Κάποιοι… ή όλοι;

Την Κυριακή χιλιάδες μαθητές του νομού μας θα διακόψετε για λίγη ώρα την προετοιμασία σας για τις εξετάσεις που πλησιάζουν, ώστε να προσέλθετε στις κάλπες και να ασκήσετε για πρώτη φορά το εκλογικό σας δικαίωμα.

Ακόμη περισσότεροι φοιτητές θα εγκαταλείψετε για λίγες μέρες  τα μεγαλύτερα αστικά κέντρα όπου σπουδάζετε, για να γεμίσετε τις πόλεις και τα χωριά της Φθιώτιδας και να συνδυάσετε την επίσκεψη στα σπίτια που μεγαλώσατε και τις οικογένειες σας, με την προσέλευση σας στην κάλπη.

Ας μην κρυβόμαστε οι περισσότεροι από εσάς,  τους νέους ανθρώπους, έχετε απογοητευτεί και έχετε κουραστεί από τις επιλογές που έχουμε κάνει εμείς οι «μεγάλοι» για τη χώρα στην οποία όλοι μας ζούμε.

Έχετε κουραστεί να ακούτε για τις μάχες που δίνουμε για τη σωτηρία της χώρας, διότι βλέπετε να τις χάνουμε συνεχώς και μάλιστα από αγνώστους εχθρούς.

Έχετε απογοητευθεί από τους αγώνες που δίνουμε για να παραδώσουμε σε εσάς, τα παιδιά μας, μια χώρα με καλύτερο μέλλον, διότι η καθημερινότητα που βιώνετε  είναι η ανεργία που αυξάνεται συνεχώς, ιδιαίτερα για τους νέους επαγγελματίες.

Έχω ακούσει πολλά για την πρόθεση ψήφου των νέων και γνωρίζω ότι πολλοί από εσάς θεωρείτε ότι μας χωρίζει ένα χάσμα γενεών, παραστάσεων, επιθυμιών, αναγκών, προτεραιοτήτων, αλλά θα ήθελα να καταθέσω κάποια σχόλια.

Τα παρακάτω πηγάζουν όχι από την ιδιότητα του πολιτευτή, αλλά από την ιδιότητα του πατέρα δύο παιδιών, τα οποία δεν είναι παιδιά ενός ανθρώπου που αγωνίζεται στον πολιτικό στίβο για να τα εξασφαλίσει όπως θα βιασθούν να σχολιάσουν μερικοί, αλλά ενός ανθρώπου που στην ηλικία τους πίστεψε πολύ στα λόγια του Brecht:

“Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής, είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται.”

Κάποιοι, έχουν σκοπό να ψηφίσουν αυτούς που «αγαπάνε πραγματικά» την πατρίδα, αυτούς που έχουν δει να βοηθάνε τους ηλικιωμένους και τους ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων, κυρίως στην Αθήνα, από το φόβο ορισμένων αλλοδαπών που τους δυναστεύουν. Δε το αμφισβητώ, καλύπτουν μια σοβαρή ανάγκη που έχει δημιουργήσει η απουσία του κράτους στους συγκεκριμένους ανθρώπους, αλλά δεν το προσυπογράφω διότι με ενοχλούν οι μέθοδοι και οι πρακτικές που χρησιμοποιούν για να προσφέρουν τη βοήθεια τους.

Αυτό όμως που προφανώς δεν έχουν δει είναι το φόβο στα μάτια και την ψυχή, τα σημάδια στα κορμιά των ανθρώπων σε όλη την Ευρώπη, που είχαν την ατυχία να μη μοιραστούν την ίδια «πραγματική αγάπη» για την πατρίδα τους με τους ιδεολογικούς προγόνους αυτών που θέλουν να έχουν βήμα και στη βουλή.

Κάποιοι έχουν σκοπό να ψηφίσουν κάποιους άλλους που «δεν έπαιρναν αποφάσεις» και «δεν φταίνε», αν και είναι βασικά πρόσωπα της Ελληνικής βουλής και των κυβερνήσεων αυτής της χώρας τα τελευταία 20 χρόνια.

Δε λύνουν όμως τη βασική απορία: τότε ποιος έπαιρνε τις αποφάσεις και ποιος φταίει; Κάποιοι ή όλοι;

Δεν έχω σκοπό με το κείμενο αυτό να προσπαθήσω να εκμαιεύσω την ψήφο σας, αλλά να σας ενημερώσω για ορισμένα γεγονότα που ίσως να σας διαφεύγουν ή σας τα παρουσιάζουν όπως τους συμφέρει.

Σας προσκαλώ την Κυριακή όλοι μαζί να γυρίσουμε σελίδα στο βιβλίο της χώρας μας και όχι να το κλείσουμε είτε από άγνοια, είτε από οργή….