Ποιος θα σώσει τη ΛΑΡΚΟ; Αυτοί που έσωσαν και τον ΟΣΕ;

Το νικέλιο είναι το αγρό πετρέλαιο της Ελλάδος, και το υπέδαφος της χώρας είναι πλούσιο σε αυτό το μετάλλευμα, γι αυτό η χώρα έχει πλουσιότερο  υπέδαφος από την Σαουδική Αραβία, έλεγαν παλιοί πανεπιστημιακοί καθηγητές του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.
 

   

Γι αυτό και μια από τις μεγαλύτερες οικογένειες κεφαλαιοκρατών της χώρας εκδήλωσε το ενδιαφέρον της από το 1901 για την συλλογή τεχνογνωσίας και μηχανημάτων για την εκμετάλλευση του νικελίου. Τελικά ευοδώθηκε η προσπάθεια, μόλις το 1966 που ουσιαστικά λειτούργησε το εργοστάσιο παραγωγής.  

Πριν 30 χρόνια, ο Μποδοσάκης ιδρυτής της επιχείρησης, εγκατέλειψε την ΛΑΡΚΟ, μην αντέχοντας τις επενδύσεις εκσυγχρονισμού στα χέρια του ΟΑΕΔ και στην αγκαλιά του οργανισμού διάσωσης προβληματικών επιχειρήσεων που δημιούργησε η τότε νεοσύστατη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στα πρώτα βήματα της εξουσίας της. Σημερινοί ιδιοκτήτες της ΛΑΡΚΟ είναι το δημόσιο, η ΔΕΗ και η Εθνική Tράπεζα.

 

Η πρόσκαιρη σωτηρία των θέσεων εργασίας, που κράτησε 30 ολόκληρα χρόνια, είναι βαθιά χαραγμένη ακόμα στην μνήμη των εργατών και των κατοίκων της περιοχής. Τόσο πολύ, που ακόμα και σήμερα μετά το ξέσπασμα της κρίσης και της κήρυξης πολέμου ενάντια στα εργατικά δικαιώματα από την κυβέρνηση για λογαριασμό της άρχουσας τάξης, η παράταξη της ΠΑΣΚΕ παραμένει η ηγετική δύναμη στο εργατικό σωματείο σε ανάμνηση αυτής ακριβώς της παλιάς αίγλης.

  

Καθώς το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα σταθερότητας βάζει στο στόχαστρο όλη τη δημόσια περιουσία που διαχειρίζεται το αστικό κράτος, ο εφιάλτης της «ανασυγκρότησης» και της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων επιστρέφει ξανά.  Σημαντικό μέρος των εργαζομένων δουλεύει κάτω από αμφίβολες συνθήκες εργασίας μέσω εργολαβικών συμβολαίων, όπως σε όλη τη βιομηχανία μετάλλου.

   

Το σημερινό αίτημα που διαμορφώνεται από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, υπό την απειλή της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας που συμπίπτει με τη περίοδο χρεοκοπίας του ελληνικού καπιταλισμού και του αστικού κράτους, είναι η υπεράσπιση του «δημόσιου χαραχτήρα της επιχείρησης», προτείνοντας ένα φάρμακο για «πάσα νόσο», το δε ΠΑΜΕ συνηγορεί σε αυτό με την προσθήκη «Αποκλειστικά δημόσιος, ενιαίος φορέας ορυκτού πλούτου, στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών, με συμμετοχή της ΛΑΡΚΟ.»

 

Το πούλημα της ΛΑΡΚΟ σήμερα στους ιδιώτες από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, έρχεται να βάλει ταφόπλακα στην ασφάλεια και την εγγύηση της εργασίας σε όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις, πρωτοστατούντος του ΟΣΕ και των αστικών συγκοινωνιών. Η δέσμευση της κυβέρνησης προς τους διεθνείς τραπεζίτες για ξεπούλημα των κρατικών επιχειρήσεων προς άγρα 50δις για τη διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των διεθνών τοκογλύφων είναι αμετάκλητη (ή πουλιόμαστε ή χανόμαστε, για να τροποποιήσουμε το δίλλημα των πράσινων υπουργών).

Τα αιτήματα για την διατήρηση του «δημόσιου χαραχτήρα» της επιχείρησης που προωθούνται προς το συνδικάτο της ΛΑΡΚΟ από τα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα ΓΣΕΕ, ΠΟΕΜ και τις παρατάξεις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ είναι όχι μόνο ανεπαρκή αλλά και επικίνδυνα.

   

Ταυτόχρονα η «διαχείριση προς όφελος της κοινωνίας» δεν απαντά στο ερώτημα από ποιον μπορεί να γίνει. Και είναι το λιγότερο ανεπαρκές, ενέχοντας  κίνδυνο να καλλιεργούνται νέες αυταπάτες στους εργάτες, όταν επιτρέπεται να αιωρείται η ιδέα ότι μια καπιταλιστική κυβέρνηση μιας χρεοκοπημένης χώρας και μάλιστα στο μέσο της χειρότερης κρίσης που γνωρίζει το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα, θα λειτουργήσει τις επιχειρήσεις προς όφελος της κοινωνίας!

Η διεθνής εμπειρία από το παρελθόν αλλά και από τα πρόσφατα γεγονότα επιβεβαιώνουν, ότι όχι μόνο δεν τους καίγεται καρφί για την τύχη των εργατών, αλλά δουλεύουν εντατικά προς την κατεύθυνση να επαναφέρουν τις εργασιακές σχέσεις, στο επίπεδο των εργασιακών δικαιωμάτων των αρχών του προηγούμενου αιώνα.

   

Είναι προφανές, όπως και σε άλλους αγώνες που διεξήχθησαν την προηγούμενη περίοδο, είναι η ανάληψη της ευθύνης των αγώνων από τα πιο πρωτοπόρα τμήματα των εργατών για να αποδεσμευτούν από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες του παρελθόντος, που τους «έσωσαν» σε μια άλλη ιστορική περίοδο που το αστικό κράτος μπορούσε να σώσει (συσσωρεύοντας ένα δυσθεώρητο χρέος στη πλάτη των εργατών), και που αναμφίβολα τώρα όπως και τότε,  δουλεύουν χέρι-χέρι με όσους χρεοκόπησαν τη χώρα στέλνοντας στην ανεργία 800.000 εργαζόμενους, έχουν προωθήσει τις ελαστικές σχέσεις εργασίας σε άλλο 1.000.000, εξαφανίζοντας τα εργατικά δικαιώματα με την υπογραφή του μνημονίου. Ποιος μπορεί να έχει εμπιστοσύνη σήμερα σε αυτούς τους συνδικαλιστές;

  
Η αναζήτηση των σημερινών λύσεων θα προκύψει μέσα από μια διαδικασία σύγκρουσης ενάντια σε όλους  αυτούς που αποτελούν το μακρύ χέρι της κυβέρνησης μέσα στα συνδικάτα. Δεν μπορεί να υπολογίζει στα σοβαρά κανείς ότι οι λύσεις θα βρεθούν από τις συσκέψεις συνδικαλιστών γραφειοκρατών με γνώμονα να βρεθούν ενέργειες που θα κάνουν ντόρο στα κανάλια!

Το σκαρφάλωμα στις καμινάδες είναι για την κατάκτηση μιας θέσης στα βιβλία Γκίνες και το πολύ- πολύ ιδρώνουν αλλά σίγουρα ….δεν «ματώνουν».

   

Αν κάποιος θα ήθελε πραγματικά να αγωνιστεί, το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να είχε κάνει ήταν να αντιταχτεί στην πώληση του ΟΣΕ, στην αποδιάρθρωση των συγκοινωνιών που τράβηξαν δυο μήνες απεργίες, χωρίς κανένα σωματείο του ευρύτερου δημόσιου τομέα να κηρύξει ούτε μια στάση εργασίας.

 

Όπως προειδοποιήσαμε τους εργαζόμενους της ΔΕΗ, των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων, το ίδιο κάνουμε και με τους εργάτες της ΛΑΡΚΟ:

• Μόλις η κυβέρνηση καθαρίσει τις συγκοινωνίες το επόμενο θύμα θα είναι η ΔΕΗ
• Καθαρίζοντας με τη ΔΕΗ, κανένα άλλο σωματείο του ευρύτερου δημόσιου τομέα δεν θα μπορέσει να αντιταχτεί αποτελεσματικά απέναντι στην εξουσία του κεφαλαίου, των τοκογλύφων των τροϊκανών.
• Για να υπάρξει μια αποτελεσματική απάντηση στα εκρηκτικά ζητήματα που βάζει η καπιταλιστική κρίση, αναγκαίος όρος είναι η πλήρης και οριστική αποδέσμευση από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που πρώτα μιλάνε με τη κυβέρνηση της χρεοκοπίας, το ΣΕβ και τους τροϊκανούς και μετά με τους εργάτες.
• Σύνθημά πρέπει να γίνει ένα: «Παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας», μέσα από τις γενικές συνελεύσεις, απευθυνόμενοι στο ενεργό και άνεργο εργατικό δυναμικό και όλα τα μαχόμενα τμήματα της εργατικής τάξης, ιδιαίτερα τα πιο καταπιεσμένα.
• Η μεταμνημονιακή εποχή έχει δείξει ότι η κυβέρνηση της χρεοκοπίας μπορεί να υποσχεθεί τα πάντα στους εργάτες μέχρι την ώρα που τους τινάζει τα μυαλά στον αέρα: Αυτό το πιστόλι κράταγε ανέκαθεν ο Γιωργάκης των τραπεζιτών και του ΔΝΤ.

 Αποτελεί σημαντική ευκαιρία για τους εργάτες της ΛΑΡΚΟ να κάνουν το πρώτο βήμα διαχωρισμού από τους πράκτορες του κεφαλαίου μέσα στο εργατικό κίνημα, τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και να συμμετάσχουν στις 11 Μάη στη συγκέντρωση που καλούν ταξικά συνδικάτα στο Μουσείο (11πμ), οργανώσεις της αριστεράς και εργατικές συλλογικότητες, συνδικαλισμένοι και ασυνδικάλιστοι εργάτες, εργαζόμενοι και άνεργοι, νέοι και νέες της εξέγερσης του Δεκέμβρη. 

 

Η «σωτηρία» της ΛΑΡΚΟ, όπως και των άλλων δημόσιων επιχειρήσεων, δεν μπορεί να δοθεί αποσπασματικά και με τους συνδικαλιστικούς ερασιτεχνισμούς σε μια εποχή που η επαναστατική δράση εκατομμύρια εργατών αλλάζει ραγδαία ολόκληρο τον αραβικό κόσμο και προκαλεί ρίγη φόβου στο αμερικάνικο και ευρωπαϊκό κεφάλαιο. 

   

Μόνο μια κυβέρνηση των εργατών μπορεί να διαγράψει το συνολικό χρέος των καπιταλιστών, να εθνικοποιήσει τις τράπεζες αντί να σώζει τους τραπεζίτες, να εθνικοποιήσει τις μεγάλες επιχειρήσεις χωρίς καμιά αποζημίωση αφού τις επιχειρήσεις τις έχουμε πληρώσει διπλά και τριπλά με τα αφορολόγητα κέρδη, τις επιδοτήσεις, τους αναπτυξιακούς νόμους με την εκμετάλλευση της εργατικής μας. Βάζοντας όλο το παραγωγικό δυναμικό κάτω από εργατικό έλεγχο και σχεδιασμό. Μόνο έτσι μπορεί να μειωθεί η ανεργία, μοιράζοντας τον κοινωνικά αναγκαίο χρόνο εργασίας σε όλους τους εργάτες. Μόνο έτσι μπορεί να ελεγχθεί η ακρίβεια και να παταχθεί η διαφθορά.

   

Οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ κάνοντας το πρώτο βήμα, θα βρουν στο δρόμο τους όλους εκείνους τους συμμάχους για να δώσουν ένα αγώνα ζωής και θανάτου για ολόκληρη την εργατική τάξη.

  

 

Σωτήρης Παπαδημητρίου

Γιάννης Χατζηγιάννης