Με φθαρμένα υλικά δεν χτίζεις νέα οικοδομή

Όταν ο Κώστας Σημίτης το 1996 μιλούσε για εκσυγχρονισμό της χώρας, βρήκε θερμούς υποστηρικτές. Και ο λόγος ήταν προφανής: η Ελλάδα όφειλε να αλλάξει βηματισμό.

Του Γιάννη Μπρεκουλάκη

Οι απαρχαιωμένες υποδομές του κράτους, η ανάπτυξη που στηριζόταν σε «ξύλινα πόδια», η γιγάντωση κάποιων επιχειρηματικών ομίλων (γνωστών βαρόνων) με κρατικά κονδύλια, ένας εγκληματικός λαϊκισμός και παράλληλα, ένας αγροτικός κόσμος που «λειτουργούσε» αποκλειστικά με επιδοτήσεις, κρατούσαν τη χώρα δέσμια του παρελθόντος και μακριά από το όραμα μιας ευρωπαϊκής Ελλάδας.

Αμέσως μετά την παταγώδη αποτυχία Σημίτη - ΠΑΣΟΚ (Τσουκάτος, Μαντέλης, Τσοχατζόπουλος, Πανταγιάς), η δυναμική παρουσία του Κώστα Καραμανλή με το σύνθημα «σεμνά και ταπεινά» αλλά και με μια ορολογία που ξένιζε («νταβατζήδες» που λυμαίνονται τη χώρα), αναπτέρωσε την ελπίδα ανανέωσης της δημόσιας ζωής.

Η αποτυχία και των δύο «μοντέλων» οφείλεται σε δύο παθογένειες του πολιτικού συστήματος: στην πλήρη επικράτηση των πελατειακών σχέσεων ανάμεσα στα κόμματα εξουσίας και τους πολίτες και στις σχέσεις διαφθοράς μεταξύ στελεχών του δημοσίου και μεγαλοπαραγόντων της οικονομικής ζωής («νταβατζήδες»).

Όλο αυτό το «οργουελιανό μοντέλο» στηρίχτηκε:

• Από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες με τα εξοργιστικά προνόμια (η κατασπατάληση 2 εκατ. ευρώ από την περίφημη συνδικαλιστική ηγεσία της ΔΕΗ αποτελεί μια απλή υπενθύμιση).
• Από πλήθος υπαλλήλων όλων των βαθμίδων που είχαν βολευτεί σε θέσεις - κλειδιά και λειτουργούσαν μόνο σε καθεστώς «λαδώματος» και σε συνθήκες πλήρους διαφθοράς.
• Από όλα τα κόμματα χωρίς να εξαιρούνται εκείνα της Αριστεράς (αλήθεια, πόσα στελέχη της λεγόμενης «ανανεωτικής» Αριστεράς ανέλαβαν πόστα σε κρατικούς οργανισμούς, όπως η ΕΡΤ;): και μόνο οι 70 βουλευτικές τροπολογίες μέσα στις 3 ημέρες αποδεικνύουν πως, παρά την κρίση, η νοοτροπία του ρουσφετιού παραμένει αλώβητη.
• Από την επιχειρηματική ελίτ που χωρίς κόπο για δεκαετίες έπαιρνε όλες τις δουλειές, χωρίς να επενδύει ούτε ένα ευρώ στην ελληνική οικονομία.    

Τα ερωτήματα σήμερα είναι:

Από ποιους θα μπορούσε να ξεκινήσει μια νέα πορεία εκσυγχρονισμού, χωρίς την κακοδαιμονία του μικροκομματισμού, του ρουσφετιού και των πελατειακών σχέσεων;

Ποιοι θα μπορούσαν να ξαναφέρουν τη χώρα σε θέση εκκίνησης για έναν αγώνα δρόμου, που στο τέλος του η διαφθορά και η διαπλοκή θα ήταν μια εφιαλτική ανάμνηση;  

Μπορούν τα νέα κόμματα να αλλάξουν τα δεδομένα και να ξεπεράσουν τις αδυναμίες ΠΑΣΟΚ - ΝΔ;

Με παλιά, φθαρμένα υλικά, όμως, δεν στήνεις μια νέα οικοδομή.

Η μόνη ελπίδα είναι τα κόμματα να δεχτούν ισχυρές δόσεις ανανέωσης σε πολιτικό προσωπικό, με ανθρώπους που έχουν δοκιμαστεί επαγγελματικά και δεν έχουν φθαρεί από τη συμμετοχή τους σε ένα «διαπλεκόμενο» σύστημα.

Μοναδική ελπίδα μπορεί να αποτελέσουν οι νέοι πολιτικοί που έχουν κατανοήσει πως δεν αρκούν τα σχέδια επί χάρτου αλλά μια εντελώς διαφορετική αντίληψη ζωής.

Μοναδική ελπίδα να ξαναδούμε την οικονομία και τις στατιστικές με μια άλλη ματιά!

Δεν μπορεί να έχουμε στόχο την ευημερία των αριθμών, ξεχνώντας την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια των Ελλήνων.

Πίσω από τα νούμερα υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν.

Πίσω από τα ποσοστά της ανεργίας κρύβεται πόνος και αδιέξοδο για εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες.

Πίσω από τη μείωση των μισθών κατά 15%, υπάρχει στέρηση και κακή ψυχολογία που οδηγούν σε δραματικές εκδηλώσεις, όπως η αυτοκτονία του 77χρονου.

Πίσω από την αύξηση της φορολογίας κατά 50%, κρύβεται η καταδίκη εκατομμυρίων Ελλήνων στην ανέχεια.

«Ποια Δημοκρατία μπορεί να αντέξει τόσο ισχυρό σοκ με τόσο φτωχά αποτελέσματα;», όπως είπε και ο πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς στη «Wall Street Journal».