιά, είναι βολεμένα στα ιδιωτικά σχολειά και στα κολέγια. Τα άθλια σποτάκια προορίζονται για τους άλλους, τους χρήσιμους ¨πελάτες¨ του συστήματος, που δημιούργησαν.

Σε πραγματική εικόνα και όχι σε εικονική πραγματικότητα, στο σπίτι, στο σχολείο, στην ευρύτερη κοινωνία… θα μπορούσε το ¨κύριε¨, να ακουστεί εκατοντάδες φορές, από χιλιάδες μαθητές, όλων των ηλικιών, ακολουθούμενο από ένα βιωματικό ερώτημα – το σχολείο εξάλλου διδάσκει για τη ζωή:

Γιατί Κύριε, λένε συνέχεια, ότι έχουμε φτωχή χώρα;

Γιατί Κύριε, οι γονείς μου είναι άνεργοι;

Γιατί Κύριε, στην πατρίδα μας οι βαριά άρρωστοι δεν βρίσκουν φάρμακα;

Γιατί Κύριε, μας σκοτώνουν και μας ληστεύουν;

Γιατί Κύριε, κάποιοι συμμαθητές μου πεινάνε;

Γιατί Κύριε, άλλα παιδάκια δουλεύουν και δεν πάνε σχολείο και άλλα κοιμούνται στο δρόμο;

Γιατί Κύριε, δεν έχουμε βιβλία αλλά στη θέση τους πήραμε φωτοτυπίες;

Γιατί Κύριε, κάποιοι άνθρωποι τελευταία αυτοκτονούν;

Γιατί Κύριε, οι γονείς μου φοβούνται, ότι αν δεν βρούμε χρήματα θα μας πάρει η τράπεζα το σπίτι;

Γιατί Κύριε, ο αδελφός μου έφυγε από την πατρίδα μας και δουλεύει μακριά;

Γιατί Κύριε, μεγάλοι άνθρωποι δέρνονται στην τηλεόραση; Γιατί, Γιατί, Γιατί…

Σκοπός του Σχολείου είναι, οι μαθητές μέσα από την Αγωγή, την Εκπαίδευση, τη Μάθηση να γίνουν ολοκληρωμένες προσωπικότητες, οι αυριανοί πολίτες, ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΚΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ  (Σύνταγμα, άρθ. 16), που θα πάρουν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους.

Είναι σίγουρο, ότι, θα ζητήσουν ευθύνες απ΄ όλους, το πολιτικό σύστημα, τους πολιτικούς, τους δασκάλους τους, τους γονείς, ιδιαίτερα από  εκείνους που συναινούν για τέτοιες αθλιότητες, από την κοινωνία, γιατί τους παραδόθηκε η πατρίδα  σ΄  αυτό το χάλι.

Ως τότε, ο κάθε νοήμων πολίτης, ατομικά ή συλλογικά, αλλά και όποιες αρμόδιες υπηρεσίες και οργανώσεις λειτουργούν ακόμη και ενδιαφέρονται για τα δικαιώματα του παιδιού, οφείλουν να  υπερασπίσουν τα παιδιά από τη θυματοποίηση – κακοποίηση.

  

ΚΑΡΑΝΑΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ Π. Ε. 

gkaranasios24@gmail.com