Αναπαλαίωση, ανακαίνιση ή ... πραγματική ανανέωση ;

Προφανώς και το ερώτημα που εμπεριέχεται στον τίτλο, μπορεί να εκληφθεί ως ρητορικό, με την διάζευξη να παραπέμπει ενδεχομένως και σε ευκόλως εννοούμενη απάντηση. 

Όμως πόσες είναι οι φορές, που οι λέξεις που συνθέτουν αυτό το ερώτημα έχουν «φορεθεί» μέχρι σήμερα ως συνθήματα; 

Πόσες φορές πίσω από αυτά τα – πολλές φορές ψευδεπίγραφα – προεκλογικά «σλόγκαν» δεν κρύφτηκαν οι ομολογουμένως θαυμαστές, δυνατότητες αυτοσυντήρησης και επιβίωσης του λεγόμενου «παλαιού»; 

Είναι δεδομένο ότι οι πάντοτε επίκαιρες σε αυτού του είδους την χρονική συγκυρία, ενέργειες είναι εκείνες που δημιουργούν εν πολλοίς ένα «πέπλο» σύγχυσης σε ένα σώμα που πολλές φορές φαλκιδεύεται σε μία διαδικασία αποκωδικοποίησης των σκοπιμοτήτων των παραπάνω εννοιών.

Αυτή η παρωχημένη εικόνα ενισχύεται, όταν πολλοί εκ των διεκδικούντων την λαϊκή ετυμηγορία, τοποθετούν - αυτοπροσδιοριζόμενοι - εαυτούς μέσα σε ένα εκμοντερνισμένο «κάδρο» αναδιάταξης του αυτοδιοικητικού τοπίου. 

Βέβαια σε αυτό συνέβαλε και το κλίμα των παρελθόντων ετών, όπου λόγω του διακυβεύματος της πτώχευσης επικράτησαν τα αντανακλαστικά επιβίωσης της χώρας, με αποτέλεσμα να διασωθούν αρκετοί από τους «χρισμένους» αιρετούς. Αυτό δεν ήταν βέβαια και απαραίτητα κακό.

Όμως τι διάκριση πρέπει να γίνει σήμερα ανάμεσα σε αυτές τις χιλιοειπωμένες λέξεις και ποια σημεία χρήζουν επεξήγησης μέχρι να καταλήξει κανείς στην τελική επιλογή; 

Κατ’ αρχήν πρέπει να αποφευχθεί η αστοχία στη χρήση των λέξεων, η οποία και επιτείνει το αίσθημα σύγχυσης, κάνοντας ακόμη πιο δυσδιάκριτα τα όρια της ερμηνείας. Πολλές είναι οι φορές που χρησιμοποιείται η μία λέξη έναντι της άλλης.

Όμως σήμερα και ειδικά σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία, δεν είναι μείζον ζήτημα το να εστιάσει και να αναλωθεί κανείς στην γλωσσολογική ετυμολογία, όσο το να απαντήσει επαρκώς επί της ουσίας, κάνοντας σαφή και ξεκάθαρο τον προσανατολισμό του απέναντι στο αυριανό διακύβευμα.

Επομένως μίας και ο λόγος για αναπαλαίωση, για ανακαίνιση ή για  . . . πραγματική ανανέωση, τότε καλό είναι να απαντηθεί από τους διαγκωνίζοντες και διαγκωνιζόμενους το τι από όλα αυτά θέλουν να κάνουν με το «οικοδόμημα» που λέγεται αυτοδιοίκηση. 

Πρέπει να συντηρηθεί και να αναστυλωθεί, χωρίς να επιχειρηθούν ανατροπές; 

Να επανατοποθετηθεί πρόχειρα φορώντας απλά τον «μανδύα» του καινούργιου, μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθούν επικοινωνιακές ανάγκες ή . . . να απεμπλακεί διά παντός από τις παθογένειες των παρελθόντων ετών, να αφυπνιστεί και να πατήσει στις «ράγες» της σύγχρονης εποχής;

Στην αυτοδιοίκηση, όπως και στην πολιτική μία από τις κινητήριες δυνάμεις που αποτελούν «φρένο» στην στασιμότητα, είναι η βούληση των προσώπων για πραγματική ανανέωση.  

Ένα βασικό προαπαιτούμενο για αυτή είναι η διαμόρφωση της νέας αυτοδιοικητικής ανθρωπογεωγραφίας με νέα πρόσωπα κι όχι ανθρώπους που χρησιμοποιούν την έννοια ανανέωση ως φύλλο συκής. 

Η ανάδειξη νέων προσώπων, μέσα από μία ανοικτή και συμμετοχική διαδικασία με χαρακτηριστικά «κοινωνικής όσμωσης», που θα αξιοποιεί το κεφάλαιο της κοινωνίας των πολιτών, διαφαίνεται ως το μόνο μέσο για την επίτευξη της.

Όλα κρίνονται από το προφίλ των ανθρώπων που θα πλαισιώσουν την εκάστοτε πρόταση. Από το σύνολο που σκοπεύει να ταχθεί στην προσπάθεια υλοποίησης της, από τα ειδικά χαρακτηριστικά τους, τη διαδρομή - καθ’ ότι ουδείς είναι πολιτικά «πρωτόπλαστος» - και κυρίως τις αληθινές επιδιώξεις τους. 

Μπορεί να υπάρχουν θεωρίες, ιδέες, προτάσεις και λύσεις, που κληροδοτούν στο μέλλον την παρακαταθήκη μίας πολύτιμης εμπειρίας. Αλλά σήμερα κάποιος πρέπει να τα κάνει πειστικό και κατανοητό λόγο, κείμενο παρακίνησης και έμπνευσης, φρέσκια δημόσια παρουσία και κυρίως στρατηγική που κινεί τα πράγματα προς μία κατεύθυνση κοινωνικής ευημερίας. 

Η κλεψύδρα του χρόνου από καιρό μετράει αντίστροφα και λίαν συντόμως πρέπει να δούμε τις πρώτες απαντήσεις.

Θοδωρής Π. Δημόπουλος

* Ο Θοδωρής Δημόπουλος είναι Κοινωνικός Λειτουργός, Μεταπτυχιακός Φοιτ., Τμ. Οικον. Επιστ. του Πανεπιστημίου Πειραιώς στη Διοίκηση της Υγείας, και τ. Αν. Μέλος του Δ.Σ. του Γ.Ν. Λαμίας.