«ΤΑ …ΘΗΛΥΚΑ».-«Περιοδολόγηση στο ρεμπέτικο» .Νο 12.-

                                   «Ο έρωτας είναι θεριό

                                             κι’ αμα δεν τον μερώσεις.

                                             Μην τύχει και ξεγελαστείς

                                             τη χέρα να του δώσεις.

                                                                   #

                                             Με τους βοριάδες χάνεται

                                              και με το κύμα φτάνει.

                                              Ποιός εχει δεί τον έρωτα

                                              σ΄απάνεμο λιμάνι;».-

                                 (Κρητορεμπέτικη ,μαντινάδικη ρίμα .Γιαλαύτης)

     Η γυναίκα στην παρέα είναι στολίδι.Παίζει,τραγουδά η ακούει,

παραμένει  γλυκό  μυστήριο .Δυναμική  σαν  παρουσία , με συναί

σθημα  ισχυροποιημένο –εξακριβωμένα υψηλότερου βαθμού από

του αρσενικού-  και άφατη  ευαισθησία, σε  συγκινεί, σε…μαγεύει..

Σχεδόν , όπως παντού , δεν κάνει  λάθη.Η γυναίκα στην έκφραση

είναι υπερήφανη , εξαίρετη. Κατέχει απόλυτα το πώς, το  γιατί και

το  πότε.«Συγγνωστή  πλάνη» εδώ  δεν υπάρχει. Στη μουσική  δια

δρομή σε θέλει …συνταξιδιώτη. Αν την υποτιμησεις, πάει,…το΄χα

σες.

  

   Στην παρείστικη μουσική  σου «εχει βγάλει …ταυτότητα».Λίγο

να  σε  γνωρίσει σου «βγάζει  ακτινογραφία», σου«παίρνει  μέτρα

με  τη  μία». Γι’αυτό  σου  αρέσει ,δεν σου αρέσει ,καλά θα κάνεις

να την ακούσεις.Στην παρέα η γυναίκα είναι φάρμα

κο που πρέπει να το πάρει κανείς στη σωστή… δόση.Αν το πά

ρεις παραπάνω τρελλαίνεσαι ,κι’ αν παρακάτω…χάνεσαι.

     Στο κάδρο της μουσικής παρέας ορίζει τον εαυτό  της σε θέση

ιδιαίτερη, περίοπτη.Σίγουρη ότι  το… «κατέχει», ό,τι έχει μουσικά

να στο  πεί θα στο πεί. Είναι  εκφραστικά σίγουρη. Δεν προσποιεί

ται. Δεν  αυταπατάται,  δεν …πανικοβάλλεται. «Παίρνει  χαμπάρι

ότι… «τα λέει». Δεν υποκρίνεται .Τη γυναίκα την διακρίνει σοφία,

κρίση , επιμέλεια. Δεν…καταλαβαίνει από κολακείες  και «ανάλα

τα» κοπλιμέντα .«Στακάτα» θα  κάνει το«γύρισμα» και την«τσαλ

κάντζα» και  θα  σε… «στείλει». Σεμνή , ακέραια, μα  εκδηλωτική

στη  συμμετοχή , σε …ταξιδεύει. Η  φωνή  της  νερό κρυστάλλινο

από το ρυάκι της …ψυχής (Α΄, ρε  Κατερίνα, Μαρία,  Βάσω)!.

       Αξιοπρεπής , με ιδιαίτερο σεβασμό  και τρόπο απομυθοποιεί

την …τάχα  αδυναμία του φύλου της . Ξέρει ότι είναι  γυναίκα και

έτσι μουσικά  συμπεριφέρεται. Το ίδιο σαν ακροάτρια Η γυναίκα

στη μουσική είναι σπουδαία. Στέρεη. Κοφτά, δυναμικά, «λαγγεμέ

να « ,όμορφα θα πεί η θα παίξει το ρεμπέτικο, θ’ ακολουθήσει το

«έντεχνο» , θ’ ακούσει η θα συμμετέχει  σε  όποιο ποιοτικό παρεί

στικο  είδος . Δεν σε …ντρέπεται, δεν σε  φοβάται. Το ξέρει ότι θέ

λεις, ότι  περιμένεις  να την ακούσεις. Το ξέρει γιατί …είναι γυναί

κα.Και εκεί που είσαι…επιφυλακτικός,περίεργος για το τι και πώς

θα το πεί,σε καθηλώνει ερμηνευτικά.Επικροτείς και υποκλίνεσαι.

    Η γυναίκα σαν ερασιτέχνης παίκτρια , έχει δικό της …θεό.

Η ίδια κρατά τα κλειδιά της …φυλακής του μυαλού της .Κι’

όποτε θέλει την κλείνει ,όποτε θέλει την ανοίγει. Οι παραέξω

δεν καταλαβαίνουν ,ούτε ποτέ θα την καταλάβουν. Ακόμα και

άνθρωποι κοντινοί,καταδικοί της, σχετικά ,κατά συμβιβασμό,

η κατ’ανοχήν …δικοί της. Το πολυτιμώτερο αγαθό γι’ αυτήν ,

είναι η ελευθερία η… περιπλάνηση ,πραγματική η με το μυαλό

της.Είναι το ιδανικό της. Σαν ανθρώπινη υπόσταση είναι είδος

περίεργο,σπάνιο. Τη γυναίκα παίχτρια (κυρίως στο ρεμπέτικο),ο θεός

την έφτιαξε μια φορά και μοναδική,όχι δεύτερη.Υστερα …έσπα

σε το… καλούπι.

Ας μην βιάζονται λοιπόν κάποιοι να εξηγήσουν συμπεριφορές

της . Ας μην την κατακρίνουν, όταν στην ασφυκτική δίνη του

μυαλού της ,γυρεύοντας έξοδο, τα γυρίζει όλα…ανάποδα,δρα

πετεύοντας προσωρινά η μόνιμα,κυνηγώντας επιθυμίες,όνειρα

η εναλλακτικά  άλλες ομορφοπαραστάσεις ζωής ,πολλές φορές

ακόμα και αντισυμβατικές.Η… μυξοηθική γι’ αυτήν είναι παρα

μύθι.Δεν την νοιάζει ,δεν την ενδιαφέρει.Αρκεί να βρίσκει δρόμο

…αποφόρτισης,όπως εκείνη και μόνο εκείνη τον νοιώθει και τον

ξέρει.

     Τώρα όσον αφορά την ελληνίδα ρεμπέτισσα,παρά την επικρατούσα

υποκριτική «φερεντζέδικη» ηθική,υπερβαίνει σαν γυναίκα τα εσκαμ

μένα και …γουστάρει να είναι ,να αναδεικνύεται σε ερωμένη,

φιλενάδα «γιαμπουκλού»,ζηλιάρα,νοικοκυρά,σατράπισσα,τσαμπου

καλού,αμαρτωλή,σερέτισσα,μποέμισσα,ντερμπεντέρισσα,αγγελλοκα

μωμένη,γκρινιάρα,καπριτσιόζα, «άσπρη φραντζολίτσα»,ακατάδεχτη,

κολπαντζού,σκληρόκαρδη,μάγγκισσα,καταφερντζού,απιστη σκύλα,

πλανεύτρα,βλάμισσα και τελικά ον

αντρεσάριστο,με παρρησία στο λόγο και επιμονή σε τρόπο ζωής,αυτόνο

μο,περήφανο.Που έχει κότσια και πάει καταφανώς ενάντια στην μυξοη

θική των πολλών .Οχι ξιπασμένη , μα ρεμπέτισσα σαν αυτή της δεκαετίας

του  1930 που στην παρείστικη ρεμπέτικη ζωή έχει θέση κυρίαρχη.

     Και βγήκαν και κάποιοι στα Λεξικά και (δυστυχώς)ως τα σήμερα

ταυτίζουν τα αλάνια και τις αλανιάρες με την αλητεία.Αλάνι η αλα

νιάρα (από το τούρκικο Alan) για τη ρεμπέτικη παρασημαντική

νοοτροπία σημαίνει ζωή ασύμβατη,ελεύθερη,μποέμικη, σημαίνει

γ λ ε ν το κ ο π ι ά.Και η αλανιάρα είναι ειλικρινής,αυθεντική γυναίκα,από

λυτα αυτόνομη ,δεν είναι του …σχοινιού και του…παλουκιού,όπως θέλουν

ακόμα και μέχρι σήμερα εννοιολογικά ωρισμένοι να την προσδιορίσουν,

να την …αποδεχτούν,να την καταννοήσουν ,να την χαρακτηρίζουν και να

την παρουσιάσουν.

    Και βέβαια δεν αμφισβητείται η γενική παραδοχή πως από παλιότερα ,

πάγια, ειδικά στο ρεμπέτικο η γυναίκα λογίζεται σαν αντικείμενο πόθου.

Ειδικώτερα στην παλιά εποχή που την ήθελε παθητικό αποδέκτη της

ανδρικής εξουσίας με βάση αρχές της πατριαρχικής οικογένειας.

Αλλά ποια γυναίκα; Μόνο η  γυναίκα που δίνει ζωή,συνεγείρει,εμπνέει και

συναρπάζει.

       Η γυναίκα στη μουσική συντροφιά  επιζητεί την αναγνώριση.

Είναι σκέρτσο,τσαχπινιά , καπρίτσιο , νάζι …διάολος. Στη   διπλω

ματία …πρύτανης. Ο,τι θελήσει να σου…περάσει , θα σου το περά

σει.Η θηλυκή  φύση δεν έχει…υποκατάστατο.Εχει πείσμα, απαιτή

σεις. Της χαρίζεις τον ουρανό κι΄εκείνη σου γυρεύει να της…κατε

βάσεις τα’ αστέρια.Βλέπει τον ασβέστη…γκρίζο. Η γυναίκα  είναι

σαν  τη … φωτιά: Πάς  κοντά  και …καίγεσαι,  μακρυά…κρυώνεις.

Στην  παρέα   φορτικά  διεκδικεί  και … ψάχνει.  Αμα  αρχίσει  να

«ψάχνεται» , άστο   καλλίτερα.  Από …ευλογία , γίνεται …κατάρα.

Τα  «μαζεύουμε» και …φεύγουμε !..

Υ.Γ. Για σαφέστερη καταννόηση παρατίθενται ενδεικτικά κάποια

        αξιόλογα από τα παλαιότερα σχετικά ρεμπέτικα:

 1.-«Μ’ΑΡΕΣΕΙΣ ΝΑ΄ΣΑΙ ΜΑΓΚΙΣΣΑ».(Στ.Κερομύτης).

 2.-«Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΚΙΣΣΑ».(Ι.Γεωργακοπούλου-Ν.Τατασόπουλος).

 3.-«ΚΡΑΣΙ,ΓΥΝΑΙΚΑ και ΧΑΡΤΙ».(Β.Τσιτσάνης-Λίτσα Χάρμα-Μάρκος).

 4.-«ΝΤΕΡΒΙΣΑΙΝΑ».(Αγγέλλα και Βαγγέλης Παπάζογλου).

 5.-«ΚΑΠΝΟΥΛΟΥ ΜΟΥ ΟΜΟΡΦΗ».(Μπαγιαντέρας).

 6.-«Η ΝΤΕΡΜΠΕΝΤΕΡΙΣΣΑ».(Ρούτσος,Τσιτσάνης,Χασκήλ,Μάρκος).

 7.-«ΤΡΑΒΑ ΡΕ ΑΛΑΝΗ».(Ρόζα ΕσκενάζυΚώστας Σκαρβέλης).

 8.-«ΓΙΝΟΜΑΙ  ΑΝΤΡΑΣ».(Ρόζα Εσκενάζυ-Παν.Τούντας).

 9.-«ΑΦΟΥ Μ’ ΑΡΕΣΕΙ  ΝΑ ΓΥΡΝΩ».(Τσιτσάνης-Νταίζη Σταυροπούλου).

10.-«Η ΒΛΑΜΙΣΣΑ».(Γιοβάν Τσαούς-Στελλάκης Περπινιάδης).

11.-«ΤΟ ΜΑΓΚΙΚΟ».(Γ.Βιδάλης ,Κ.Καρίπης,Αντ.Νταλγκάς).

12.-«ΤΑ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ».(Τσιτσάνης,Νίνου,Τσαουσάκης).

13.-«Η ΜΑΓΚΙΟΡΑ».(Μάρκος,Τσιτσάνης,Ι.Τατασόπουλος).

14.-«ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΚΟΠΕΛΛΑ ΜΟΥ».(Μ.Βύρων,Ρένα Στάμου,Δ.Ευσταθίου).

15.-«ΑΛΑΝΙΑΡΙΚΗ ΖΩΗ».(Τριμάκης-Αγγελική Καραγιάννη).