Το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών για το σχολικό εκφοβισμό

Στη Χαλκίδα, στις 26 Φλεβάρη 2014, έγινε ημερίδα για την Ενδοσχολική Βία και το Σχολικό Εκφοβισμό. Εκπροσωπώντας το Σύλλογο Δασκάλων και Νηπιαγωγών Χαλκίδας μίλησε η εκλεγμένη στο Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου(με το ψηφοδέλτιο που στηρίζει το ΠΑΜΕ)  δασκάλα Άννα Γαλανού. Η ομιλία της με τίτλο «Σχολικός εκφοβισμός -αιτίες και τρόποι αντιμετώπισης» έχει ως εξής:

«Την τελευταία τριετία  εμείς οι εκπαιδευτικοί, αλλά και οι γονείς και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι έχουμε κατακλυστεί από  σωρεία πληροφοριών σχετικά με ένα νέο για την Ελλάδα φαινόμενο που τείνει,  λένε, να πάρει τα χαρακτηριστικά «πανδημίας». Πρόκειται για το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού/ενδοσχολικής βίας σε μια  ελεύθερη μεταφορά του όρου «bullying», που υπάρχει στην ορολογία σε χώρες του εξωτερικού και που σε ακόμα πιο ελεύθερη μετάφραση θα μπορούσαμε να αποδώσουμε ως «νταηλίκι» ορισμένων μαθητών προς συμμαθητές τους. Μετά τον ορισμό της 6^ης Μάρτη ως «Πανελλήνιας Ημέρας Κατά της Βίας στο Σχολείο» το Υπουργείο παιδείας, ήρθε τώρα να στήσει το «Παρατηρητήριο για την πρόληψη της Σχολικής Βίας και του Εκφοβισμού», με την προοπτική να υπάρξει ένα αντίστοιχο Παρατηρητήριο σε κάθε Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης, σε κάθε Νομό και κατ’ επέκταση σε κάθε σχολείο. Γι’ αυτό κάλεσαν το κάθε σχολείο να ορίσει έναν υπεύθυνο «σχολικής βίας».

Οι αρμοδιότητες του υπεύθυνου (προς το παρόν) είναι να καταγράφει κάθε μήνα όλα τα περιστατικά «βίας» στο σχολείο και να τα στέλνει στην Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης. Επιπλέον κάθε σχολείο κάθε μήνα καλείται να οργανώνει ενδοσχολικές δράσεις «για την αντιμετώπιση της βίας» σε συνεργασία με τους γονείς, με το Δήμο και την Περιφέρεια, με ΜΚΟ, με την εκκλησία, με διάφορους φορείς, ακόμα και με την αστυνομία. Πιθανόν αργότερα και με επιχειρηματικούς ομίλους.

Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, ενεργό ρόλο παίζουν και τα αστικά ΜΜΕ. Από τη μία ως εν δυνάμει φορείς υλοποίησης προγραμμάτων. Από την άλλη, όλη αυτή την περίοδο, συντονισμένα, κατακλύζονται τα τηλεοπτικά προγράμματα από εκπομπές, ρεπορτάζ, ντοκιμαντέρ, ειδήσεις, ακόμα και σίριαλ, τα οποία προβάλλουν ως ζήτημα αιχμής τη λεγόμενη «ενδοσχολική βία».

Στη βάση των νέων αυτών εξελίξεων, λοιπόν, δεν μπορούμε να αποφύγουμε τη διατύπωση σημαντικών, κατά την άποψή μας, προβληματισμών.

1.    Πρώτα απ’ όλα, καμία επιστημονική έρευνα στη χώρα μας όταν μάλιστα δεν έγινε καμιά τέτοια από τον κατεξοχήν ερευνητικό φορέα, το ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο, δεν δείχνει ότι υπάρχει οξυμμένο πρόβλημα βίας στα σχολεία. Οι παρουσιάσεις που γίνονται από τους Δ/ντές Εκπ/σης και τους Σχολικούς Συμβούλους, δε στηρίζονται σε καμία επιστημονική έρευνα, παρά σε εικασίες ή στοιχεία που προέρχονται από την ΕΕ, τον ΟΟΣΑ ή τις ΗΠΑ. Ακόμα και τα όποια στοιχεία δημοσιεύονται τελευταία, αναφέρονται σε μια – δυο έρευνες (άγνωστου φορέα, αξιοπιστίας και εγκυρότητας) οι οποίες αναπαράγονται ξανά και ξανά από τα ΜΜΕ. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2001 «στη σύνοδο του ΟΟΣΑ οι Αμερικάνοι αντιπρόσωποι πίεζαν τους υπόλοιπους, να μπει καθήκον προς όλες τις χώρες για την αντιμετώπιση του προβλήματος του «σχολικού εκφοβισμού», με μέτρα όπως … ανιχνευτές μετάλλου στα σχολεία, κάμερες σε όλες τις τάξεις, σεκιούριτι κλπ.

Αλήθεια : σ΄ αυτές τις χώρες  που γενήθηκαν αυτές οι θεωρίες, λύθηκε τίποτα; Ή μήπως εκεί είναι που οι μικροί μαθητές μπαίνουν μέσα στα σχολεία με όπλα και σκοτώνουν  καθηγητές και συμμαθητές; Εκεί που σε κάθε γωνία του δρόμου, του σχολείου, της επιχείρησης, υπάρχει και μια κάμερα παρακολούθησης, μήπως λύθηκε η εγκληματικότητα; Ή μήπως εκείνες οι χώρες είναι οι πρωταθλήτριες στο έγκλημα και στη βία; Μπορούμε να διαβεβαιώσουμε όσους ειλικρινά ανησυχούν: ότι τα σχολεία στην Ελλάδα  δεν έγιναν ακόμα «Χάρλεμ» και «Σικάγο». Οι εικόνες δεν θυμίζουν τα κολέγια που παρουσιάζονται στις χολιγουντιανές ταινίες, εκείνες που υποψιαζόμαστε ότι έχουν κατά νου οι λάτρεις των διαφόρων αγγλοσαξονικών και άλλων μοντέλων στην εκπαίδευση και οι λοιποί αμερικανόθρεφτοι. Το παραδέχονται εξάλλου έμμεσα και οι ίδιοι όταν λένε ότι στα ελληνικά σχολεία η βία εκδηλώνεται κυρίως... λεκτικά!

2 Στην έννοια της «σχολικής βίας» «χωράνε τα πάντα». Και μόνο ο ορισμός που δίνεται για το φαινόμενο αυτό γεννάει ερωτηματικά: «Η βία μεταξύ των μαθητών ή σχολικός εκφοβισμός είναι η εσκεμμένη, απρόκλητη, αδικαιολόγητη και επαναλαμβανόμενη επιθετική συμπεριφορά από μαθητές σε συμμαθητές τους, με στόχο να προκαλέσει φόβο, ανησυχία, σωματική και ψυχική οδύνη, ή ακόμη να οδηγήσει σε ένα όφελος, όπως ευχαρίστηση, κοινωνικό κύρος ή ένα υλικό απόκτημα. Παίρνει ποικίλες μορφές, όπως ο σωματικός και ο λεκτικός εκφοβισμός, ο έμμεσος εκφοβισμός (π.χ., διάδοση ψευδούς φήμης), ο φυλετικός/ρατσιστικός, ο σεξουαλικός, ο ηλεκτρονικός (μέσω κινητού τηλεφώνου και διαδικτύου) εκφοβισμός, η κλοπή και καταστροφή προσωπικών αντικειμένων, η απειλή και ο εξαναγκασμός, καθώς και ο κοινωνικός αποκλεισμός». Ορισμός - ομπρέλα δηλαδή, κάθε άλλο παρά επιστημονικός (πόσο επιστημονικός είναι ένας ορισμός που χαρακτηρίζει την - οποιαδήποτε - συμπεριφορά ως «αδικαιολόγητη», δηλαδή χωρίς αιτίες; `Η που βρίσκει τον κοινωνικό αποκλεισμό να οφείλεται στο... «νταηλίκι» των συμμαθητών;). Ορισμός που τα χωράει όλα και τίποτα, ανάλογα με το τι ο καθένας καταλαβαίνει ή καλύτερα τι θέλει να καταλάβει.

Για να κατανοήσει κανείς πόσο - εσκεμμένα - προβληματικός και θολός είναι ένας τέτοιος ορισμός, ας σημειώσουμε εδώ πως, όπως μας ενημερώνει το ίδιο το «Δίκτυο κατά της βίας στο σχολείο», «τα περιστατικά ενδοσχολικής βίας και εκφοβισμού εκδηλώνονται με μεγαλύτερη συχνότητα στο δημοτικό και το γυμνάσιο και μειώνονται στο λύκειο»! Ίσως, βέβαια, εδώ να βρήκαμε τη μοναδική απόδειξη της θεωρίας ότι ο άνθρωπος «είναι από τη φύση του κακός» και τον... εξημερώνει η καπιταλιστική κοινωνία και το αστικό σχολείο...

Κάποιος καλοπροαίρετος άνθρωπος μπορεί βέβαια να αναρωτηθεί: Εκεί που υπάρχει καπνός δεν υπάρχει και φωτιά; Δεν υπάρχουν φαινόμενα μέσα στα σχολεία, μαθητών που πουλάνε συστηματικά νταηλίκι απέναντι στους πιο αδύναμους ή ευαίσθητους συμμαθητές τους, που τραμπουκίζουν; Όπου υπάρχουν τέτοια προβλήματα δεν επηρεάζουν και τον ψυχισμό κάποιων παιδιών που σ' αυτές τις ηλικίες ακόμα διαμορφώνονται, είναι πιο ευαίσθητα, παίρνουν τα πράγματα περισσότερο «τοις μετρητοίς»; Δεν πρέπει κάτι να γίνει για όλα αυτά; Ναι, υπάρχουν τέτοια προβλήματα. Και για όσους δεν το ξέρουν, στις περισσότερες περιπτώσεις οι μαθητές, οι δάσκαλοι, οι γονείς είναι παραπάνω από ώριμοι και ικανοί να τα λύνουν μόνοι τους, με όμορφο παιδαγωγικό  τρόπο, χωρίς την ανάγκη των διαφόρων καλοθελητών, ΜΚΟ, του υπουργείου κλπ

Όποιος θυμάται τα δικά του μαθητικά χρόνια αναρωτιέται: Αν αυτά που κάνουν σήμερα τα παιδιά μας συνιστούν «παραβατικότητα» ή «βία» και δικαιολογούν σεμινάρια, ΜΚΟ, προγράμματα, νέες οργανώσεις καταστολής στα σχολεία, ποινικοποίηση (και κυρίως πακτωλό χρημάτων για την προώθηση αυτών των προγραμμάτων), τότε εμάς τι έπρεπε να μας είχαν κάνει; Να μας έστελναν στο αναμορφωτήριο όλους μαζί; Ή, ακόμα καλύτερα στον Καιάδα;

3 Είναι ξεκάθαρο, και θα το αποδείξει και η σημερινή εκδήλωση, ότι ακόμη κι αν δεχτούμε ότι η ενδοσχολικη βία είναι πλέον μια συχνή πραγματικότητα, σκόπιμα δεν αναζητούνται τα   αληθινά αίτια της  δημιουργίας της, Κι αυτό εκτός από το ό,τι είναι αντιεπιστημονικό εμποδίζει την ουσιαστική αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού  στη ρίζα του.

Τα αληθινά αίτια δημιουργίας, διατήρησης και αναπαραγωγής  και της ενδοσχολικής βίας βρίσκονται στις καταστατικές αρχές λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος. Ενός συστήματος που εδραιώνεται στη βία και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ενός συστήματος που γεννά οικονομικές κρίσεις και ευθύνεται απόλυτα για τη γενικευμένη παθογένεια σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Ενός συστήματος που φροντίζει να αντανακλά τις αξίες του και σε επίπεδο σχολείου, στο οποίο καλλιεργούνται οι αρχές του ατομικισμού, του προσωπικού κέρδους και της ιδιοτέλειας, όπου επίσης προάγεται ο άκρατος ανταγωνισμός και η ωφελιμιστική προοπτική, η τάση για κυριαρχία πάνω σε άλλους ανθρώπους, που καλλιεργεί αντιλήψεις όπως: «ο θάνατός σου η ζωή μου», «μην είσαι χαζός, πάτα επί πτωμάτων αν χρειαστεί» κτλ.

Γιατί πολύ απλά το αστικό σχολείο, ως μηχανισμός για την αναπαραγωγή της αστικής ιδεολογίας, με ό,τι προβιά κι αν εμφανίστηκε κατά καιρούς, ποτέ δεν παραιτήθηκε από την προσπάθεια για την ιδεολογική χειραγώγηση των μαθητών, αλλά και την καταστολή του όποιου ριζοσπαστισμού. Και… «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος».

4 Είναι προκλητικό! Η βία - κατ' αυτούς - εντός και εκτός σχολείου  να θεωρείται και να αντιμετωπίζεται ως ζήτημα... ψυχικής υγιεινής, όπως φταίει και για την τραγική κατάσταση στο σπίτι των λαϊκών οικογενειών η... κακή ψυχολογία και ότι δεν βλέπουν το ποτήρι της εξαθλίωσης «μισογεμάτο». Τα τελευταία τέσσερα  χρόνια δε της κορύφωσης της καπιταλιστικής κρίσης, μάθαμε ότι μέχρι και οι αγορές δεν κινούνται με βάση το κέρδος των καπιταλιστών, αλλά με βάση την... ψυχολογία.

Αντιλαμβανόμαστε ότι στους απολογητές του βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος, είναι δύσκολο να μιλήσουν για τις πραγματικές αιτίες των κοινωνικών φαινομένων, να μιλήσουν δηλαδή για τον καπιταλισμό που παρασάπισε, αναδίνει μπόχα από κάθε του πόρο, δεν παίρνει από μπαλώματα και πρέπει να ανατραπεί. Είναι όμως ύπουλο να μετακυλύουν και από αυτό το κανάλι την ευθύνη στους ίδιους τους εργαζόμενους γονείς, στις φτωχές λαϊκές οικογένειες Να προσπαθούν να τους πείσουν ότι είναι και αυτοί συνένοχοι για την αθλιότητα. Διαβάζουμε για παράδειγμα στην έκδοση «Ομαδική βία και επιθετικότητα στα σχολεία»: «Στην πραγματικότητα τα παιδιά δεν απειλούνται τόσο από τη βία που προέρχεται από συνομηλίκους τους, όσο από την αδυναμία των ενηλίκων να τους παρέχουν την απολύτως αναγκαία για την ομαλή ανάπτυξή τους παρουσία, συμμετοχή, υποστήριξη και διαπαιδαγώγηση στη ζωή τους».

Με δυο λόγια, για το ότι το αστικό σχολείο πνίγει τα παιδιά της εργατικής τάξης, διαιωνίζει τη φτώχεια και την εκμετάλλευση, την αμορφωσιά, για το μαύρο μέλλον που περιμένει τα παιδιά των εργαζόμενων, για τη βία, «φταίμε όλοι», και περισσότερο οι γονείς που δεν φροντίζουν τα παιδιά τους, που τα παραμελούν και γι' αυτό πρέπει να 'χουν τύψεις. Η θέση αυτή καταλήγει και σε κάτι ακόμα: Αν ο εργαζόμενος, ο γονιός συνειδητοποιήσει ότι κάτι πρέπει να κάνει για την κατάσταση τη δική του και των παιδιών του, για να μην καταδικαστούν αιώνια στη ζωή κόλαση που τους οδηγούν οι καπιταλιστές, τότε καλύτερα να πάει... στον ψυχίατρο για grouptherapy (ομαδική ψυχοθεραπεία) και για «να ψάξει το πρόβλημα μέσα του», και όχι στους συναδέλφους και στο σωματείο, για να παλέψει μαζί με τους ανθρώπους της τάξης του, για τη ζωή που του αξίζει και του την κλέβουν.

Εκεί βέβαια που η υποκρισία και ο φαρισαϊσμός του υπουργείου και των υπόλοιπων ανεβαίνει σε νέα επίπεδα, είναι όταν προσπαθούν να παρουσιάσουν τις φιέστες ενάντια στην «ενδοσχολική βία» ως τμήμα της «Αγωγής Υγείας» που έχει, λένε, ως στόχο «την εφαρμογή, παρακολούθηση και εξάπλωση των προγραμμάτων Αγωγής Υγείας στα σχολεία Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης όλης της χώρας»! Ακόμα κι αν παραβλέψει κανείς το πολύ απλό, ότι η ψυχική υγεία δεν έχει σε τίποτα να κάνει - και πόσο μάλλον δεν εξασφαλίζεται - με το «σαβουάρ βιβρ» και με το να μεγαλώνουν τα παιδιά μέσα σε δοκιμαστικούς σωλήνες, γιατί αν τάχα ακούσουν καμιά βρισιά θα χαλάσει το «φενγκ-σούι» (αλήθεια, πόση η υποκρισία όλων αυτών που έχουν για πολιτισμό τους τα μεσημεριανάδικα της κλειδαρότρυπας, τις ταινίες και τα βιντεοπαιχνίδια των διαφόρων μακελάρηδων!). Ακόμα λοιπόν κι αν κάποιος τα προσπεράσει όλα αυτά, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί: Για ποια υγεία των μαθητών και των λαϊκών οικογενειών μιλάνε αυτοί που διέλυσαν και εμπορευματοποίησαν το όποιο σύστημα Υγείας και Πρόνοιας είχαν κατακτήσει οι εργαζόμενοι τα προηγούμενα χρόνια και δεκαετίες; Που αφήνουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, άνεργους και τα παιδιά τους ανασφάλιστους και ξεκρέμαστους, στο έλεος της τύχης, να παρακαλάνε να μην αρρωστήσουν, γιατί δεν θα μπορούν να πληρώσουν για ένα αγαθό όπως είναι η υγεία; Αφού τόσο νοιάζονται για την υγεία των μαθητών, γιατί δεν υιοθετούν τα αιτήματα  του λαϊκού κινήματος για σχολικό γιατρό σε κάθε σχολείο, για πλήρη ασφάλιση και αποκλειστικά δημόσιες δωρεάν παροχές Υγείας σε όλους τους μαθητές;

Ρητορικό το ερώτημα, όταν αναφέρεται σε εκείνους που με την πολιτική τους αποφασίζουν και διατάζουν για λογαριασμό των ντόπιων και ξένων κεφαλαιοκρατών. Αυτών, των «κοινωνικών εταίρων» (βιομήχανων, εφοπλιστών, τραπεζιτών, μεγαλεμπόρων κλπ) Ρητορικό, όταν απευθύνεται σ’ αυτούς που έχουν συμφέρον να υπάρχουν παιδιά που πηγαίνουν νηστικά στο σχολείο, να υπάρχουν γονείς άνεργοι,  να δουλεύουν μέρα και νύχτα και να μην τα βγάζουν πέρα, ή να καταδικάζονται οι σημερινοί μαθητές να δουλέψουν αύριο για 400 ευρώ το μήνα, ήλιο με ήλιο.

Ρητορικό το ερώτημα και για τους θιασώτες της ναρκω-κουλτούρας που την ίδια ώρα που τάχα «νοιάζονται» για την «ενδοσχολική βία», την ίδια ώρα φέρνουν νομοσχέδια για τη νομιμοποίηση και την απελευθέρωση της διακίνησης των ναρκωτικών, υπερασπιζόμενοι το «δικαίωμα των νέων στην αυτοπροσβολή», δηλαδή στην αυτοκτονία! Που την ίδια ώρα κλείνουν τα μάτια ή και ανέχονται συνδέσμους ομάδων και συμμορίες τύπου Χρυσής Αυγής με  τις εγκληματικού χαρακτήρα «σχολές διάπλασης των νέων» οι οποίες, βεβαίως, αν εδραιωθούν και επεκταθούν, προδιαγράφουν με μαθηματική ακρίβεια το στραγγαλισμό κάθε έννοιας ανθρωπισμού και δημοκρατίας, αλλά και τον κίνδυνο πολλαπλασιασμού κρουσμάτων σχολικού εκφοβισμού, που θα έχουν πλέον, φανερά και απροκάλυπτα, αποδέκτες παιδιά μεταναστών ή παιδιά με αναπηρίες ή παιδιά με οποιοδήποτε άλλο διακριτό γνώρισμα, που θα τα καθιστά εν δυνάμει στόχο σε αλλόκοτους νεοναζί συμμαθητές τους. Ρητορικό το ερώτημα γι αυτούς που αποθεώνουν από τις μικρές ηλικίες την ανεξέλεγκτη  χρήση του διαδικτύου, δίνοντας βορά τη νεολαία μας στη βία, στην πορνεία και σε χίλιους δυο άλλους κινδύνους(παρά και ενάντια στις επίσημες αναλύσεις διεθνών παραγόντων και επιστημονικών οργανισμών που λένε ότι η κατάλληλη ηλικία για τη χρήση υπολογιστών είναι τα 14 χρόνια.  Ρητορικό το ερώτημα για τους δεκάδες χορηγούς της ΕΨΥΠΕ(Εταιρεία Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης Παιδιών και Εφήβων), που καθημερινά απολύουν εργαζομένους τους, μειώνουν τους μισθούς των γονιών, οδηγούν τις οικογένειες στα όρια της εξαθλίωσης και μετατρέπουν τη ζωή των παιδιών στην κόλαση.  Κι απ την άλλη γίνονται χορηγοί και δωρητές σε τέτοια προγράμματα.

5) Είναι σήμερα ο λεγόμενος «σχολικός εκφοβισμός» το πιο σημαντικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά μας στα σχολεία;  Γιατί έρχεται τώρα το θέμα αυτό ;

Την ώρα που τα σχολεία δεν έχουν λεφτά και εκπαιδευτικούς (περάσαμε τη μισή σχολική χρονιά και μετράμε δεκάδες κενά εκπαιδευτικών)που οι οικογένειες πασχίζουν «με νύχια και με δόντια» να τα βγάλουν πέρα, με την ανεργία να χτυπάει κόκκινο, τη φτώχεια, την ανέχεια, αυτή είναι άραγε η πιο κατάλληλη στιγμή να μιλήσουμε για το «σχολικό εκφοβισμό»; Ή μήπως θα ήταν προτιμότερο να συζητάμε πώς θα εξασφαλίσουμε σ΄ όλα τα παιδιά του σχολείου θέρμανση, εμβολιασμό και φαΐ, αφού υπάρχουν παιδιά στα σχολεία μας που δεν έχουν τίποτα απ’ αυτά; Μήπως θα έπρεπε να συζητάμε πώς να γίνει πιο μικρή η τάξη; Πώς θα αλλάξει το περιεχόμενο και η δομή των σχολικών προγραμμάτων  που με τη διαθεματική θολούρα, αντί να μορφώνονται οι μαθητές, καταρτίζονται και μάλιστα πανάκριβα από τις φορολεηλατημένες τσέπες των γονιών τους, έτσι ώστε να γίνουν ό δούλοι του 21^ου αιώνα;

Θέλουν να βάλουν στα κάγκελα μαζί με τα σχολεία και τα μυαλά των μαθητών και των εκπαιδευτικών. Προβλέπουν τις  συνέπειες της εκπαιδευτικής πολιτικής τους, αυτής της πολιτικής που αντιγράφουν από άλλες χώρες. Kαι περιμένουν τις αντιδράσεις απ’ αυτή την πολιτική και συνολικά την αντίδραση και των παιδιών μας από την κρίση. Θέλουν σιδερόφρακτα σχολεία, με κάμερες, με ασφαλίτες, με «δημιουργία κινητής μονάδας αντιμετώπισης περιστατικών σε σχολεία και στη λειτουργία ειδικής γραμμής υποστήριξης για εκπαιδευτικούς». Αφού εκεί που εφαρμόστηκαν όλα αυτά τα μέτρα κι αυτή η εκπαιδευτική πολιτική που ακολουθούν – αντιγράφουν (ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, κλπ) αυξήθηκε η νεανική παραβατικότητα κι η βία στα σχολεία, προβλέπουν ότι το ίδιο θα γίνει κι εδώ. To «Σχολείο ΑΕ» που λειτουργεί σαν εταιρεία, το σχολείο των χορηγών, το σχολείο που θέλει το μαθητή «πελάτη» και το δάσκαλο «πλασιέ», ποτέ δε θα γίνει αποδεκτό στη συνείδηση των μαθητών, γονιών και εκπαιδευτικών. Οπότε το σύστημα παίρνει τα μέτρα του. Μέτρα καταστολής, απέναντι σε κάθε πιθανή αντίδραση μαθητών, εκπαιδευτικών και γονιών.

• Έρευνα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου το 2000, έλεγε ότι τα μεγάλα σχολεία οδηγούν στην αύξηση της ενδοσχολικής βίας και της «συμμοριοποίησης». Παρ όλα αυτά προχώρησαν και συνεχίζουν ακόμα σε  συγχωνεύσεις σχολείων, που οδηγούν σε σχολεία μαμούθ, τύπου Γκράβας. Με δασκάλους περιπλανώμενους, με εκατοντάδες μαθητές στοιβαγμένους σε μεγάλα τμήματα. Σχολεία όπου δε χωρά η προσωπική σχέση κι η ευαισθησία, αλλά χωράνε οι χορηγοί κι οι εταιρείες που ήδη αλωνίζουν.
• Έρευνα, των Πορτογάλων Εκπαιδευτικών, συνδέει τη σχολική απόρριψη, την κοινωνική περιθωριοποίηση και την – κατά συνέπεια – αύξηση της νεανικής βίας, με όλο το οικοδόμημα του «νέου σχολείου» και κυρίως με τις «νέες παιδαγωγικές» μεθόδους τους (διαφοροποίηση προγράμματος, κατηγοριοποίηση και άρα γκετοποίηση σχολείων, ομαδοσυνεργατική διδασκαλία, ευέλικτη ζώνη  κλπ).

6  Η περίοδος και ο χρόνος που η κυβέρνηση, με τις οδηγίες της ΕΕ (μιας και υπάρχει και ΕυρωΕνωσιακό δίκτυο για τη «σχολική βία»), επιλέγει να φέρει το ζήτημα, μας δημιουργεί επιπλέον επιφυλάξεις.

Υπάρχει η δυνατότητα τα περιστατικά που καταγράφονται σε κάθε σχολική μονάδα, στην πορεία υλοποίησης του προγράμματος να συνδέονται και με τα δεδομένα του myschool, πράγμα που σημαίνει ότι το «φακέλωμα» για τους μαθητές μας θα ξεκινάει από το νηπιαγωγείο.

Είναι βέβαιο ότι τα στοιχεία που θα μαζεύονται μπορούν εύκολα να συνδεθούν με την αξιολόγηση που προωθείται. Τα σχολεία θα χωρίζονται σε «εγκληματικά» και «πειθαρχημένα», άρα κατ’ επέκταση και οι εκπαιδευτικοί θα αξιολογούνται και από αυτό το δείκτη και οι μαθητές αντίστοιχα. Και προφανώς διαφορετικό πρόγραμμα θα ακολουθεί ένα σχολείο από το άλλο, στη λογική να λύσουν το πρόβλημα.

Επίσης, ανοίγει μία ακόμα πόρτα για την εισροή των επιχειρηματικών ομίλων στα σχολεία, μιας και όπως αναφέραμε αρχικά, τόσο στις δράσεις που καλούνται τα σχολεία να υλοποιήσουν, όσο και στις ομάδες υποστήριξης των παρατηρητηρίων, εμπλέκονται διαφόρων ειδών φορείς (ΜΚΟ, ΜΜΕ, δήμοι, περιφέρειες, η εισαγγελία ανηλίκων, η αστυνομία, η εκκλησία κτλ).

Ως εκπαιδευτικοί πρέπει να μας ανησυχήσει ο ρόλος που μας επιφυλάσσουν με αφορμή και το ζήτημα της «σχολικής βίας». Θέλουν εκπαιδευτικούς «παιδονόμους», μαθητές «χαφιέδες», γονείς «συνένοχους» και σχολείο ταξικά διαφοροποιημένο ανοιχτό σε κάθε λογής φορέα (δημόσιο ή ιδιωτικό).

·         Καθήκον μας είναι να καταγγείλουμε τη κρατική βία του αστικού κράτους η οποία στερεί το ψωμί και τη ζεστασιά από τους μαθητές μας και τις οικογένειές τους. Που τους στερεί την ικανοποίηση των αναγκών τους. Που στέλνει τους μαθητές που διεκδικούν τα δικαιώματά τους στα μαθητοδικεία και τους εργαζόμενους στα δικαστήρια. Που στέλνει τα ΜΑΤ σε απολυμένους και απεργούς. Που καταγγέλλει τη «βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» (ταυτίζοντας έτσι τις εγκληματικές οργανώσεις με το εργατικό και λαϊκό κίνημα) και την ίδια στιγμή οι αστικές κυβερνήσεις, μαζί με την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, συμμετέχουν σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους σκοτώνοντας ή σακατεύοντας εκατομμύρια παιδιά!

·         Καθήκον μας είναι να σταθούμε πλάι στους μαθητές μας και τις οικογένειές τους, που πλήττονται το ίδιο με εμάς τους εκπαιδευτικούς, και σε συμμαχία μαζί τους να παλέψουμε ενάντια στο «νέο» σχολείο της ημιμάθειας, της Ε.Ε. και των επιχειρήσεων και να διεκδικήσουμε το σχολείο και την κοινωνία των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.»

Για την ανδημοσίευση: ΠΑΜΕ Εκπ/κών Φθιώτιδας

ΛΑΜΙΑ                                 2   Μάρτη  2014