Η νέα γκρίζα ζώνη της εργατικής τάξης

Ανάγκη νομοθετικής πρωτοβουλίας για την επαναφορά εργατικών δικαιωμάτων

 

Στην ευρύτερη περιοχή της Χαλκίδας πολλοί εργαζόμενοι βιώνουν τα τελευταία χρόνια ένα πρωτόγνωρο καθεστώς εργοδοτικής αναλγησίας. Πρόκειται για μια ομηρία 3.000 βιομηχανικών εργατών που έχει εμφανιστεί και σε άλλες περιοχές κι αν δεν αντιμετωπιστεί άμεσα, ενδέχεται να πάρει τη μορφή της επιδημίας σε όλη τη χώρα.

 

Η ιδιότυπη αυτή αιχμαλωσία αφορά τις περισσότερες βιομηχανίες της περιοχής -αναφέρω χαρακτηριστικά τις εταιρείες ΣΕΛΜΑΝ, ΝΕΟΣΕΤ, ΙΝΤΕΡΚΕΜ (Νεοχημική Λαυρεντιάδη), ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΩΛΗΝΟΥΡΓΕΙΑ (Μηχανική Εμφιετζόγλου) και ΤΣΙΜΕΝΤΑ ΧΑΛΚΙΔΑΣ (ΑΓΕΤ-LAFARGE) καθώς και άλλες- και αποτυπώνεται με τα εξής χαρακτηριστικά:

 

Υπάρχουν εργαζόμενοι που δεν είναι απολυμένοι αλλά δεν δουλεύουν γιατί δεν λειτουργεί η επιχείρησή τους, άλλοι δουλεύουν αλλά δεν πληρώνονται αφού τους οφείλονται δεδουλευμένα από 12 έως 26 μήνες, όπως και άνεργοι που στερούνται του επιδόματος ανεργίας γιατί δεν έχει καταγγελθεί η σύμβασή τους και το χειρότερο για την πλειονότητα των παραπάνω είναι ότι στερούνται της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, αφού παραμένουν επί πολύ καιρό χωρίς ασφαλιστική κάλυψη.

 

Όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι παρά τις αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις στους χώρους δουλειάς τους δεν κατάφεραν να ακουστεί η φωνή τους. Γι' αυτό, έχοντας και την ενεργό συμπαράσταση του Εργατικού Κέντρου Χαλκίδας και των φορέων της πόλης, ακολούθησαν πιο δυναμικές μορφές στις κινητοποιήσεις τους, όπως η κατάληψη επί εβδομάδες του κτηρίου της Περιφερειακής Ενότητας Εύβοιας.

 

Στόχος τους ήταν να ευαισθητοποιήσουν την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας και την κυβέρνηση μήπως και ασχοληθούν με το πρόβλημά τους.

 

Η μεν Περιφέρεια προσέγγισε το πρόβλημα με μια τακτική επικοινωνιακή -υποσχόταν τη συμπαράσταση, αλλά ώς εκεί-, η δε κυβέρνηση αρκέστηκε στις τριμερείς, στις οποίες όχι μόνο δεν δόθηκε λύση, αλλά και δεν προσήλθαν, απαξιώνοντάς τες οι περισσότεροι της εργοδοτικής πλευράς.

 

Μάλιστα πέντε ημέρες μετά τη δέσμευση της ηγεσίας του υπουργείου Εργασίας να παρουσιάσει άμεσα τις πρώτες προτάσεις της για την επίλυση του προβλήματος, ειδικά της επιβίωσης που είχαν οι περισσότεροι από τους εργαζομένους, η απάντηση ήρθε με τα ΜΑΤ. Και βέβαια κυβέρνηση και Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας σε μια επίδειξη πυγμής και συνεργασίας συνέλαβαν αυτούς που ώς χθες αναγνώριζαν το δίκιο του αγώνα τους.

 

Αν προσεγγίσει κανείς την πορεία των εργασιακών σχέσεων τα τελευταία τρία χρόνια, θα διαπιστώσει ότι οι μνημονιακές πολιτικές βρήκαν έτοιμο έδαφος για την πλήρη υλοποίησή τους στο χώρο της εργασίας. Όλοι οι νόμοι που θεσπίστηκαν είχαν βασικό στόχο να αφαιρέσουν το θεσμικό εκείνο πλαίσιο που προστάτευε την εργασία στην Ελλάδα και να δώσουν τη δυνατότητα σε πολυεθνικές και ντόπιες επιχειρήσεις να εκμεταλλεύονται τον εργαζόμενο, γιατί βασικός στόχος του μνημονιακού πειράματος ήταν η μετατροπή της Ελλάδας σε μια αποικία χρέους με αποικιακές εργασιακές σχέσεις.

 

Ακόμη όμως κι αυτό απέχει πολύ από τη συγκεκριμένη ασυδοσία που έχει πλήρως ισοπεδώσει τα εργατικά δικαιώματα και έχει οδηγήσει στη δημιουργία μιας νέας γκρίζας τάξης εργαζομένων.

 

Ο βασικότερος λόγος που δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την εμπέδωση αυτών των καταστάσεων είναι η ισχύουσα νομοθεσία, αλλά και η ανυπαρξία ουσιαστικού ελέγχου ακόμη και στην εφαρμογή της.

 

Στις αλλεπάλληλες οχλήσεις των αρμόδιων υπηρεσιών του υπουργείου Εργασίας και στις ερωτήσεις προς την πολιτική ηγεσία με τις οποίες αναδεικνυόταν το πρόβλημα, η πολιτεία είτε απουσίαζε είτε λειτουργούσε με προληπτικές οδηγίες.

 

Η οριστική λύση των προβλημάτων αυτών και η πρόληψη εμφάνισης παρομοίων στο μέλλον απαιτούν μια νομοθετική πρωτοβουλία που θα επαναφέρει τις εργασιακές σχέσεις και τα εργατικά δικαιώματα στην προτέρα κατάσταση, καθώς επίσης και θα ανατρέψει όλα τα αποτελέσματα που επέφεραν οι εργατικοί νόμοι των τελευταίων τριών χρόνων.