Η Iστορία διδάσκεται. Αυτή διδάσκει;

Πέρασαν 72 χρόνια από το έπος του 1940, που οι πρόγονοί μας δώσανε τη ζωή τους, για να ζούμε εμείς ελεύθεροι και με την ευχή να συνεχίσουμε το έργο τους, να αντιμετωπίζουμε με επιτυχία, όπως τότε οποιαδήποτε απειλή και να εξασφαλίσουμε την εθνική ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και την ελευθερία της πατρίδας μας.

     

Η φετινή επέτειος, όπως και κάθε χρόνο άρχισε με τις σχολικές γιορτές και τελείωσε με παρελάσεις των μαθητών ( από τις ελάχιστες χώρες που συνεχίζονται ) και του στρατού.

     

Δεν έλειψαν και εφέτος τα επεισόδια με τα ΜΑΤ, οι διαδηλώσεις, τα δρακόντεια μέτρα με ( δημοκρατικά) κάγκελα παντού, τα συνθήματα, οι συμπεριφορές των μαθητών στις παρελάσεις, η ξυπόλητη μαθήτρια, τα αντιρατσιστικά και αντιναζιστικά περιβραχιόνια και διάφορα συνθήματα υπέρ της Χρυσής Αυγής σε πρόβες παρελάσεων.

     

Η ένδοξη και ιστορική επέτειος του έπους του 1940 αφορά την άρνηση της Ελλάδας στις δυνάμεις του τότε άξονα, του φασισμού και του ναζισμού να κατακτήσουν την πατρίδα μας. Ήταν μία σύγκρουση εθνική και πολιτική.

    

Η Ελλάδα πολέμησε εναντίον της φασιστικής Ιταλίας, αντιστάθηκε εναντίον της ναζιστικής κατοχής και πλήρωσε βαρύ τίμημα σε υλικές απώλειες και ανθρώπινα θύματα.

     

Ο εορτασμός των ιστορικών επετείων έχει ως σκοπό να θυμίσει ( ανάγκη μνήμης ) στην κοινωνία, στους νέους περισσότερο, ότι υπάρχει ένα κοινό παρελθόν και ότι το παρελθόν ενώνει και διδάσκει.

     

Οι σχολικές γιορτές, οι διάφορες εκδηλώσεις και οι παρελάσεις την 28^η Οκτωβρίου, είναι  ένα μέρος μαθημάτων ιστορίας, που διδάσκονται οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς και όλοι οι παρατηρητές της σχολικής καθημερινότητας.

     

Η Ιστορία διδάσκεται και μέσα από τις επετείους, αλλά και οργανωμένα από τα σχολειά. Διδάσκει, όμως;

     

Διδάσκει η Ιστορία, όταν μαθητές έχουν ναζιστικά τατουάζ, καταφεύγουν σε κρούσματα βίας και φωνάζουν συνθήματα υπέρ του ναζισμού και του φασισμού;

    

Διδάσκει η Ιστορία, όταν η νεότερη και η σύγχρονη ιστορία διδάσκεται τρεις φορές ως συγκεντρωτική ύλη ( όχι ως διδακτέα) στην διάρκεια της δωδεκάχρονης εκπαίδευσης;

     

Διδάσκει η Ιστορία, όταν φαινόμενα που μας ταλαιπωρούν και μας βασανίζουν έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν;

     

Αν πράγματι δίδασκε, θα μάθαινε, όποιος φοίτησε στο ελληνικό σχολείο, τι πραγματικά σημαίνει φασισμός, ναζισμός. Θα μάθαινε, ότι  η Ελλάδα, είχε την μεγαλύτερη και αποτελεσματικότερη αντίσταση κατά την περίοδο της ναζιστικής Κατοχής, αναλογικά με τον πληθυσμό της, αλλά και τους περισσότερους νεκρούς αμάχους, γιατί, εδώ οι Ναζί «μεγαλούργησαν», «υπερέβαλαν εαυτούς σε ολοκαυτώματα», στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα, στο Δοξάτο, στο Χορτιάτη, κ.λ. καθώς και σε στρατόπεδα θανάτου, Άουσβιτς, Τρεμπλίνκα, κ.λ.

     

Θα μάθαινε, ότι η  κατάκτηση της Ελλάδας, οι εκτελέσεις και οι δολοφονίες αμάχων, η λεηλασία της παραγωγής και οι εκτοπισμοί, ήταν αποτέλεσμα μιας ιδεολογίας φυλετικής ανωτερότητας και καθαρότητας.

     

Η τοπική ιστορία που είναι στα Αναλυτικά Προγράμματα, θα μπορούσε να βοηθήσει σε καλύτερη κατανόηση των ιστορικών γεγονότων με το κάλεσμα επιζώντων από τις σφαγές να μιλήσουν στους μαθητές για εκείνες τις κτηνωδίες των ναζιστών.

     

Αν πράγματι δίδασκε, θα μάθαινε, όποιος φοίτησε στο ελληνικό σχολείο, ότι, το «εθνικό  είναι το αληθές»,  όταν  είναι έξω από εθνικούς εγωισμούς, αυτοεγκωμιαστικούς θρύλους, ανιστόρητα γεγονότα, τα οποία λέγονται και γράφονται για άλλους σκοπούς.

     

Αν πράγματι δίδασκε, θα μάθαινε, όποιος φοίτησε στο ελληνικό σχολείο, ότι η κομματοκρατία από το 1821 ( Γαλλικό, Ρωσικό, Αγγλικό κόμμα, οι πρώτες βαπτίσεις εξάρτησης ) συνεχίστηκαν με το ρουσφετολογικό κράτος, τη διάβρωση του πολιτεύματος, το κράτος έγινε λάφυρο, ο πολίτης υποβιβάστηκε και έγινε πελάτης, υπηρέτης, όμηρος και απολύτως εξαρτημένος των κομματαρχών και των πολιτικάντηδων, δίνοντας, πουλώντας τη ψήφο του. Το αντίθετο, από αυτό που θέλει και επιδιώκει η εκπαίδευση, το Σύνταγμα και οι νόμοι: τον αυριανό πολίτη με την ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Γι΄ αυτό, άλλωστε, έχουμε δυο Παιδείες.

    

Αν πράγματι δίδασκε, θα μάθαινε, όποιος φοίτησε στο ελληνικό σχολείο, ότι τα υπέρογκα δάνεια πήγαν στις τσέπες των επιτηδείων της εποχής, οι οποίοι συνέχισαν να κυβερνούν και ότι είχαμε απανωτές πτωχεύσεις ως κράτος, αλλά πλούσιες οικογένειες ( τζάκια ), οι οποίοι από τα κλεμμένα «δώριζαν» ψίχουλα στο εξαθλιωμένο κράτος για να συνεχίζεται το αλισβερίσι.

    

Αν πράγματι δίδασκε, θα μάθαινε, όποιος φοίτησε στο ελληνικό σχολείο, ότι το 1826 οι πολιορκημένοι στο Μεσολόγγι δεν είχαν τρόφιμα, έτρωγαν ό,τι έβρισκαν, δεν είχαν ούτε βόλια, ούτε μπαρούτι. Οι διάφορες φατρίες στο Ναύπλιο, λόγω των εκλογών ( Εθνική Συνέλευση ), ασχολούνταν με την εκλογή τους, τη μοιρασιά των δανείων που είχαν πάρει για τον αγώνα και άφηναν τους πολιορκημένους στην τύχη τους και μαζί και την τύχη της επανάστασης. Άλλοι αγωνίζονταν για τη σωτηρία της πατρίδας και πλήρωναν με το αίμα τους και  άλλοι αισχροκερδούσαν και σχεδίαζαν το «μέλλον τους» με γεμάτες τις τσέπες τους, όπως και τώρα.

     

Αν πράγματι δίδασκε, θα μάθαινε, όποιος φοίτησε στο ελληνικό σχολείο, ότι η ιστορία δεν μαθαίνεται αποσπασματικά από το ιστορικό πλαίσιο μόνο για τις εξετάσεις και με το χειρότερο διδακτικό τρόπο, την αποστήθιση. Δε μαθαίνεται φρονηματιστικά, με ρητορείες, με προπαγάνδες, με στερεότυπα, κ.λ.

     

Δε μαθαίνεται με σχολικά εγχειρίδια, που αποσιωπούν, ή διαστρεβλώνουν την ιστορική πραγματικότητα, ή αφήνουν τους μαθητές χωρίς εφόδια για να κατανοήσουν ιστορικά την πραγματικότητα, ή εξυπηρετούν σκοπιμότητες.

     

Θα μάθαινε ακόμη για την κατοχή, την Αντίσταση, την εποποιία του στρατού στην Αίγυπτο, για τα τάγματα ασφαλείας, τους χίτες, τους δοσίλογους, που προξένησαν χειρότερο κακό από τους ναζί.

     

Θα μάθαινε, ότι παρά την ήττα τους, ο φασισμός και ο ναζισμός, οι ιδεολογίες που συνδέθηκαν μαζί τους, δηλαδή ο φασισμός, ο ρατσισμός και ο αντισημιτισμός δεν νικήθηκαν στο τέλος του πολέμου, συνεχίζουν να επιβιώνουν με διάφορες παραλλαγές ( φυλετισμός, σοβινισμός, αντικοινοβουλευτισμός, αυταρχισμός, μιλιταρισμός, ολοκληρωτισμός, βία ), να εκμεταλλεύονται τα συναισθήματα ανασφάλειας και τις δικαιολογημένες  φοβίες των πολιτών, εκεί όπου η Δημοκρατία υποχωρεί, όπου οι  οικονομικές κρίσεις ( τεχνητές και μη ) εξαθλιώνουν τους λαούς και όταν οι πολιτικές δυνάμεις είναι κατώτερες των περιστάσεων. 

     

Ο μόνος δρόμος είναι, να μην πιστεύουμε σε παραμορφωτικούς καθρέπτες της πραγματικότητας, να αποκαλύπτουμε, να διαφωτίζουμε τα στρεβλά με σκοπό να μην ξαναγίνουν τα ίδια λάθη.

     

Μαζί με τη σωστή διδαχή της Ιστορίας μας, υπερασπιζόμαστε την πραγματική Δημοκρατία, τους θεσμούς μας και τις ανθρώπινες αξίες.

 ΚΑΡΑΝΑΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

gkaranasios24@gmail.com