Το Άγιο Όρος απαντά με αγωγές εκατοντάδων χιλιάδων Ευρώ

Στις 28 Σεπτεμβρίου του 2008 ενώ τη χώρα σκίαζε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα-όπως χαρακτηρίστηκε- της μεταπολιτευτικής περιόδου, το σκάνδαλο Βατοπεδίου, αρθρογράφησα στην Κυριακάτικη Αυγή με τίτλο «Τα χρυσόβουλα και τα ταπία καλά κρατούν» και αναφέρθηκα υπερασπιζόμενος το δημόσιο συμφέρον(και σε άλλες μου δημόσιες τοποθετήσεις), όπως είχα υπέρτατο χρέος, στα ζητήματα που ανέκυπταν με τη Μονή Μεγίστης Λαύρας Αγίου Όρους.

Η επιστημονική μου ιδιότητα (δασολόγος), η κοινωνική μου ευαισθησία για τα ζητήματα αυτά που ασχολούμαι για χρόνια, η μακροχρόνια πολιτική μου διαδρομή (βουλευτής, στέλεχος της αριστεράς κ.λ.π.) και ταυτόχρονα η υποχρέωσή μου να είμαι αντίστοιχος με τις αγωνίες της τοπικής κοινωνίας που εκφράζονταν πολλαπλώς προς εμένα, αποτελούσε και αποτελεί χρέος. Αυτό, το αυτονόητο χρέος, αγνοήθηκε  από τη Μονή  μετά από 5 χρόνια και άρχισε να καταθέτει αποζημιωτικές  αγωγές  ότι δήθεν συκοφαντήθηκε. Έχω ήδη παραλάβει τις δύο ,η πρώτη των 300.000 ευρώ , η δεύτερη των 280.000 ευρώ και… Οι αγωγές  αυτές  στον εκπρόσωπο μάλιστα του Ευβοϊκού λαού έχει ένα κυρίαρχο μήνυμα: τη σιωπή.

Πρόκειται για την απαλλοτρίωση από το Δημόσιο, για ανάγκες του πολεμικού ναυτικού, μιας έκτασης 1.935 στρ. που του ανήκε και για την οποία κλήθηκε να καταβάλλει το 1994 το εξωπραγματικό ποσό των 7,5 δις δρχ. αλλά  και την αναγνώριση κυριότητας σε ακόμη 37.000 στρ.

  

Τα ερωτήματα που γεννήθηκαν από τη διαχείριση των  συγκεκριμένων  εμπράγματων  διαδικασιών  πολλά, όπως :

Α) Για το εμπράγματο καθεστώς των εκτάσεων αυτών το κατά νόμο υπεύθυνο Δασαρχείο Αλιβερίου θα αποφανθεί το 1994, «ότι από τα 1.935 στρ. μόνο τα 11,8 είναι γεωργικές εκτάσεις, ενώ τα υπόλοιπα είναι δασικού χαρακτήρα και σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις των περί Δασών Νόμων και Διαταγμάτων διαχειρίζονται ως Δημόσια».

Πάραυτα με τις αρ. 123/94 και 124/94 αποφάσεις του Μονομελούς Πρωτοδικείου η Μονή Μεγίστης Λαύρας θα αναγνωριστεί δικαιούχος της αποζημίωσης για την απαλλοτρίωση των παραπάνω εκτάσεων, ενώ στο σκεπτικό των αποφάσεων δεν υπάρχει καμία αναφορά στο έγγραφο του Δασαρχείου, αντίθετα είναι χαρακτηριστική η αναφορά στην ανύπαρκτη από πλευράς δημοσίου υπεράσπιση της περιουσίας του: «Στην προκειμένη υπόθεση το Ελληνικό Δημόσιο με δήλωσή του που καταχωρήθηκε στα ταυτάριθμα με την παρούσα δίκη πρακτικά, δήλωσε ότι δεν διεκδικεί δικαιώματα επί της απαλλοτριωθείσας εκτάσεως, αλλά επιφυλάσσεται παντός δικαιώματος επ΄αυτής» και πιο κάτω «Μάλιστα, πέραν του ότι η επιφύλαξη που διατηρήθηκε είναι εντελώς αόριστη, δεν ενισχύεται με κανένα άλλο έγγραφο στοιχείο των Υπηρεσιών του Δημοσίου, από το οποίο να πιθανολογούνται και μάλιστα σφόδρα, τα τυχόν στο μέλλον άλλωστε σύμφωνα με τη δήλωση, δικαιώματα στην απαλλοτριωθείσα έκταση.»

  

Μήπως η παράκαμψη των αρμοδίων για τη διαχείριση τέτοιων εκτάσεων Υπηρεσιών, τόσο το 1993 που λήφθηκαν οι αποφάσεις για τις απαλλοτριώσεις όσο και το 1994 για τις  καταβολές των αποζημιώσεων, είχε σχέση με την αμφισβήτηση του ιδιοκτησιακού τους καθεστώτος;

  

Β) Γιατί δεν προβλήθηκε ο δασικός χαρακτήρας των υπό απαλλοτρίωση εκτάσεων ώστε στον υπολογισμό του τιμήματος (άρθρο 6 ν.998/79) να μην χρησιμοποιηθούν συγκριτικά στοιχεία που οδήγησαν σε εξωφρενικά ποσά αποζημιώσεων;

Για να γίνουν αντιληπτά τα μεγέθη, αρκεί να αναφερθεί ότι αντίστοιχου χαρακτήρα εκτάσεις στο Γραμματικό Αττικής που αφορούσαν το σκάνδαλο Βατοπεδίου εκτιμήθηκαν από το Σώμα Ορκωτών Εκτιμητών με 440 ευρώ(150.000 δρχ.) το στρέμμα, ενώ πριν 14 χρόνια για τη Σκύρο τα Δικαστήρια έφτασαν τη τιμή των 4.200.000 δρχ.(12.325 ευρώ) /στρ.

  

Γιατί δεν διερευνήθηκε αν τα συγκριτικά στοιχεία που στηρίχτηκαν τα Δικαστήρια απεικονίζουν τη πραγματικότητα;

  

Ήταν χαρακτηριστική η αντίδραση του Δήμου Σκύρου που με σχετικό του έγγραφο προς το Τμήμα Απαλλοτριώσεων του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών διαμαρτυρήθηκε για το καθεστώς δυσαναλογίας που έχει διαμορφωθεί μεταξύ τιμήματος αποζημίωσης και πραγματικής αγοραίας αξίας αυτών των εκτάσεων.

  

Γ)Η Μονή Μεγίστης Λαύρας μπορεί να υπάγεται στο αυτοδιοίκητο του Αγίου Όρους, δεν μπορεί όμως να τύχει προνομιακής μεταχείρισης έναντι των άλλων φυσικών ή νομικών προσώπων που σε αντίστοιχες περιπτώσεις ακολουθούν τις διαδικασίες αναγνώρισης κυριότητας μέσω της διοικητικής και δικαστικής οδού , πράγμα που έπραξε εν μέρει η ίδια σε επόμενο χρόνο  δια της δικαστικής οδού για ακόμη 37.000 στρ., παρότι έπρεπε σύμφωνα με το νόμο να επιληφθούν αρχικά τα Συμβούλια Ιδιοκτησίας Δασών.

  

Δ) Κατά τη διάρκεια της  δεύτερης αντιδικίας (από το 1997 έως το 2001) μεταξύ του Δημοσίου και της  Μονής Μεγίστης Λαύρας για τη κυριότητα των 37.000στρ.  το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους  με τις θέσεις του και τις παραλείψεις του  δεν υπερασπιζόταν το δημόσιο χαρακτήρα αυτών των εκτάσεων .

   

Γιατί δέχτηκε να απαντήσει στο ερώτημα και μάλιστα θετικά αν μπορεί να σταματήσει το Δημόσιο τη δίκη και να αποδεχτεί τις αξιώσεις της Μονής , ενώ μπορούσε να δεχτεί ερωτήματα μόνο σε θέματα διοίκησης και διαχείρισης των επίδικων εκτάσεων, δηλαδή ποιος πρέπει να επιμελείται την περιοχή που είναι επίδικη μέχρι να λήξει η αντιδικία ; Και που βέβαια, όπως όλοι γνώριζαν, μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν η Δασική Υπηρεσία;

   

Γιατί δεν λήφθηκε υπόψη σχετικό έγγραφο του 1997, που έλαβε από τη Γενική Γραμματεία Δασών και Φυσικού Περιβάλλοντος , σύμφωνα με την οποίο  δεν ισχύουν τα διάφορα τουρκικά έγγραφα και γι΄ αυτό δεν εξαιρέθηκε από τις διατάξεις του Β.Δ. του 1936 «περί ιδιωτικών δασών» η Σκύρος κι επομένως ισχύει για τα δάση της το Τεκμήριο Κυριότητας του Δημοσίου; Πόσο μάλλον όταν η ίδια η Μονή παραδέχεται ότι μέχρι το 1947 δεν ήταν κάτοχος και τότε της παραδόθηκε από το Δημόσιο.

  

Αναρωτήθηκε άραγε κανείς γιατί όλα αυτά καλύφθηκαν εκ των υστέρων και νομοθετικά με την προσθήκη την ύστατη στιγμή (δεν υπήρχε στο σχέδιο νόμου)στο άρθρο 15 του ν.3208/3 της φράσης «Τα δάση και οι δασικές εν γένει εκτάσεις των περιοχών …και της νήσου Σκύρου του Νομού Ευβοίας , τα οποία υπέκειντο σε διαχείριση ,ως ιδιωτικά , σύμφωνα με την 70534/30-11-1894 διαταγή του Υπουργείου Οικονομικών , αναγνωρίζονται ως ιδιωτικά .»

   

Υπάρχει κανείς πολίτης σ’ αυτόν τον τόπο που να πιστεύει ότι ένας βουλευτής, και μάλιστα της αριστεράς που έχει αποδείξει στη μακρά πορεία της την προσήλωση της σε αξίες και αρχές, μπορεί να σιωπά; Υπάρχει πολίτης σε αυτόν τον τόπο που να πιστεύει ότι όσοι υπερασπιζόμαστε το δημόσιο συμφέρον, ιδιαίτερα σήμερα, μπορούμε να σιωπάμε;