"Ο ΜΑΡΚΟΣ και το ...ΠΑΛΤΟ.." - Περιοδολόγηση στο ρεμπέτικο" - Νο 3. -

Δεν ξέρω πόσο και αν θα εκτιμηθεί σαν παράδειγμα ταπεινοφροσύνης, άγνοιας η νοοτροπίας ζωής η τεράστια πολιτισμική προσφορά των τότε δημιουργών του ρεμπέτικου. Προφανώς αυτοί οι άνθρωποι  δεν είχαν εξ υπαρχής αντιληφθεί το πολιτιστικό μέγεθος , την αξία των τραγουδιών τους  την εποχή που τα δημιουργούσαν.

 

Διάφοροι εντοπίζουν το γεγονός στο "παρασημαντικό" της ρεμπέτικης νοοτροπίας η στο γεγονός πως αυτοί οι ίδιοι οι ρεμπετοπαίχτες  δεν έδιναν και τόση σημασία η κατα βάθος δεν πίστευαν πως ότι "εφτιαχναν" ,έπαιζαν η τραγουδούσαν  κάποια στιγμή θα συγκροτούσε, θα συνιστούσε ένα ρεύμα -ύφος περίοπτης, σπουδαίας μουσικής έκφρασης.

   

Απλά σαν βιοπαλαιστές καθημερινοί, ολιγαρκείς, ταπεινόφρονες και κυρίως φτωχοί ταλαίπωροι μεροκαματιάρηδες, σπάνια επέδειχναν έπαρση η εγωκεντρισμό για το έργο τους. Σ' αυτό συνηγορούσε το γεγονός πως είχαν εμφανή την περιφρόνηση , την απαξίωση της άρχουσαν τάξης ,από τη μία, και βέβαια την εν πολλοίς μη εκτίμηση της προσφοράς τους από τις γραμμοφωνικές εταιρείες, από την άλλη.

  

Υπήρξαν  βέβαια ανάμεσά τους και εξαιρέσεις δημιουργών με αμφισβητήσιμη συ μπεριφορά και τρόπο ζωής.Αλλά σε ποιά κοινωνική τάξη δεν υπάρχουν; Καμιά όμως μειοψηφία δεν καθορίζει χαρακτηριστικά προσδιορισμού καθαρότητας η στρεβλής συμπεριφοράς ενός σύνολου.

   

Οι ρεμπετοπαίχτες αδυνατούσαν να υπερβούν το ταξικό τους σκαλοπάτι. Το μόνο που προσδοκούσαν ήταν μιά καλλίτερη ζωή πιό ανθρώπινη, να ξεφύγουν απ'τη φτώχεια και τη μίζερη διαβίωση. Γι' αυτό και αναζητούσαν τρόπους.

    

Με παράδειγμα χαρακτηριστικό και μπροστάρη τον Κερομύτη καθιέρωσαν το περιποιημένο -εκλεκτό ντύσιμο και βέβαια το κουστούμι και τη γραβάτα στο πάλκο , πιστεύοντας πως μ' αυτόν τον τρόπο έδειχναν σεβασμό και τιμούσαν  ιδιαίτερα όσους τους άκουγαν στα πάλκα και τα μαγαζιά.Οι μόνοι που δεν φόρεσαν ποτέ γραβάτα ηταν ο Μάρκος και ο Τσιτσάνης.

    

Πάντως οι ρεμπέτες παιχνιδατόροι στο σύνολό τους ηθελαν να παρουσιάζονται καλοντυμπενοι και αξιοπρεπείς.Γι' αυτό και σχολαστικά αναζητούσαν και "γουστάριζαν" το φίνο ντύσιμο, πιστεύοντας πως έτσι θα ανέβαιναν στα μάτια των άλλων , θα ξεχώριζαν. Το θεωρούσαν διαβατήριο εμφανούς κοινωνικότητας.

    

Μεταξύ άλλων , η Μαίρη Λίντα μιλώντας για τον Χίώτη ,τον χαρακτήριζε σαν "μοντελάκι".

    

Ενα ωραίο ,ιδιαίτερο χαρακτηριστικό  σχετικής αναφοράς είναι το παρακάτω αποδεικτικό γεγονός -παράδειγμα ,που αφορά τον ίδιο τον Μάρκο Βαμβακάρη:

    

Στα 1960 και ενώ ο Μάρκος είνα παραμερισμένος , πικραμένος και άφραγκος, ερχεται ο Τσιτσάνης που είναι "κουμάντο" στην COLUMBIA και με προσωπική του πίεση -παρέμβαση  στην εταιρεία αρχίζει η επανεκτέλεση -επανακυκλοφορία των τραγουδιών του Βαμβακάρη, με ερμηνευτή τον Γρηγόρη Μπιθικώτση.

      

Οπου ,κάποια μέρα και αφού έχει τελειώσει η γραμμοφώνηση ,ο οικονομικός διευθυντής της εταιρείας καλεί στο γραφείο του τους παραγωγούς, μουσικούς, ηχολήπτες κ.λ.π. να τους πληρώσει.Οταν έρχεται η σειρά του Μάρκου,ο διευθυντής τον κοιτά με ...δέος, του απευθύνει το λόγο και τον ρωτά: _Δάσκαλε, τι απαιτήσεις έχεις, τι σου χρωστάμε;

   

Ο Μάρκος μπαίνοντας στο γραφείο του διευθυντή , χαζεύει , κοιτά τριγύρω και το μάτι του... καρφώνεται σε μιά κρεμάστρα, όπου βλέπει ένα ολοκαίνουργο παλτό. Στέκεται έκθαμβος , εκστατικός ,σαν αποσβολωμένος.Το ζηλεύει, το θαυμάζει, το ...γουστάρει  και... τρελλαίνεται!...Ο Διευθυντής τον ξαναρωτά:-Δάσκαλε,πρέπει να μας πείς το σου χρωστάμε, ποιός είναι ο κόπος σου;

      

Και ο Μάρκος ,αυθόρμητα,χωρίς δεύτερη σκέψη ,του απαντά:-Το Παλτό, αυτό εκεί!...Ο διευθυντής αρχικά σαστίζει, απορεί. Ξεσπώντας σε χαμόγελο σηκώνεται και το δίνει στο Μάρκο.-Πάρτο δάσκαλε ,χαλάλι σου. Αξίζεις χίλια περισσότερα απ' αυτό!..

   

Αυτό ηταν το τίμημα. Ενα παλτό για τόσο πλούτο.Αυτό ήταν το μεγαλείο του Μάρκου. Αυτός ηταν ο Μάρκος...