Η μάχη στη πολιτική αρένα

Η Ελλάδα του σήμερα παραμένει  στο χείλος του γκρεμού. 

Μια χώρα χρεωκοπημένη με ενάμισι εκατομμύρια ανέργους και τρία εκατομμύρια του πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας. Με πολίτες να περιμένουν στη ουρά για τα συσσίτια της ντροπής. Με εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες να μην έχουν πρόσβαση στη κοινωνική ασφάλιση. Με την μεσαία τάξη να εξαφανίζεται. 

Οι Έλληνες όμως, δεν μπορούν να εξαρτώνται από την φιλανθρωπία ή τον φαρισαϊσμό κάποιων, που θέλουν να διαφημισθούν ή να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη.

Αυτό  που παρακολουθούμε στη Ελλάδα του σήμερα, είναι η λογική του παραλόγου. Ζούμε τη λογική των συντεχνιών, το κομματικό πεζοδρόμιο, που με το λαϊκισμό και την βία, να έχει γίνει πλέον κομμάτι της καθημερινότητα μας. Οι πολίτες είναι φυσικό να διεκδικούν το δικαίωμα για δουλειά και οι άνεργοι το δικαίωμα να ζήσουν. Η ανικανότητα όμως και ο λαϊκισμός είναι οι δύο σύγχρονες πληγές της Ελλάδας. Σήμερα ζούμε την απόλυτη επικράτησή τους.

Βλέπουμε πολιτικούς να παλεύουν για την κατάληψη και τη νομή της εξουσίας με ξύλινο λόγο και ανύπαρκτα επιχειρήματα. Άλλους δε με λαϊκίστικο πολιτικό λόγο, να προσπαθούν να ερεθίσουν τα πατριωτικά αντανακλαστικά των Ελλήνων, για να καλλιεργήσουν τον φανατισμό, το διχασμό και την εκδίκηση για να κεφαλοποιήσουν πολιτικά, τον πόνο και την φτώχεια των πολιτών. Με όπλο την δήθεν καλλιέργεια του εθνικού μας τσαμπουκά, μας οδηγούν μαθηματικά, σε μεγαλύτερη φτώχεια και απομόνωση. Η κοινοβουλευτική διαδικασία με τις πεζοδρομιακές συμπεριφορές κάποιων, οδηγεί στη απαξίωση το κοινοβούλιο και τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Η απορία μου είναι, εάν κάποιοι επιθυμούν να κυβερνήσουν μια κατεστραμμένη χώρα. Από την συμπεριφορά τους όμως φαίνεται, ότι αυτό δεν τους ενδιαφέρει. Γνωρίζουν όλοι τους ότι η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει. Κανένας όμως δεν κάνει τίποτα για να την αλλάξει, γιατί όλοι φοβούνται το πολιτικό κόστος. Αυτή η πελατειακή σχέση των πολιτικών με τους πολίτες, ήταν καταστροφή της Ελλάδας. Σήμερα όμως ζούμε την απόλυτη καταστροφή και το να επιμένουν ακόμη, αυτό πλέον είναι επικίνδυνη εμμονή.

Μέσα στην εθνική απογοήτευση, οι δυνάμεις τις κεντροδεξίας  οφείλουν να  τολμήσουν και  να μιλήσουν  με καθαρά λόγια, χωρίς λαϊκισμούς, με σαφές ευρωπαϊκό στίγμα. Να τηρήσουν  μια υπεύθυνη εθνική στάση σε όλα τα θέματα. Με αίσθημα ευθύνης, χωρίς υπερβολές και ξύλινα λόγια, αλλά με ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες προτάσεις, να μπουν στη πολιτική αρένα χωρίς ενοχές και περιορισμούς.