Γιάννης Μπρεκουλάκης: Όχι σε αυτούς που ζητούν και σε εκείνους που υπόσχονται

Θα ήθελα να απευθυνθώ στους Λοκρούς, αλλά ακόμη περισσότερο στους νέους ανθρώπους της περιοχής, θέτοντάς τους μερικά ερωτήματα...

Μπορούμε να τελειώνουμε μια και καλή με τον παλαιοκομματισμό;

Μπορούμε να αφήσουμε πίσω μας το παρασκήνιο, την ίντριγκα,  τη λογική της συναλλαγής;

Μπορούμε να αρχίσουμε, επιτέλους, να λέμε «όχι σε όσους ζητούν και σε εκείνους που υπόσχονται», για να  βγούμε από τον φαύλο κύκλο του ρουσφετιού;

«Βρε δεν πάνε να κόψουν τον λαιμό τους»

Για όσους επιμένουν στη λογική «να βολευτούμε εμείς κι ας πάνε να κόψουν το λαιμό τους οι άλλοι», θα ήθελα να επισημάνω, πως δεν έχουμε το δικαίωμα να δώσουμε την τελική σπρωξιά στη χώρα, που αιωρείται πάνω από το χείλος του γκρεμού.

Οι νέοι θύματα του πελατειακού κράτους

Οι νέοι άνθρωποι υπήρξαν, για δεκαετίες, θύματα του πελατειακού κράτους. Και το πληρώνουν πολύ ακριβά, τώρα που έφτασαν σε μια ηλικία. Και πονάνε πιο πολύ, επειδή θεωρούν πως ό,τι έκαναν κατά το παρελθόν, το έκαναν για να εξασφαλίσουν μια καλή ζωή στους ίδιους και την οικογένειά τους.

Το πληρώνουν πολύ ακριβά, επειδή το παιδί τους, τώρα, ή τα εγγόνια τους καλούνται να πληρώσουν… το μάρμαρο!

Όπου κι αν πήγα, στη διάρκεια της προεκλογικής μου εκστρατείας, ήθελα να μεταφέρω τη δική μου πεποίθηση. Πως δεν πρέπει, ιδίως οι νέοι, να ψηφίζουν με αντάλλαγμα: «Αν με βοηθήσεις, θα σε βοηθήσω κι εγώ».

Επειδή ο τίμιος πολιτικός οφείλει να βοηθάει τους πολίτες που δοκιμάζονται και πάνω απ’ όλα τους νέους και τους άνεργους. Επειδή ο άνθρωπος που έχει συνείδηση, γνωρίζει πως η ομηρία πολιτών έγινε πια μπούμερανγκ και πως όσοι ακολουθούν τον ίδιο δρόμο των υποσχέσεων, κάνουν ένα εξακολουθητικό έγκλημα. Σπρώχνουν τη χώρα πιο βαθειά στο τέλμα.