ΤΟΥ ΑΡΗ (Οφειλόμενο!..)

Ηταν αμφιλεγόμενος; Ναι ήταν. Και ποιός επαναστάτης δεν ήταν. Και ποιός δεν συκοφαντήθηκε, δεν λοιδορήθηκε, δεν αμφισβητήθηκε, δεν κατηγορήθηκε. Ηταν "απείθαρχος"; Ναί μπορεί και να ήταν. Ποιός επαναστάτης δεν ήταν.

  

Σπάρτακος, Λούθηρος, Κρόμβελ, Ροβεσπιέρος, Κολοκοτρώνης, Γαριβάλδης, Λένιν, Τρότσκι, Τσε Γκεβάρα, Πάντζο Βίλλα, Ζαππάτα, Λίμπνεχτ, Λούξεμπουργκ κ.α.

    

Κατηγορήθηκε απ' τους συντρόφους του για "πρότερο... άτιμο βίο", για... άτακτος.

 

Μπορεί και να ήταν. Οι επαναστάσεις δεν γίνονται με... τάκτ και  savoir vivre. Είναι εκ των πραγμάτων βίαιες και συνήθως κατ' επιβολήν. "Με φωτιά και με μαχαίρι" λέει ο ποιητής.

    

Αλλάζουν οι καιροί, αλλάζει και το μέτρο κρίσης -σύγκρισης. Η ιστορία όμως δεν αλλάζει, δεν ξεθωριάζει. Η ιστορία είναι μνήμη. Θέλει ρεαλισμό, κι'όποιος ερωτοτροπεί μαζί της η την καταπατά  η την καταχράται. Ακόμα και μάρτυρες, παρόντες, αυτήκοοι την εχουν αποτυπώσει υποκειμενικά. Ο καθείς κατά πώς τον ...βολεύει η κατά την ιδιοσυγκρασία του.Φορές-φορές ακόμα και με βάση την πολιτική, την ιδεολογική του θέση.

    

Ευφυΐα, σχεδιασμός,τόλμη, σύνεση, ανδρεία, πάθος, τρέλλα και βέβαια όραμα είναι τα βασικά που αναγνωρίστηκαν από καταβολής στους επαναστάτες. Ακόμα και ιδανικά...ρομαντικά. Δεν υπάρχει επαναστάτης ...χωρίς αιτία. Αιτία η κοινωνική αδικία. Αυτήν την αδικία πάσχισε να ...γυρίσει ανάποδα και ο Αρης. Το πίστευε.

    

Τον είπαν αδικοκριτή, βίαιο, ασυλόγιστο στις αποφάσεις, στυγνό, λαοδίκη. Του απέδωσαν λάθη. Του καταλόγισαν πολλά. Από την λαική συνείδηση αναγορεύτηκε σαν ήρωας αγωνιστής ανιδιοτελής. Πολλοί διαφώνησαν. Ακόμα διαφωνούν. Αλλοι όχι.  

 

Το κόμμα τον ήθελε "συντεταγμένο". Δεν τον άντεχε πρωτομαχητή- πρωτοκαπετάνιο. Τον ήθελε "υπακουο", τον αποκάλεσε ακόμα και λωποδύτη. Κι' αυτός στις 9/9/31 τους απάντησε: "Λωποδύτες είστε σείς. Βρωμάτε ανηθικότητα". 

 

Ακολούθησε το σκληρό δημοσίευμα του Ριζοσπάστη στις  12/6/45  (τρείς μέρες πρίν τον θάνατό του).: 

 

"Η πιθανή ελπίδα του Αρη για στροφή της ακολουθούμενης πολιτικής ναυάγησε. Δεν έμενε για τον Αρη πια παρά τό τέλος.." Ετσι τον αποκήρυξαν, τον διέγραψαν, τον πίκραναν. Δεν μπόρεσαν όμως να ...αποκηρύξουν, να διαγράψουν το πρωτοκαπετανιλίκι, την μαχητικότητα, την αγωνιστικότητα, την πίστη του στο Λαικό Κίνημα. Ο καπετάνιος ήταν "περιδιαβάτης του βουνού κι' όχι των πεδιάδων"(Μπρέχτ).

 

Εσπευσε το Κόμμα και ύστερα από 67 χρόνια οι κομματικοί ινστρούχτορες τον αποκατέστησαν. Πολιτικά μόνο. Οχι ομως και κομματικά!!!  "Να σε κάψω Γιάννη μου, να σ' αλλείψω λάδι...".  Γεννήματα ...τύψεων.

     

Την ημέρα της αποκατάστασης (9 Οκτωβρίου 2011) στη Λαμία, την πατρίδα του, ο κόσμος στη συγκέντρωση απόρησε και κούνησε το κεφάλι του με...σημασία.

 

Κάποιο μίλησαν για αποκατάσταση "κολοβή". Οι περισσότεροι είπαν:Τώρα τον θυμήθηκαν;  

 

Γι' αυτό το τελευταίο ο αστισμός έχει δύό λέξεις : Το ευκταίο και το... εφικτό!...

    

Ύστερα ο Δημουλάς διάβασε και "αιτιολόγησε" την Κομματική Απόφαση της 11ης Ολομέλειας:

     

"...Η διαφωνία του Αρη με τη συμφωνία της Βάρκιζας δεν δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του κόμματος και την παραβίαση απ' αυτόν της κομματικής πειθαρχίας, καθώς και την αξιοποίηση από τον Αρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ.Η στάση του αυτή, που αποτέλεσε ρήξη με την θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού δεν καθιστά δυνατή την μετά θάνατο αποκατάσταση και της κομματικής του ιδιότητας...".

 Ο Αρης Βελουχίωτης ,ο Καπετάν "Μιζέριας" χάθηκε , έφυγε στη Μεσσούντα της Αρτας στις 16 Ιουνίου του 1946.Ακριβώς 67 χρόνια σαν σήμερα ,με τό παράπονο για ένα όνειρο ανεκπλήρωτο.Που άφησε τον αγώνα στη μέση ,ανολοκλήρωτο.Για τη λαική συνείδηση , τον απλό κόσμο,  σημείο αναφοράς  , θρύλος.

    

Χρόνια και χρόνια πολλοί διεκδίκησαν την τιμή του αγώνα του. Άλλοι ειλικρινά-δικαιωματικά , κι' αλλοι σαν ...άλλοθι. Άλλοι την σφετερίστηκαν κομματικά. Ας είναι...

      

Ας ειπωθεί όπου πρέπει: Μην τον διεκδικείτε .Αφήστε τον ν' αναπαυθεί.Μόνο αυτός ήξερε που "ανήκε" και για ποιόν  πάλευε.Για τον ταλαιπωρημένο ,τον αδικημένο τον φτωχόκοσμο. Για μιά κοινωνία της δικαιοσύνης.

                 "Κι' ύτερα κοίταξα ξανά το φανοστάτη, 

                  εκείνο στη φωτογραφία της ντροπής. 

                  Κι' είπα αντίο καπετάνιε επαναστάτη.

                  Καλές εφόδους στην  κοιλάδα της σιωπής." 

                                       (Social Waste).-

Υ.Γ.Οι παραπάνω στίχοι γράφτηκαν και τραγουδιούνται από νέα παιδιά.

       Δεν φανταζομαι να κατηγορηθούν σαν ...οπορτουνιστές .Ελπίζω ,το

       ίδιο ούτε και κάποιοι από μας τους μεγαλύτερους.